dinsdag 12 mei 2009

Tula

.
Op Curaçao gebruiken bepaalde politici regelmatig de termen slavernij en kolonialisme, vaak in combinatie met de slotverklaring en het toezicht dat Nederland wil houden op de uitvoering van de financiële doelstellingen. Het zijn krachtige termen die bij de meeste Nederlanders zwaar beladen zijn, maar hier met gemak worden rondgestrooid alsof het taaitaai is. In ieder geval weet ik zeker dat deze politici de slavernij nooit hebben meegemaakt, net zo min als hun ouders en grootouders, dus is het voor hun net als voor de makamba's onmogelijk om je iets bij slavernij voor te stellen hoe erg het is geweest. Er zijn boeken vol over de slavernij geschreven, net als over de Holocaust maar je kunt nooit de beleving ondergaan als je het niet hebt meegemaakt. Ik ben wel 20 keer in de Poolse concentratiekampen Auschwitz/Birkenau geweest en ofschoon het mij elke keer weer intens raakt heb ik nooit moeite gedaan om mij voorstellen hoe het is geweest om daar te leven, te werken en dood te gaan. Elke poging daartoe mislukt omdat je met een goed gevulde maag en gezond lijf nooit de ellende, die daar heerste, ook maar in beginsel kan benaderen. Het stoort mij daarom dat deze Antilliaanse Wilders-figuren het over slavernij en neokolonialisme hebben als ergste vorm van onderdrukking. Misschien is de periode na de slavernij wel erger geweest als gevolg van de regenteske onderdrukking door de Hollanders, wie weet, maar spreek geen onderbuikgevoelens aan als je nooit slavernij hebt ervaren en er zeker niet als je je er nooit in hebt verdiept.

Zo, dat moest ik even kwijt en bovendien kan ik wél over slavernij oordelen. De afgelopen maand ben ik bij mijn kinderen in Nederland geweest en “believe me” (zou mijn zoon zeggen) het was slavenwerk. Illegalen zouden al lang de vakbond voor illegalen hebben ingeschakeld, maar omdat ik legaal in Nederland was kon ik daar mij niet op beroepen. Werkdagen van 27 uur waren uitzondering, vaak moest ik nog langer werken, moest slapen op de betonnen vloer, de verwarming stond op 12 graden en moest mij daarom warm houden door te werken zelfs tijdens mijn slaap, kreeg alleen krentenbollen te eten en regenwater te drinken en mocht van mijn eigen geld maar 5 euro per week besteden voor boodschappen, maar moest om bij de winkels te komen uren in de regen lopen. Kortom dit was een regelrechte vorm van bejaardenuitbuiting.

Daarnaast heb ik half Nederland voorzien van parket, een nieuwe keuken en interieur en heb meer kilometers gereden dan heen en terug naar Guinee-Bissau. In de tussentijd, als die er is geweest, ook nog eens kleinkinderen kwasten met structuurverf laten aflikken, uit traphekjes weten te peuteren en vol gedouwd met kilo's pepernoten. Ik ben zo vaak bij Ikea geweest dat ze aan mij vroegen of ik een nieuwe medewerker was en noodgedwongen ben ik nu ook op de hoogte van alle sluipwegen in dat commerciële doolhof en de kortste weg naar de ballenbak. Verder heb ik een leuke tijd gehad in Nederland.

Uitgewoond vertrokken we weer naar huis en na een urenlange vertraging met het vliegtuig voelde de aankomst op Curaçao weer als een letterlijke warme deken. Eindelijk konden we in ons herstellingsoord rustig revalideren. Dat duurde maar een paar uur want toen ging de telefoon en die bleef maar rinkelen. Toen ik de telefoon wilde opnemen zag ik dat de tv-decoder en de tv in de fik stond. Alle kabels waren gesmolten en zelfs de draden in de leidingen waren aan elkaar gesmolten, vandaar het rinkelen van de telefoon, waar 220V op stond. De ravage was enorm, maar de schade beperkt, dus snel over naar het nieuwe probleem: de trouwe Vitara, die, volgens mijn goede vriend Paul, tijdens onze afwezigheid contact probeerde te leggen met een buitenaardse beschaving, maar daarin niet in slaagde, hetgeen resulteerde in de afkoppeling van de accu. Toen ik de accu weer aansloot, probeerde hij alsnog een buitenaardse boodschap door te geven, maar starten was er niet bij. Uiteindelijk heb ik de hele alarminstallatie verwijderd en daarmee was het probleem gelijk verholpen. Jammer dat we er nu nooit meer achterkomen wat die buitenaardse beschaving nu is geweest, maar daar had ik ook geen tijd voor, want inmiddels was als wraak ook de computer opgehouden met berichten door te geven en ben ik dagen te vergeefs bezig geweest met redden wat er te redden viel, mede omdat inmiddels de stroom met enige regelmaat (om de 10 minuten) uitviel. Alles gecontroleerd en nagemeten en zelfs Aridio de elektricien moest om 11 uur 's avonds toegeven dat ook hij het niet meer wist en dat het alleen nog in de hoofdleiding kon zitten.


Drie dagen heb ik lopen graven en 30 kuub diabaas verplaatst zonder het gat in de kabel te ontdekken, totdat mijn vrouw, die inmiddels doodziek met griep of erger op bed lag en mijn opgezwollen en paars hoofd zag, mij aanraadde om eens een loader of bobcat te huren. Tja, dat is een verstandige opmerking die je moet plaatsen als je begint met graven, niet als je bijna klaar bent, maar omdat er nog meer problemen stonden te wachten, heb ik de inmiddels overbekende kliphakker erbij gehaald om de laatste restjes diabaas te verplaatsten en inderdaad bij de laatste schep was het gat in de kabel zichtbaar. Dertig kuub diabaas voor niks verplaatst, maar ook Murphy komt regelmatig op Curaçao. Aridio heeft nog even snel met wat tape de isolatie van de draden gerepareerd en de volgende dag heb ik op professionele wijze een mof geplaatst. Na ruim een week hadden we weer een regelmatige stroomvoorziening en kon ik mij weer richten op de andere problemen, want die waren er nog genoeg al dan niet als gevolg van de brand en de stroomstoring, zoals de laptop waarvan een paar belangrijke toetsen het niet meer doen, zoals de en de . De consequentie van al deze ellende is dat mijn mailbox overvol is en dat ik nog een heleboel mailtjes moet beantwoorden, maar wees gerust iedereen komt binnenkort weer aan de beurt.
Oh, ja, ook mijn vrijwel nieuwe horloge heeft de geest gegeven, dus ik weet niet of ik elke dag op tijd naar bed ga.
.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten