Glasblokken

.

Ik maak mij grote zorgen dat ik deze memoires schrijf zonder dat die ooit gelezen worden. Al die electronen die de grote oceaan voor niks oversteken, dat kan toch niet. Kunnen jullie ook aangeven, al is het maar door bij de reacties het woordje "Ik" te schrijven, of deze weblog wel door jullie gelezen wordt. Als compensatie zal ik mijn stukjes wat korter houden, maar dan schrijf ik wel 3 stukjes per dag.

Vandaag was ik op tijd op de bouw om de tegelzetter aanwijzingen te geven hoe de tegels op de begane vloer gelegd moeten worden. Dat valt echt niet mee met zo'n complex huis met allerlei verspringende muren en doorlopende kamers. Gelukkig verspringen de muren niet echt, maar staan ze gewoon stil. Toch kost het heel wat rekenwerk om mooi uit te komen, zonder smalle stroken aan de zijkant. Uiteindelijk hadden we de juiste indeling en het viel ons direct op dat Edsel zijn maatvoering stevig in de hand heeft gehouden, want alle muren waren haaks tot op de milimeter nauwkeurig. Hulde!

De vader en oom van Dirk (de Belgische eigenaar van ons appartement) zijn een maandje op slavenvakantie en moeten bij Dirk een bergruimte maken. Een terras op die plek was mooier geweest, maar Gerlinde, de vrouw van Dirk, koos toch voor een berging, maar dan moesten er wel ramen in. Omdat ik toch wat glasblokken over heb gehouden van de bouw, zou ik die vandaag meenemen, zodat ze die als raam in de berging konden metselen. Dus de container in en op zoek naar doos R42. Op de bouw heb ik 2 containers staan tot de nok toe gevuld met dozen, kratten en bouwmateriaal, dus ben ik maar in de container gedoken, waar overwegend dozen staan, die met een R beginnen. Bijgaande foto laat zien hoe vol de container was toen we hem verscheepten naar Curacao. Let ook even op de Vitara en natuurlijk op mijn zoon Monty, want die staat niet voor joker de deur open te houden.

Een van de kenmerken van een container in de volle zon is, dat het er warm in kan zijn, niet een beetje warm, maar ontzettend warm. Er is geen ventilatie en hoe verder je de container in gaat hoe warmer het wordt. Morgen neem ik een thermometer mee om te kijken hoe warm het in zo'n container is, maar ik weet al zeker dat die de juiste temperatuur niet kan aangeven, omdat de thermometer maar tot 100 graden gaat. Niettemin hebben Johnny en ik ons een weg gebaand door alle dozen. Ik had geen idee dat een 20 feet container zo lang kon zijn en dat er zoveel dozen in konden. Na een uur waren we bijna bij het eind, toen Lucio de klusjesman langs kwam. Hij vroeg heel geanimeerd wat wij aan het doen waren in die hete container. Doos R42 aan het zoeken natuurlijk. Nou dan zaten we helemaal verkeerd, melde hij met enige ironie, want die staat vooraan in de andere container. Kijk, op zo'n moment lust ik wel een Polarke, zouden de Belgen zeggen.

.