Tito

.
Voor de liefhebbers van kort nieuws heb ik vandaag slecht nieuws. Het wordt ook voor de verstokte lezer een hele kluif. Vanochtend door Edsel uit mijn bed gebeld om weer een boodschap te halen in Brievengat aan het andere eind van Curacao. Omdat de boodschap alleen in een jerrycan past, moest ik deze eerst op de bouw ophalen. Daar aangekomen vertelde Edsel mij dat ik 15 liter Tito moest halen, althans dat begreep ik uit zijn verhaal, want hij had zojuist nog naar iemand van de betonfabriek gebeld. Tito schijnt een toeslagmiddel te zijn voor beton voor een betere hechting en dat kan je alleen bij de betonfabriek krijgen. Dus op naar Brievengat. Een mooie rit en gelukkig waren we al een paar keer bij de betonfabriek geweest voor blokki's (betonblokken), dus zonder problemen melden we ons aan bij de balie, met een jerrycan van 25 liter in mijn hand. Ik vroeg aan de vriendelijke dame of wij 15 liter Tito konden kopen. "Tito?" zei de vriendelijke dame, "Dat verkopen we hier helemaal niet, maar ik zal even vragen wat dat is".

Na enkele telefoontjes schoot zij in een bulderend gelach en nadat ze een en ander ook in het Papiamentu aan haar collega's had verteld, kwam de hele tent niet meer bij. Ik stond er maar schaapachtig bij te lachen met een glimmende blauwe 25 liter jerrycan in mijn hand, want mij ontging de clou volkomen, al kreeg ik het vermoeden dat Edsel met mij een grap probeerde uit te halen. Gelukkig niet dus, Tito was de man in de fabriek die Edsel vanochtend gesproken had en bij wie ik dat spul moest halen. Het heet gewoon Acrytec 1506, maar ik moet toegeven dat Tito beter klinkt.

Nadat ik betaald had, moesten wij eerst naar een portier van het bedrijfsterrein en die zou ons verder wijzen. Bij de portier aangekomen verwees hij ons naar een duister gebied achter een loods met allemaal herriemakende betonmolens. We moesten vragen naar Wendel, Julio of Ricardo, in die volgorde. Vol goede moed reden wij een halve kilometer het bedrijfsterrein op waar we iemand tegen kwamen om naar een van de personen te vragen. Hij kende Wendel en zou ons wel aanwijzen waar hij zit. Dus uit de auto, weer een halve kilometer over het terrein en langs uiterst gevaarlijke lopende banden en machines kwam ik in het kleinste kantoor dat ik ooit gezien had. Nu weet ik wat model heeft gestaan voor Madurodam, wat overigens gesticht is door Maduro, een overleden BC'er (Monty, voor jouw de vertaling: Bekende Curacaoenaar). Misschien leek het ook wel klein omdat ik de indruk kreeg dat Wendel de grote broer van de kliphakker kon zijn. Hij zou iemand laten komen, die met mij meeging om de Tito te halen, want het verhaal over mijn 15 liter Tito was al het hele bedrijf rondgegaan. Wat is het leven toch mooi met die rare makamba's.

Na 5 minuten kwam eindelijk de persoon die voor mij de jerrycan zou vullen, dus liep ik weer het halve bedrijfsterrein over om eindelijk bij een loods te komen met een groot hek en een nog groter slot erop. Wees niet bevreesd, beste lezer, hij had de sleutel. In dit grote magazijn lagen alleen maar lege gebruikte jerrycans, dus vraag ik mij af waarom hier een slot op moest. Niettemin vond hij eindelijk een jerrycan van 15 liter en ging weer met mij op pad, maar nu weer helemaal de andere kant het bedrijfterrein over om uiteindelijk bij een grote tank te komen die naast de balie met de vriendelijke dame stond. Zo zout had ik het nog nooit gegeten.
Op uiterst klungelige wijze kregen we 15 liter Tito in mijn jerrycan en konden we weer terug naar de auto, die inmiddels op 38 kilometer verwijderd stond. Maar de Antilliaanse service gaat wel zover dat hij de hele weg de volle jerrycan gedragen heeft. Ik mocht hem niet dragen, want dat hoort niet, service van de zaak! Nadat hij de jerrycan in de auto had gezet konden we weer naar de bouw, maar eerst moest de portier nog even checken of we inderdaad 15 liter Tito hadden, want ook hij was al bekend met het verhaal, dat blijkbaar sneller de ronde doet dan internet.

Omdat het morgen vrijdag is, dus maaltijden-van-de-baas-dag, gingen we nog snel even inkopen doen. Nou ja snel, we waren al 3 uur onderweg, dus konden we ook wel even lunchen bij Subway. Tsja, tijdens lunchtijd ben je dus niet de enige die gaat het lunchen, dus stonden we een half uur in de rij voor zo'n geweldig broodje chicken terijaki. Gelukkig kwamen we daar Kees van Daaibooi tegen en die kon ons nog wel een kwartiertje vermaken. Net toen ik wilde afrekenen kreeg ik een telefoontje uit Nederland. Onze dochter belde en had nieuws. Wat voor nieuws, dat bewaar ik nog voor later, want ik dreig met deze bijdrage uit mijn maximum te raken. Maar goed, even boodschappen gedaan en hup op weg naar de bouw, want de betonstorters stonden op Tito te wachten. Op de Weg naar Westpunt (zo heet de weg naar Westpunt) zagen we de auto van Edsel staan met Hans de timmerman bellend ernaast. De radiateur was lek en kon niet ter plaatse gerepareerd worden, dus Hans met ons mee in de achterbak naar de bouw waar hij Palucio zou ophalen om de auto te repareren.

Na bijna 5 uur was ik eindelijk op de bouw aangekomen en met een gelukzalige blik overhandig ik de jerrycan aan Edsel. Was niet meer nodig de betonstorters waren al naar huis.

.