Hoekprofielen

.
Gisteren was het donderdag en eindelijk kunnen we naar een nieuwe categorie. Daar zitten we al 28 dagen naar uit te kijken. Maar er is ook goed nieuws: er zijn hoekprofielen op het eiland, maar daarover later meer. Op veler verzoek worden vandaag twee dagen behandeld, maar over de lengte van de bijdrage kan ik nog veel niet zeggen, dat merkt u vanzelf wel. Wij hebben in ieder geval de afgelopen dagen voldoende beleefd en na een snuif Pego komt ons geheugen ook weer grotendeels terug.

Gisteren moesten we voor Edsel weer boodschappen doen. Hij belde ons uiteraard uit bed (kunnen jullie nagaan tot hoe laat we hier uitslapen) en ik beantwoord zijn telefoontje al automatisch met "De Boodschappendienst". Dit keer moesten wij autoplamuur halen. Nou staat er in de wijde omtrek van ons huis geen auto die enige reparatie behoeft, maar deze plamuur schijnt ook voor hout geschikt te zijn.

Vooruit dan maar, op weg naar een autoplamuurwinkel volgens de route die Edsel op het vroege tijdstip in mijn grijze massa heeft weten te krijgen. Inmiddels kennen we half Curacao uit ons hoofd en weten we de gehele voorraad van alle bouwmarkten achterstevoren op te sommen, dus dit moest geen probleem vormen. We reden een wijk in die we nog niet kenden en stopten bij een autospuiter die in de open lucht een auto van een laag glanzend stof wist te voorzien. Natuurlijk wist hij de winkel met autoplamuur, die was verderop een paar honderd meter voor het einde van de weg. Lekker zo'n aanwijzing, nu moest ik eerst naar het einde van de weg en dan weer een paar honderd meter terug, want anders wist ik nooit waar de weg ophield. Het is vergelijkbaar met een route beschrijving van Meg, de secretaresse bij Robeco, die woonde bij het op een na laatste stoplicht rechts.

Vrij snel waren we bij het einde van de weg en wat zagen we: een Sikkens bodyshop! Niet geheel onbekend voor mij en met plezier gingen we naar binnen. Het is saai om te vertellen, maar ook hier werden we weer uiterst vriendelijk en behulpzaam ontvangen door een oud-collega. Waarom valt ons hier die vriendelijkheid toch zo op, terwijl wij in Nederland altijd denken dat we zo'n vriendelijk volkje zijn. Het kan blijkbaar veel beter. De plamuur had hij en gelijk hebben we maar even gevraagd of hij ook Autocryl had voor het spuiten van onze bedden in wat Antilliaanse kleuren. Hij kon de verf natuurlijk op kleur maken, maar hij had ook wat restanten staan. Ik dacht dat ik bij het opruimen van mijn garage voor ons vertrek wat oude blikken had, maar dit sloeg werkelijk alles. Deze blikken hadden nog etiketten met oud-hollandse tekst. We lieten de blikken maar voor wat ze waren en zouden terug komen met wat kleurstalen voor het maken van wat verse verf (ferf fresku in het Papiamentu). De opdracht van Edsel was dus uitgevoerd, maar wij gingen nog op pad naar de hoekprofielen, want de tegelzetter zou maandag met tegelen beginnen.

We wisten nog een zaakje waar ze tegels verkochten, dus daar als eerste maar eens naar binnen gegaan. Drie aardige verkoopsters in een kabouterruimte, waar het vol stond met prachtige tegels, maar daarin waren we niet geinteresseerd, we moesten hoekprofielen hebben. De verkoopster keek niet eens vreemd op van onze vraag en we hoefde ook niet uit te leggen wat hoekprofielen zijn en waarvoor ze gebruikt werden, maar wees ons op een enorm rek met honderden, misschien wel duizenden hoekprofielen in alle soorten en maten. We konden ons moeilijk bedwingen om niet de hele partij op te kopen, want ze waren bovendien spotgoedkoop. Juichend gingen we terug naar de bouw, maar niet voordat we eerst even de deur van de berging bij de timmerfabriek hadden opgehaald. De deur stond klaar en we konden hem gelijk meenemen. Linco for president!


's Avonds nog even snel boodschappen gedaan omdat vrijdag de dag is waarop wij weer de warme lunch moeten verzorgen. Na onze ervaringen van vorige week hebben we maar een pallet rijst, een gros kippen, een trosje varken en een bundel koe gekocht. Dat wordt smullen.
Vandaag, vrijdag dus, zijn we aan het koken geslagen. We raken er al aardig in bedreven om voor een weeshuis te koken, al moesten we toch nog bij Gerlinde een paar pannen lenen, want de hoeveelheid eten leek wel het heelal, het dijde maar uit. Om 12 uur waren we klaar en snel op weg naar de bouw, want aan koud eten hebben ze een hekel. Nou koelt het eten hier niet zo snel af, dus dat is mooi meegnomen als je hier ooit in een file komt te staan.

Op de bouw had Hans de tafel al gedekt en voordat we alle pannen op de tafel hadden gezet waren de eerste al met opscheppen begonnen. Gelet op de hoeveelheid die ze op een bord weten op te krijgen en de lege borden had het ook deze keer weer gesmaakt. Het bewijs daarvoor bleek bij het opruimen, er was nog een beetje groenten met kip over en een van de metselaars maakte vlug zijn thermosfles leeg en vulde die met de restjes onder het mompelen van "lekkere boontjes, die zijn bon bon" (heel lekker). Met een steel van een hamer wist hij toch nog een halve pan in zijn thermosfles te stampen en wij waren gelukkig van de restjes af. Maakt u zich geen zorgen om de poes onder de container, die hadden we al een stuk vis gegeven.
.
.