Muizenberg

.

Dachten jullie echt dat ik de dinsdag vergeten was, nou mooi niet. Dinsdag zijn we weer wat boodschappen gaan doen, net als alle dagen, want op de bouw loop ik toch maar iedereen in de weg en nu kunnen we ons nog enigzins nuttig maken. Bovendien hebben we nog steeds geen hoekprofielen voor de tegels in de badkamer en de tegelzetter begint binnenkort aan de badkamers. De tijd drukt een zware last op onze schouders, maar op Curacao is voor alles een oplossing, dus dat zal ook wel weer goed komen.

Eerst maar even langs Steven gegaan, die onze kozijnen heeft gespoten en die in de 2e week van januari het gespoten timmerwerk zou afleveren. Dat heeft hij dus niet gedaan, maar omdat hij beloofd had afgelopen maandag de kozijnen naar de bouw te brengen, zijn we maar eens polshoogte bij hem gaan nemen. Hij woont in de wijk Rooi Santu (zanderige greppel), waar je een mooi uitzicht hebt op de tafelberg, maar daar kwamen we niet voor. Toen we er net waren, kwam hij aanrijden met een truck vol met grote speakerboxen. Steven is niet alleen spuiter, maar ook DJ (disk-jockey). Vorige week was hij ziek en nu het Tumba-festival (Antilliaanse carnavalliedjes) was begonnen, had hij het razend druk met zijn snabbeltoer, want iedereen op Curacao wil natuurlijk Tumba-koning worden. Geen probleem, hij zou vandaag even uitrusten en morgen alles nog een laag menie geven en op donderdag zouden de shutter-ramen bij Edsel liggen. Dat zijn nog eens stevige afspraken, dus gingen wij vol vertrouwen op weg naar de volgende boodschap.

Onderweg kwamen we langs bakkerij de Zon, die overal op het eiland reclame maakt voor hun voortreffelijke brood en banket. Dat moesten we natuurlijk ook eens proberen, al viel het ons op dat er alleen maar veel te grote SUV's (ik zou niet weten wat die afkorting betekent, maar iedereen noemt die wagens zo) stonden met makamba-huisvrouwen met foute zonnebrillen. Bij het afrekenen begreep ik het al, voornamelijk makamba's kunnen hier een brood betalen. Niettemin waren de donuts en gevulde Berlinerbollen van grote klasse.

Nog even langs de Antilliaanse verffabriek geweest voor een technisch consult. Ze maken al eeuwen verf voor de woningen op Curacao, dus hebben ze kennis van zaken. Ik heb mij weer voor een paar honderd gulden aan waterbestendige ellende laten aansmeren, maar toen Edsel het 5 gallon blik zag, begon hij te glimmen, dus zal het wel goed zijn. Tussendoor zijn we nog de nodige winkels afgegaan voor de hoekprofielen, maar we beginnen ons nu toch echt zorgen te maken, want geen enkele winkel heeft zo'n stom plastic of aluminium stripje.

Op weg naar huis moesten we de gasfles nog ophalen bij het gasvulstation in de wijk Muizenberg. In die wijk staat inderdaad een heuveltje en wij dachten dat de grote van die berg met de naam te maken moest hebben, maar het blijkt dat vroeger die berg bevolkt werd door muizen, vandaar de naam. Het is maar dat u het weet en niet in dezelfde muizenval trapt als wij. Echter bij het vulstation aangekomen geschiede het ongelovelijk, ik gaf het bonnetje af aan een vriendelijke man die loeihard over het terrein schreeuwde: Tito. Het zou toch niet waar zijn, dat ze mij hier ook al herkenden als de man van 15 liter Tito? Gelukkig bleek Tito een persoon te zijn in een barak met gasflessen en die plukte zonder verdere informatie mijn gasflesje uit de tientallen verschillende gasflessen eruit, gevuld en wel. Wat een sjofele procedure, maar wat een resultaat. Daar ga ik ooit nog eens op afstuderen, want hier kan ik echt met mijn pet niet bij. Overigens is Tito een heel veel voorkomende naam op Curacao.

Woensdag hebben we ook van alles gedaan, maar we weten echt niet meer wat. Het klinkt stom, maar ons korte termijn geheugen laat ons vandaag volledig in de steek. Misschien komen we er nog op en neem van mij aan dat ik jullie die informatie niet onthoud. Morgen gaan we over op een andere categorie (Februari), dus nu geen nieuws over donderdag. Snapt u het nog?

.