dinsdag 12 mei 2009

Pandemieren

.
Op Curacao leven in principe geen enge beesten, hoewel mijn vrouw daar heel anders over denkt. Een slang of schorpioen in bed is voor haar een reden om een ander land op te zoeken. Gelukkig hebben we in en rond het huis nog geen enge beesten aangetroffen, dus wonen wij hier met veel plezier. Dat laatste is echter betrekkelijk want we hebben wel last van lastige beesten. Zo hebben we soms een vijftal vliegen, die ontzettend vervelend kunnen zijn en vooral omdat ze niet stil willen blijven zitten voor de vliegenmepper. Zelfs Nadal of Federer zou hier geen deuk in de schedelpan van een vlieg kunnen slaan. Blijkbaar hebben ze ook een territorium, want nadat we met een uiterst soepele beweging een vlieg naar de vliegenhemel hebben laten vliegen, komt er direct een ander voor in de plaats. Het is dus dweilen met de kraan open, maar je went eraan.

Vliegenmeppen is overigens een gezamelijke verantwoordelijkheid, omdat vliegen niet alleen binnen of buiten komen shoppen. Voor het bestrijden van lastige beesten hebben we namelijk de taken verdeeld: Mijn vrouw houdt de lastige beesten buiten en ik zorg ervoor dat ze buiten geen leven hebben en weer naar binnen trekken. Zoals in een goed huwelijk gebruikelijk is, wij vullen elkaar dus aan met als resultaat dat we continue bezig zijn met het verjagen van lastige beesten.

Mijn vrouw heeft sinds kort de strijd aangebonden met mieren al mag je ze eigenlijk geen mieren noemen, want zo klein heb ik nog nooit mieren gezien. Ik weet ook helemaal niet of het mieren zijn, maar ze lopen als mieren, maken geen geluid als je ze dood maakt en komen met honderden zo niet duizenden. Het is een ware plaag, een pandemie van mieren dus. Het zijn gelukkig binnenmieren, dus ik heb er weinig werk aan. Alle buitenmieren heb ik op professionele wijze om zeep geholpen en is mijn vrouw nu verantwoordelijk voor de binnenmierengenocide.

In het begin liep zij hier en daar nog wat te spuiten, maar sinds zij een enorm mierennest ontdekte in de badkamer in een klein plastic doosje van mijn Mach-3 scheermesjes heeft zij zwaardere middelen ingezet. Als een afgetraind commando is zij nu bewapend met op haar rug een pompspuit, een astronautenhelm met gasmasker en op elke heup een spuitbus Attack. Alleen van de naam al zou ik als mier het mierenpad kiezen. Elke ochtend loopt zij patrouille op zoek naar sporen van een verdwaalde mier, maar zodra ze een A4 of A13 van mieren ziet dan barst de apocalyps los en het enige wat je dan nog mist is muziek van Wagner. Wie nog nooit een gasaanval uit de Eerste Wereldoorlog heeft meegemaakt, komt bij ons volledig aan zijn trekken. Zware giftige dampwolken trekken zich samen in ons huis en de stank van napalm is niet om te harden. Daar kan de Isla niet aan tippen. De poes ligt op de bank te stuiptrekken en ik lig kotsend op de porch mijn laatste adem uit te blazen. Even later staat mijn vrouw voldaan met haar voet op de schouder van een mier, maakt een V-gebaar en roept dan "Yes, die is er geweest". Tja, denk ik dan, kan je die mieren niet gewoon naar buiten vegen, dan maak ik ze buiten wel professioneel af. Nu is in een straal van twee kilomer geen levend wezen meer te bekennen, maar morgen hebben we wel weer een pandemier. Zo blijf je bezig.
.

Unox-griep

.
Ik heb dengue, althans dat vind ik, want met een ordinair griepje wordt ik niet verwend en dat hebben mannen af en toe nodig. Nou is mijn vrouw vroeger verpleegster geweest, sterker nog ze heeft een groot deel van haar leven op de operatiekamer doorgebracht, beroepshalve dan. Als ze met emmers bloed en kilo zware gezwellen heeft gesjouwd, dan moet je goed beslagen ten ijs komen om probleemloos door haar verbluffende diagnose te komen. Ik heb mij dus flink op internet verdiept in deze voor makamba's dodelijke ziekte. Je ziet, ik zet de ziekte al aardig op de wereldkaart neer.

Afgelopen zaterdagmorgen toen mijn vrouw wakker werd fluisterde ik met roggelende ondertoon: "Dengue". Mijn vrouw kijkt mij wat verbaast aan, vraagt of alles goed met mij gaat om er gelijk achter te melden dat ik niet moet zeuren. Opnieuw alles uit de kast getrokken en met een stem als van Gordon op zijn sterfbed: "Ik heb dengue, en graag een kopje thee met een beschuitje met vruchtenhagel".

Mijn vrouw doet niet eens de moeite om mijn relaas aan te horen van welke verschrikkingen mij te wachten staan als er niet direct ingegrepen wordt. Ze staat op en loopt weg terwijl ze nog even meedeelt dat er al maanden geen dengue-muggen zijn op Curacao. Tja, dat was een niet onvoorziene bijkomstigheid, dus gooide ik het over een andere boeg en verweet het de kop Unox soep van de buurvrouw een paar dagen geleden. Het moest wel een voedselvergiftiging zijn, want met een griepje kon ik dat beschuitje en het schaaltje met druiven op bed wel vergeten.

Mijn vrouw melde vanuit de keuken dat we allemaal die soep hadden gegeten en er was niemand ziek geworden, dus ik had gewoon griep en dus geen recht op een beschuitje op bed. Die moest ik zelf maar maken. Na bijna 40 jaar probleemloos huwelijk speel je het spel ook niet zo hoog dus ging ik alleen nog maar voor het kopje thee en die kreeg ik, maar zonder suiker want die was op. Ik moest maar snel beter worden want dan konden we boodschappen doen. Tja, een griep hebben in huize Pia fini is echt geen pretje, jammer dat mijn vrouw nooit ziek is.
.

Tula

.
Op Curaçao gebruiken bepaalde politici regelmatig de termen slavernij en kolonialisme, vaak in combinatie met de slotverklaring en het toezicht dat Nederland wil houden op de uitvoering van de financiële doelstellingen. Het zijn krachtige termen die bij de meeste Nederlanders zwaar beladen zijn, maar hier met gemak worden rondgestrooid alsof het taaitaai is. In ieder geval weet ik zeker dat deze politici de slavernij nooit hebben meegemaakt, net zo min als hun ouders en grootouders, dus is het voor hun net als voor de makamba's onmogelijk om je iets bij slavernij voor te stellen hoe erg het is geweest. Er zijn boeken vol over de slavernij geschreven, net als over de Holocaust maar je kunt nooit de beleving ondergaan als je het niet hebt meegemaakt. Ik ben wel 20 keer in de Poolse concentratiekampen Auschwitz/Birkenau geweest en ofschoon het mij elke keer weer intens raakt heb ik nooit moeite gedaan om mij voorstellen hoe het is geweest om daar te leven, te werken en dood te gaan. Elke poging daartoe mislukt omdat je met een goed gevulde maag en gezond lijf nooit de ellende, die daar heerste, ook maar in beginsel kan benaderen. Het stoort mij daarom dat deze Antilliaanse Wilders-figuren het over slavernij en neokolonialisme hebben als ergste vorm van onderdrukking. Misschien is de periode na de slavernij wel erger geweest als gevolg van de regenteske onderdrukking door de Hollanders, wie weet, maar spreek geen onderbuikgevoelens aan als je nooit slavernij hebt ervaren en er zeker niet als je je er nooit in hebt verdiept.

Zo, dat moest ik even kwijt en bovendien kan ik wél over slavernij oordelen. De afgelopen maand ben ik bij mijn kinderen in Nederland geweest en “believe me” (zou mijn zoon zeggen) het was slavenwerk. Illegalen zouden al lang de vakbond voor illegalen hebben ingeschakeld, maar omdat ik legaal in Nederland was kon ik daar mij niet op beroepen. Werkdagen van 27 uur waren uitzondering, vaak moest ik nog langer werken, moest slapen op de betonnen vloer, de verwarming stond op 12 graden en moest mij daarom warm houden door te werken zelfs tijdens mijn slaap, kreeg alleen krentenbollen te eten en regenwater te drinken en mocht van mijn eigen geld maar 5 euro per week besteden voor boodschappen, maar moest om bij de winkels te komen uren in de regen lopen. Kortom dit was een regelrechte vorm van bejaardenuitbuiting.

Daarnaast heb ik half Nederland voorzien van parket, een nieuwe keuken en interieur en heb meer kilometers gereden dan heen en terug naar Guinee-Bissau. In de tussentijd, als die er is geweest, ook nog eens kleinkinderen kwasten met structuurverf laten aflikken, uit traphekjes weten te peuteren en vol gedouwd met kilo's pepernoten. Ik ben zo vaak bij Ikea geweest dat ze aan mij vroegen of ik een nieuwe medewerker was en noodgedwongen ben ik nu ook op de hoogte van alle sluipwegen in dat commerciële doolhof en de kortste weg naar de ballenbak. Verder heb ik een leuke tijd gehad in Nederland.

Uitgewoond vertrokken we weer naar huis en na een urenlange vertraging met het vliegtuig voelde de aankomst op Curaçao weer als een letterlijke warme deken. Eindelijk konden we in ons herstellingsoord rustig revalideren. Dat duurde maar een paar uur want toen ging de telefoon en die bleef maar rinkelen. Toen ik de telefoon wilde opnemen zag ik dat de tv-decoder en de tv in de fik stond. Alle kabels waren gesmolten en zelfs de draden in de leidingen waren aan elkaar gesmolten, vandaar het rinkelen van de telefoon, waar 220V op stond. De ravage was enorm, maar de schade beperkt, dus snel over naar het nieuwe probleem: de trouwe Vitara, die, volgens mijn goede vriend Paul, tijdens onze afwezigheid contact probeerde te leggen met een buitenaardse beschaving, maar daarin niet in slaagde, hetgeen resulteerde in de afkoppeling van de accu. Toen ik de accu weer aansloot, probeerde hij alsnog een buitenaardse boodschap door te geven, maar starten was er niet bij. Uiteindelijk heb ik de hele alarminstallatie verwijderd en daarmee was het probleem gelijk verholpen. Jammer dat we er nu nooit meer achterkomen wat die buitenaardse beschaving nu is geweest, maar daar had ik ook geen tijd voor, want inmiddels was als wraak ook de computer opgehouden met berichten door te geven en ben ik dagen te vergeefs bezig geweest met redden wat er te redden viel, mede omdat inmiddels de stroom met enige regelmaat (om de 10 minuten) uitviel. Alles gecontroleerd en nagemeten en zelfs Aridio de elektricien moest om 11 uur 's avonds toegeven dat ook hij het niet meer wist en dat het alleen nog in de hoofdleiding kon zitten.


Drie dagen heb ik lopen graven en 30 kuub diabaas verplaatst zonder het gat in de kabel te ontdekken, totdat mijn vrouw, die inmiddels doodziek met griep of erger op bed lag en mijn opgezwollen en paars hoofd zag, mij aanraadde om eens een loader of bobcat te huren. Tja, dat is een verstandige opmerking die je moet plaatsen als je begint met graven, niet als je bijna klaar bent, maar omdat er nog meer problemen stonden te wachten, heb ik de inmiddels overbekende kliphakker erbij gehaald om de laatste restjes diabaas te verplaatsten en inderdaad bij de laatste schep was het gat in de kabel zichtbaar. Dertig kuub diabaas voor niks verplaatst, maar ook Murphy komt regelmatig op Curaçao. Aridio heeft nog even snel met wat tape de isolatie van de draden gerepareerd en de volgende dag heb ik op professionele wijze een mof geplaatst. Na ruim een week hadden we weer een regelmatige stroomvoorziening en kon ik mij weer richten op de andere problemen, want die waren er nog genoeg al dan niet als gevolg van de brand en de stroomstoring, zoals de laptop waarvan een paar belangrijke toetsen het niet meer doen, zoals de en de . De consequentie van al deze ellende is dat mijn mailbox overvol is en dat ik nog een heleboel mailtjes moet beantwoorden, maar wees gerust iedereen komt binnenkort weer aan de beurt.
Oh, ja, ook mijn vrijwel nieuwe horloge heeft de geest gegeven, dus ik weet niet of ik elke dag op tijd naar bed ga.
.

Horror Vacui

.
Er is de afgelopen weken zoveel gebeurd, dat ik spontaan een writersblock kreeg. In de eerste plaats hebben we ADSL en nog wel een rappe versie ook, dus zal ik de komende tijd wel gespamd worden met foto's en filmpjes van kleinkinderen die iets volkomen normaals doen, maar dat door de ouders als wonder wordt ervaren. Zo waren wij natuurlijk ook toen de kinderen klein waren, maar toen waren er nog geen digitale camera's waar binnen een paar minuten 200 foto's mee geschoten kunnen worden. Mijn zoon heeft inmiddels van zijn 3 kinderen 2 terabyte aan foto's op zijn server staan, kun je nagaan als ze 5 jaar zijn, dan barst de harde schijf uit zijn voegen, maar daar zal hij ongetwijfeld een oplossing voor hebben.

Hij schoont ook nooit op als de schijf bijna vol is maar koopt gewoon een nieuwe grotere schijf. Ik noem dat horror vacui of te wel leegtevrees. We hebben dat allemaal een beetje, als je kast vol is dan heb je nooit te veel kleren of boeken, maar is de kast te klein en als je te weinig kasten hebt, dan is de kamer te klein. Dat gaat net zolang door tot het huis te klein is en dan begint het gedonder in het nieuwe grotere huis gewoon opnieuw. We creëren liever ruimte dan dat we moeilijke keuzes moeten maken wat we moeten weggooien. Bij een disk crash of brand wordt deze keuze voor ons gemaakt en malen we vaak niet om het verlies. Zo kwam ik bij de verhuizing nog een paar dozen vol met 5 1/4 floppies tegen, die ik jaren zuinig bewaard had, maar bij gebrek aan een beschikbare floppydisk zonder mededogen in de kliko mieterde. De keuze was door gebrek aan techniek voor mij gemaakt.

Terug naar de internetaansluiting. Ik weet niet of de UTS-piefin hierin de hand heeft gehad, maar ruim een week geleden stond een jongen met een ADSL-modem voor de deur. Hij kwam de internetaansluiting installeren. Dat het een beginneling was bleek snel want hij kon niet eens mijn laptop op het modem aansluiten, daar moest ik hem nog bij helpen, maar het had ook voordelen, want in no time had ik toegang tot het ADSL-modem, wat hier een goed bewaard geheim is om het monopoly van UTS te waarborgen. In Nederland kan je elk ADSL-modem aan je splitter hangen, maar hier krijg je een voorgeprogrammeerd modem, waar je nooit toegang toe krijgt. Tot die dag dus, want ik kan nu elk modem aansluiten met behulp van de juiste parameters. Overigens deed het modem het natuurlijk niet en wilde hij weggaan en morgen terugkomen. No way, niemand de deur uit zonder internetverbinding. Hij moest maar zijn supervisor bellen om het probleem op te lossen. De oplossing lag in zijn auto in de vorm van een modem met een universeel password. Onder zware begeleiding heeft hij het modem uit zijn auto gehaald en bij mij geïnstalleerd. Binnen een minuut had ik internet en ik ben nog nooit zo blij geweest met de Google-pagina. Hij zou de volgende dag terugkomen met een opnieuw geprogrammeerd modem, maar u kent het fenomeen al, nooit meer iemand gezien, maar dat zal mij een zorg zijn, wij kunnen internetten.


Nog mooier is dat ons zwembad gevuld is met kristalhelder water. Marlon kwam zaterdag vlak voor de orkaan Felix nog even het zwembad voorzien van de poolcoat en 's avonds hebben we het regenwater van de waterberging in het zwembad gepompt. Na een uur was de waterberging leeg en het zwembad voor de helft gevuld. Na de orkaan voor watjes, want die stelde drie keer niks voor, was de waterberging door de vele regen weer een beetje gevuld en hebben we het zwembad verder aangevuld. Hij is nu bijna vol en hoewel ik geen problemen heb met kraantjeswater in het zwembad, ga ik toch voor het milieuvriendelijke (of is het financieelvriendelijke) principe om het zwembad geheel met regenwater te vullen. We moeten dus nog een buitje hebben om het zwembad geheel gevuld te hebben, maar gelet op de afgelopen dagen zal dat geen probleem zijn. Om jullie deelgenoot te maken van onze watervreugde dit keer twee foto's van het zwembad, waarbij opgemerkt moet worden dat ook onze dochter (de gevulde zeemeermin) en kleinkind momenteel bij ons zijn en natuurlijk ook op de foto moesten.

.

Bedgeheimen

.
Het wonder is geschied, het zwembad nadert zijn voltooiing. Elvin de tegelzetter heeft ondanks de vele regenval de laatste dagen flink zijn best gedaan en het resultaat mag er zijn. Alleen de traptreden moeten nog voorzien worden van wat tegeltjes om te voorkomen dat je de treden niet onderscheidt en je een doodsmak maakt in het water. Zelfs Marlon de gedeserteerde zwembadspecialist is een paar keer langs gekomen en heeft hier en daar wat correcties in het technische systeem aangebracht. Hij zou eigenlijk vandaag al beginnen met de poolcoat, maar door de vertraging als gevolg van de regen zal dat pas over een paar dagen aangebracht worden. Kortom het wordt tijd om bommetjes te oefenen.


Nog een positief punt is dat we TV hebben. Van Gerlinde van de Jan Kok Lodges kregen we een emailadres van een hoge piefin bij UTS de telecom-provider die TV en internet aanbiedt. Wij snel een email met onze problemen met de tv en het internet gestuurd en geloof het of niet, maar een half uur later stond Henk Pasman van TDS de straat open te breken voor het leggen van de kabel van de tv-aansluiting. Die kabel lag er al, maar wij waren al lang blij dat er iemand van TDS bezig was met iets wat op een aansluiting leek. Zulk initiatief moet je niet verstoren. Binnen een kwartier hadden wij TV en die hebben we 2 dagen niet uitgezet. Niet dat er veel op de TV te zien was maar soms moet je het lot niet tarten en de TV uitzetten en hem nooit meer aankrijgen.

Iets anders is dat ik mij zorgen maak over de zeefauna. Ik ben geen echte milieufreak, maar als ik elke dag 2 visjes voor onze poes vang en dat gemiddelde haal ik zonder problemen binnen een kwartier, dan takel ik wel ruim 700 vissies per jaar uit het water. Palucio zegt dat ik mij daarover geen zorgen hoef te maken, want er komen wel weer nieuwe, maar het knaagt toch aan mij en nu zet ik de heel kleine visjes weer liefdevol terug en hou alleen de forse jongens van een ons of meer. Bovendien voer ik de vissen met alles wat eetbaar is, rijst, kip, brood en sla, want er schijnen ook vegetarische vissen te zijn en je moet geen onderscheid maken al zal ik die vegetarische vissen nooit vangen want een blaadje spinazie aan een haak is toch geen gezicht.

In een eerdere bijdrage aan deze weblog heb ik al eens gemeld dat het relatief koud kan zijn op Curaçao. Toch wordt het nooit kouder dan 24 graden, maar het kan door de wind veel kouder aanvoelen en vooral 's nachts als de wind door de shutters blaast. Sinds ik in de slaapkamers plafondventilatoren heb gemonteerd is het leed helemaal niet meer te overzien. Zonder deze ventilatoren kregen we het 's nachts al aardig koud, maar met die ventilatoren aan is het echt kleumen geblazen. Omdat het momenteel 's avonds een beetje warm is, zetten we als we naar bed gaan de ventilator aan, maar om 2 uur worden we beiden wakker van de kou, terwijl we al het nodige beddengoed over ons heen hebben getrokken. We kijken elkaar vragend aan, want iemand moet eruit om de ventilator uit te zetten en dan moet je ook nog eens over een koude tegelvloer waardoor je klaarwakker bent, steenkoude voeten hebt en geen kruik. Ik probeer daarom het argument te gebruiken dat ik gisteren de ventilator al heb uit gezet of dat ik helemaal niet technisch ben, maar daar trapt mijn vrouw niet in. Zij heeft maar een argument: jij ligt het dichtste bij de schakelaar, dus doe jij hem maar uit. Dus kluun ik naar de schakelaar, grijp de poes, leg haar aan mijn voeten en probeer aan warme oorden te denken. Niet dat het helpt, maar klappertanden lukt niet op Curaçao.

Nu ik het toch over het slapen heb, ik heb een tropenpyjama. Soms verlang ik 's nachts wel eens terug naar zo'n lekkere flanellen pyjama met lange pijpen, maar deze heeft geen pijpen, een korte broek dus. Waar ik mij over verbaas is dat zo'n broekie ook nog eens zakken heeft, net als het bovenstuk dat een borstzak heeft. Een borstzak kan natuurlijk gemaakt zijn om het logo aan te bevestigen, ofschoon ik genoeg overhemden heb zonder borstzak, maar wel met een logo van een of ander onduidelijk paard met iemand erop met een honkbalknuppel. Waarom ze überhaupt een logo op een overhemd borduren is een ander raadsel, maar het kan dus zonder borstzak. Mijn pyjama heeft drie zakken en die worden natuurlijk nooit gebruikt, want wie neemt er nu zijn portemonnee mee in bed of een bos sleutels. Totaal zinloos dus, maar de extra stof van de zakken maakt de pyjama wel warmer en dat kan ik hier goed gebruiken.
.

Never ending story

.
In de eerste plaats even een huishoudelijk bericht. Ik kan wel mail ontvangen maar niet verzenden, dus alle mensen die op een emailbericht van mij zitten te wachten, die moeten nog even geduld hebben. Als troost ben ik niet de enige, want iedereen die het monopolistische UTS als internetprovider heeft, zit al weken met hetzelfde probleem. Als blijk van hun onbegrensde klantvriendelijkheid hebben ze pas na twee weken een bericht in het grootste Nederlandstalige dagblad laten plaatsen dat er problemen waren met het verzenden van email. Helaas was het bericht in het Papiamentu, dus veel Nederlanders zullen er niets van begrepen hebben, maar dan hadden ze maar goed moeten inburgeren. Het kan zijn dat de email ooit verstuurd wordt, maar de elektronen kunnen ook ergens op Curaçao in de zon liggen te bakken en dan kan je mijn bericht wel schudden, want die elektronen hebben helemaal geen zin in de herfst. Dus als iemand op mijn antwoord zit te wachten gewoon even opnieuw een berichtje naar mij sturen en dan zal ik op een uiterst onhandige wijze jullie proberen te antwoorden.

Afgelopen vrijdag maakte onze poes mij om 5 uur wakker. Een vreemd tijdstip want meestal begint zij mij om half zeven in mijn wang of neus te bijten. Dit keer beet zij mij ook in mijn scheenbeen en dan wil je wel opstaan, want om 's morgens wakker te worden met een half afgekloven been is ook geen pretje. Ik ging op de automatische piloot naar de koelkast om haar kattenvoer te geven, maar toen ontdekte ik dat het pikdonker was en er een harde wind stond, maar uit het zuidwesten. Normaal komt de wind uit het noordoosten, dus dit was foute boel. Hoewel mijn vrouw die nacht beperkte dijkbewaking had, heb ik toch maar het calamiteitenplan doorgenomen en alles gecontroleerd op stormbestendigheid, want ook wij konden natuurlijk een staartje van de orkaan Dean meekrijgen. Bovendien hadden we toevallig de avond ervoor de film "the day after tomorrow" gekeken, waarbij binnen enkele dagen het klimaat op aarde verandert in een ijstijd. En dat scenario gaat niet in je koude kleren zitten, je blijft er toch onbewust aan denken. Maar omdat al het natuurgeweld die nacht alle kenmerken vertoonde van de film, ging ik maar gewoon weer slapen, want tegen een klimaatsverandering kan ik toch niets doen. Dat heb ik gelukkig ook uit de film begrepen.

Voor de Dali, of beter gezegd de voor Van Roy Dali-liefhebbers een primeur: de wc-eend is van de muur gevallen. Om het inbrekersgilde wat lastiger te maken had ik het schilderij (nou ja, aquarel) met tweezijdig plakband bevestigd, maar dat plakt blijkbaar alleen in Nederland en niet hier. Na een dag lag de Dali op de vloer en moest ik toch weer teruggrijpen naar wat confessionele bevestigmaterialen zoals de spijker. En nu maar hopen dat de spijker niet doorroest.

Zoals jullie al verwacht hebben, hebben we natuurlijk nog steeds geen internet en TV, wel een factuur voor de aansluiting van twee telefoonnummers. Je kunt er eigenlijk al op wachten toen we bij de aanvraag een tweede contract moesten tekenen omdat er iets fout was gegaan bij de uitgifte van het telefoonnummer. Sinds we telefoon hebben, gebruiken we hem ook alleen maar om na te vragen waar het internet en de tv-aansluiting blijft. Als antwoord krijgen we steevast te horen dat we teruggebeld worden, maar dat is een nette uitdrukking voor: niet zeuren, je komt heus wel een keer aan de beurt.

Niettemin stond vorige week plotseling mijn goede vriend Henk Pasman voor de deur om te vragen of wij problemen hadden met het tv-signaal. Henk heb ik via internet leren kennen toen ik nog in Nederland was en mij verdiepte in de 127V problematiek op Curaçao. Hij heeft mij via email veel bijgebracht over het elektriciteitnetwerk en daar heb ik bij het ontwerp van ons huis veel baat bij gehad. Henk is ook onderaannemer van TDS, het Tv-bedrijf waar we het signaal van krijgen en in die hoedanigheid kwam hij bij ons langs. Aan signaal hebben wij geen gebrek, maar we hebben gewoon geen decoder, want die heeft de monteur weer meegenomen en daarna hebben we hem nooit meer gezien. Een telefoontje van Henk naar TDS en alles bleek opgelost. De decoder staat nog in een wagen van de technische dienst, maar daar rijdt een andere monteur op, die weer niets van de decoder af weet. De volgende morgen zou Henk de decoder ophalen en alles installeren. Daarna hebben we niets meer van Henk vernomen, zo te zien is hij goed ingeburgerd op Curaçao.

Er gebeuren natuurlijk ook positieve dingen. Onlangs kwam ik Aridio onze elektricien tegen en dan is het altijd feest, waar we ook staan op Curaçao. We leven nog steeds op bouwstroom en onze elektra is nog steeds niet gekeurd, maar we hebben verder alles, dus een kniesoor die bij Aridio begint te zeuren, wanneer hij nou eens langskomt om alles nu eens officieel te maken.


Tussen alle grappen en grollen door informeerde hij naar de ontwikkelingen van ons zwembad, want die ellende is inmiddels op heel Curaçao bekend. Hij wist een goede zwembadmaker en zou hem langs sturen. Zowaar kwam de volgende dag Marlon de zwembadspecialist en toen hij ons zwembad zag, schoten de tranen in zijn ogen. Dit zwembad was zijn laatste klus bij het Perfect Poolimperium, omdat hij grote moeite had met de werkwijze van zijn collega's die ons zwembad maakten en is toen met succes voor zich zelf begonnen. Nu hij na anderhalf jaar het resultaat zag, moest hij even slikken en wist hij dat hij een juiste beslissing genomen had om bij Perfect Pool weg te gaan. Nu repareert hij de puinhopen die Perfect Pool achterlaat, dus ook mijn zwembad. Zijn vragen en opmerkingen getuigden van vakmanschap en van ons mocht hij het zwembad afmaken, mede gelet op zijn offerte, waardoor ik geen verlies heb als gevolg van de Perfect Pool affaire.

Inmiddels is Elvin de tegelzetter begonnen om alle wanden en trappen glad, haaks en waterpas te maken en morgen begint hij met het betgelen. Voor ons de derde keer maar dit keer hebben we er alle vertrouwen in, omdat ik zelden zo'n professionele tegelzetter gezien heb. Volgende week komt Marlon en volgens hem zit binnen een dag de poolcoat en het water erin, dus kunnen we eindelijk een bommetje maken.
.

WC-eend

.
Sinds drie weken hebben wij nieuwe buren, Henk en Mieke. Henk was (en is) een eenvoudige jongen die door keihard te werken een aardig imperium heeft opgebouwd. Een niet-praten-maar-poetsen-type dus. Onlangs heeft hij de hele handel verkocht en wil nu de rest van zijn leven rustiger aan gaan doen, waaronder op Curaçao. Dat rustiger aan doen is echter schijn, want ik heb zelden zoveel energie gezien bij een Nederlander op de Antillen. Toegegeven het huis naast ons behoeft het nodige onderhoud, maar hij pakt alles wel erg rigoureus aan. Het zwembad heeft hij al leeg laten lopen, want dat moet een andere vorm krijgen, alle planten, bomen en grootbeeld tv's heeft hij weggedaan en het roestige hek is ook verdwenen. Bovendien heeft hij een laadbakcomplex, binnen enkele dagen heeft hij alle laadbakken gecharterd die er op Curaçao te vinden waren om het puin en andere ellende af te voeren. De bobcats reden af en aan om de laadbakken te vullen, maar tussendoor hebben we alle tijd gehad om de nodige rosé’s en Polars weg te werken. De avonden vlogen voorbij, of op de porch of ergens in een restaurant, want met Henk en Mieke zijn het nooit suffe dagen. Vandaag zijn ze vertrokken en krijgen we weer even rust om ons huis verder in te richten en af te maken, want ook Palucio heeft al die weken bij de buren gewerkt. Het is wel stil naast ons en eigenlijk missen we ze nu al.


Door alle hectiek van de buren heb ik weinig tijd gehad om jullie op de hoogte te houden van de ontwikkelingen op Coral Estate. Voor de geïnteresseerden in het zwembad: dat heeft nog steeds dezelfde status als 6 maanden geleden. De tegels zijn er door Palucio afgehaald of zijn er vanzelf afgedonderd door de verkeerde pego en de tegelzetter kan niet tegelzetten omdat we niet voldoende speciale randtegels hebben. Deze randtegels worden exclusief door de zwembadspecialist geleverd, maar die hebben we al zes weken niet gezien en hij neemt ook de telefoon niet op. Dan ga je naar zijn zaak of naar zijn huis, maar hij heeft geen zaak en heeft ook geen adres. Blijkbaar is dat adres het grootste geheim van Curaçao, want niemand weet dat, zelfs zijn werknemers niet, die we af en toe bij andere bouwwerken tegenkomen. We zitten dus changá, naar het boek Dubbelspel van Frank Arion.

Ook hebben we ruim twee weken geleden telefoon en ADSL aangevraagd. We zijn naar een bijkantoor gegaan op Santa Maria waar het volgens ingewijden minder druk is. Toen wij aankwamen kregen we van de bewaker een nummertje en zagen dat er nog zes voor ons waren. Fluitje van een cent zou je dus zeggen. Mooi niet, pas twee uur later werden we geholpen door een uiterst vriendelijke dame die ons gelijk een 1 Mbit verbinding kon aanbieden voor de prijs van een 128Kb, dus dat zat wel weer goed. Dat het allemaal zo lang duurde kwam omdat ze alle gegevens in drie systemen moest invoeren en dat gaf wel eens problemen, net als bij ons. In het eerste systeem werd het telefoonnummer uitgegeven dat nog vrij was en waar een contract voor werd opgemaakt, maar toen zij bij het derde systeem was, bleek dat dit telefoonnummer inmiddels weer was uitgegeven en het nummer niet beschikbaar was. Zij zou later op de dag het nieuwe nummer doorbellen. Gelukkig verliep de aanvraag voor de ADSL-aansluiting zonder problemen.

Keurig volgens afspraak werden we aan het eind van de middag teruggebeld en kregen we het nieuwe nummer. Wij blij en alles zou binnen 10 dagen aangesloten worden. Even daarna werden we weer gebeld of we even naar het kantoor terug wilden komen om een nieuw contract te tekenen want er was iets mis gegaan. Als een vriendelijke dame je zegt dat er iets mis is gegaan, hou dan je hart maar vast, want dan is er echt iets aan de hand. De volgende dag naar het UTS-kantoor, maar die bleek al om half vier gesloten, dus de volgende dag maar een nieuwe poging gewaagd en het nieuwe contract zonder problemen getekend. Overigens bleek dat je bij dat bijkantoor ook een tv-aansluiting kon bestellen dus hebben we die ook maar gelijk aangevraagd en konden gelijk een afspraak maken voor de installatie door een monteur. Nou vraag je je af wat er te installeren valt bij een tv-aansluiting, maar op sommige dingen moet je maar niet te diep ingaan.

De volgende ochtend schrokken wij ons te pletter, want er stonden twee jongens voor de deur met een telefoon in hun hand en een ADSL-modem. Binnen no time hadden we telefoon, maar ze kwamen 's middags terug voor de ADSL-aansluiting, omdat ze nog iets in een centrale moesten aanpassen. Nadien niets meer vernomen en wij zitten nog steeds zonder internet, ondanks vele telefoontjes naar UTS, waar ze iedere keer een ander verhaal ophangen waarom het is vertraagd. Wel vreemd dat mijn achterbuurman dezelfde dag wel een werkende ADSL-verbinding heeft gekregen.

Ik kan gewoon het vorige verhaal kopiëren voor wat betreft de tv-aansluiting. Binnen enkele dagen kwamen twee monteurs met een decoder, die op 127V liep, terwijl ik overal 220V heb, dus moest ik met verlengkabels aan de slag. Geen probleem, maar ook geen beeld. Toen ik vroeg of ze het signaal niet konden doormeten, was het antwoord negatief, de batterijen van het meetapparaat waren leeg, dus hadden ze het apparaat maar niet meegenomen. Ze zouden de volgende morgen terugkomen, maar tot nu toe niemand gezien. We gaan nu voor de 7e keer de DVD van Indiana Jones bekijken, want je moet toch laten zien dat je een tv hebt en andere dvd's hebben we niet. Deze dvd zat nog in de dvd-speler die we van onze zoon mee hebben gekregen om leuke dvd-tjes van de kleinkinderen te bekijken. Gelukkig heeft hij nog niets opgestuurd, want the Raiders of the Lost Ark is toch veel leuker dan een kwijlend kleinkind, die met een lepel spinazie zijn mond probeert te vinden.



Iets veel belangrijkers is dat we bij het uitpakken van alle rotzooi plotseling een tweetal Dali's tegenkwamen, waarvan we niet eens wisten dat we ze nog hadden. Dali's zegt u, ja Dali's en nog echte ook, niks geen reproducties of namaak. Gewoon originele Dali's op gewatermerkt Dali perkament en gesigneerd. Weliswaar zijn het Dali's gemaakt door de zoon van de grote Salvador Dali en zijn vrouw Gala, maar het zijn Dali's of beter gezegd Jose Van Roy Dali's, want zo heet die snuiter. Het probleem bij het ophangen van de twee schilderijen, een ballerina en een eend, was dat de achtergrond te wit was voor de muren in onze woning. Het is geen gezicht, al zijn het Dali's, dus moesten we naar een alternatieve plek waar de achtergrond ook wit was. Na een lange zoektocht door het huis kwamen we uiteindelijk is de badkamer en het toilet uit, want die zijn spierwit betegeld. De ballerina hangt dus nu in onze badkamer en de eend in het toilet, een wc-eend dus.
.

Knutselen

.
Twintig jaar verfervaring bij Akzo Coatings, het voormalige Sikkens, is voor niets geweest. Op Curaçao gelden heel andere verfwetten. De verf is ook anders, het stinkt verschrikkelijk, is waterdun en het is al droog als je het blik openmaakt. Ik mag wel stellen, dat ik aardig kan schilderen, maar wat ik hier presteer valt in de categorie "Vingerverven voor Parkinson-patiënten". Alles heb ik geprobeerd om nog een beetje resultaat te bereiken, maar het is een groot drama geworden. Op de vloer ligt meer verf dan op de deur en op de deur zitten meer kwastharen dan in de kwast. Ik begrijp nu ook dat de schilders die ons huis geschilderd hebben zo snel klaar waren, want je kunt hier alles rustig doen behalve schilderen, daar heb je ADHD voor nodig. Gelukkig is Palucio, onze klusjesman, een voormalige autospuiter, dus die laat ik volgende week maar met de verfspuit mijn dramatisch verlopen werk afmaken.

In het zwembad zit water, nee, niet te vroeg juichen, het is regenwater. Het heeft een paar dagen flink geregend en niet alleen is mijn waterberging helemaal nokkievol, maar het zwembad heeft ook de nodige kuubs water voor zijn kiezen gehad. De tegelzetter zou aan het zwembad beginnen, maar in de regen is dat geen verstandige keuze. Hij komt dus volgende week of die week erna. We zien wel, we hebben in ieder geval water in het zwembad al is dat erg groen.

Vorige week zijn we naar het Economic Center geweest. Dat klinkt heel stoer, maar het stelt niets voor, gewoon een winkel met wat meubeltjes uit het Oostblok, maar die gaan ook met hun tijd mee, dus je weet maar nooit. Nu hadden wij in Nederland twee Ikea-achtige leunstoeltjes gekocht en warempel daar stonden precies dezelfde en nog goedkoper ook. Niet gekocht dus, want we hebben er al twee, maar er blijkt een variant op deze stoelen te bestaan en die vond mijn vrouw wel leuk, net als alle meubels in die zaak. Winkelen is niets voor mij en ik vind alles prachtig als het maar niet te lang duurt, dus snel een beslissing forceren al kost het nog zo veel geld. Uiteindelijk maar twee zwarte leunstoelen erbij gekocht, met voetenbankjes, waarbij ik mij niets kan voorstellen wie dat ooit bij ons gaat gebruiken. Ik heb geen tijd om te zitten, laat staan met mijn voeten op een voetenbankje, waar alleen maar je spataderen door worden afgeknepen. In een stoel moet je op je buik kunnen liggen, dat rust tenminste goed uit, maar die stoelen zie je haast nooit. Op bijgaande sfeerfoto is niet alleen de poes te zien, maar ook de leuke leunstoelen.


Thuis gekomen met de 4 dozen, moesten we die dus gelijk in elkaar zetten, want het is dan net pakjesavond. Ofschoon de stoelen constructietechnisch van een verbluffende eenvoud waren, was er toch nog een instructieblaadje bij hoe je de twee planken aan elkaar moest schroeven. Dat kon dus niet missen, echter het paste voor geen meter. Hoe ik de twee planken ook op elkaar schroefde, ik kreeg er geen stoel uit. Tien keer het instructieblaadje doorgenomen en op zijn kop gehouden, maar niets hielp. Uiteindelijk ging ik maar in op het steeds maar herhaalde verzoek van mijn vrouw om die andere stoel in elkaar te zetten en jawel, in een keer kreeg ik uit de twee planken iets wat op een stoel leek en waar je ook nog op kon zitten. Het bleek dat er in de laatste doos een extra latje was, dat de eerste doos miste. Kon gebeuren en vol goede moed ging ik de voetenbankjes in elkaar zetten. De eerste ging vlekkeloos, maar de tweede miste wat schroeven, waardoor ik deze voetenbank niet in elkaar kon zetten. Hier wordt je dus uiterst triest van, niet alleen dat mijn ego van handige echtgenoot volkomen om zeep was geholpen, maar dat de helft van wat je aankoopt niet volledig is. Volgende week gaan we maar weer eens naar het Economic Center om ons beklag te doen. Ik hoop dat ze dan alle leuke zelfbouw dingen hebben weg gezet, want meer van dit knutselwerk trek ik niet meer.
.

Pluma

.
Vannacht om vier uur werden wij gewekt, dit keer niet door de poes, maar door waterspetters in ons bed. Ik heb al eens een zonneboiler gehad die ook 's nachts is geëxplodeerd, maar dit keer was het een ordinair natuurverschijnsel: regen. Het waaide en regende zo hard dat de regen in een vloeiende en bijna horizontale beweging ons bed bereikte. Normaal sluiten we de shutters tegen dit natuurgeweld, maar de meteorologen op Curaçao hadden er geen speciale melding van gemaakt, alleen dat er hier en daar een plaatselijke bui was te verwachten. Als er wel een”tropical wave” wordt verwacht, dan stel ik gelijk een beperkte dijkbewaking in en loopt mijn vrouw 's nachts met zandzakken te sjouwen om het water in goede banen te leiden. We stapten ons bed uit om te redden wat er te redden viel. Dat was niet gelukkig veel, mede omdat wij niet veel hebben om te redden, maar in de entree en de slaapkamers stond toch een paar kuub water.

Het nare van een goede tegelzetter is, dat hij ervoor heeft gezorgd dat alle vloeren precies waterpas lopen en het water zich dus gewoon en geleidelijk verspreid over het hele huis. Nergens blijft het staan en nergens loopt het heen, het wordt alleen een grote plas. Terwijl we de meeste ellende het huis aan het uitwerken waren, ontdekte ik dat mijn auto ook nog open stond en als een speer ben ik naar buiten gerend om in de stortbui de kap van de auto te sluiten, niet wetende dat ik door mijn beperkte kledij als een streaker de voortuin in rende. Nou sluit die kap al niet als het droog is, in de stromende regen lukt dat helemaal niet. Er zal wel een wet van Murphy voor zijn, maar toen de rits eindelijk dicht zat, hielt de regen er mee op. Daar sta je dan met je spillebenen voor joker kleddernat geregend. In de deuropening stond mijn vrouw met een mop in haar hand zich te verkneuteren, omdat ze elke avond vraagt of de auto niet dicht moet. Zes maanden heeft het niet geregend en elke avond heb ik die takkerits dicht gedaan en als je hem dan eens vergeet, is het gelijk raak en krijgt ze toch weer gelijk. Vanavond heb ik de auto dus maar weer afgesloten, maar dat zal wel weer voor niets zijn geweest.

Waar ik mij ook grote zorgen over maak is de vogelgriep. In de krant las ik dat half Duitsland besmet is met het voor onze gevederde vrienden dodelijke virus. Nu waaien er wel eens wat flamingo's van Bonaire naar Curaçao, maar dat virus zal het niet ongemuteerd overleven bij een massale trek over de grote plas. Wat wel mogelijk is dat kippenvlees besmet kan zijn met dit virus en dat vlees komt hier met containers het land binnen. Gelukkig heb ik nog geen veren, dus heb ik ook geen angst besmet te raken, maar ik maak mij ongerust over de vissen, die ik met kip probeer te vangen. Momenteel barst het van de vliegende vissen en wie garandeert mij dat deze gevleugelde vissen niet allergisch zijn voor het vogelgriepvirus of een gemuteerde versie ervan. Zolang ik geen zekerheid heb dat het virus ongevaarlijk is voor vissen, vis ik niet meer met kip maar met krentenbollen.

Er is in het weekeind ook een mijlpaal bereikt. De balustrades op het terras en de porch zijn allemaal gestort. Ze moeten alleen nog afgewerkt en geschilderd worden. Het ziet er allemaal fraai en strak uit. Zo'n balustrade is nog een heel kunststuk, vooral omdat we geen betonijzer konden gebruiken in verband met het zout van het zeewater. We hebben hiervoor dus een revolutionaire techniek ingevoerd, die ongetwijfeld in aanmerking zal komen voor de Innovatieprijs of Het Beste Idee van Nederland. We hebben namelijk glasvezel toegepast als wapening. Het wordt wel meer in beton verwerkt, maar om andere redenen. De glasvezel in vlokkenvorm kan je gewoon bij de betonfabriek kopen, al troffen wij aan de balie net een dame die haar eerste dag bij deze fabriek was begonnen en van glasvezel had zij nog nooit gehoord. Het is niet voor het eerst dat ik bij deze betonfabriek op miscommunicatie ben gestuit, dus ik ging er weer helemaal voor. In mijn beste Papiamentu probeerde ik haar uit te leggen hoe glasvezel eruit zag en toen ik het magische woordje "pluma" (veren) uitsprak, begon zij te juichen alsof ze net een sapcentrifuge had gewonnen. "Oh, u bedoelt fiberglas, maar natuurlijk hebben we dat en ze maakte gelijk een bestelbon, waarmee ik het immense terrein op kon. De portier die mij nog kende van de Tito affaire, sprak mij glimlachend aan met de veelzeggende zin: "U weet de weg wel, hè". Inderdaad het bedrijfsterrein van de betonfabriek kent voor mij geen geheimen en misschien begin ik daar wel een knoekentoer (blokkitoer?) voor aspirant-bouwvakkers.
.

Zaagvlees

.
Twee maanden geleden zijn de mensen van het zwembad langs geweest om het zwembad af te maken. Daarvoor had ik alle tegels van de wanden laten halen, want het zag er niet uit. Nu kwamen ze vol goede moed de waterlijn opnieuw pleisteren en ze zouden de volgende dag het zwembad in de juiste vorm modeleren. Al die tijd heb ik naar een drijvende kruiwagen gekeken en wat zakken cement die op de bodem lagen. Plotseling stonden ze vorige week weer op het terras met een stapel randtegels, die ze de volgende dag zouden gaan leggen. Mooi niemand de volgende dag gezien, maar een paar dagen geleden kwamen ze met een paar zakken pego en wilden gaan tegelen.

Iedereen die dit forum regelmatig leest weet dat pego tegellijm is. Mijn wantrouwen naar de zwembadspecialisten is inmiddels zo groot, dat ik de zakken pego nader inspecteerde en tot mijn grote verbazing stond erop: Caution: for interior use only and do not use this product where water can accumulate! Daar is geen woord Spaans bij, maar de waarschuwing stond gelukkig ook in het Spaans, want dat komt wel vaker voor bij Colombiaanse producten. Nu is een van de kenmerken van een zwembad dat er water in zit, maar de zwembadjongens verwachten blijkbaar dat er toch nooit water in komt en dat ik er een parkeergarage van ga maken. Als dit nog veel langer doorgaat dan krijgen ze nog gelijk ook, maar deze pego mochten ze dus niet van mij gebruiken, al beweerden ze bij hoog en laag dat ze het al jaren bij zwembaden toepassen. Niet bij mij dus en ze konden weer vertrekken. Ze zouden de volgende dag met de goede pego terugkomen. Daar reken ik al lang niet meer op en heb ze dan ook een paar dagen niet gezien.



Zaterdag stond er weer een delegatie zwembadspecialisten op de stoep, met troffel en al. Ze wilden de randtegels gaan tegelen, maar die bleken 5 cm te lang en daar sta je dan met je troffel. Gelukkig heb ik een tegelzaagmachine, maar als je er een timmerman tegels mee laat zagen dan wordt het 3x niks. Dat bleek ook wel, want er kwam geen een tegel met dezelfde maat eruit. Dit pikte in niet en de baas werd opgetrommeld, maar die had ook geen andere oplossing dan gewoon door tegelen, de problemen lossen we later wel op. Kijk, dan sta ik op scherp en ga ik irritant alles controleren. Ze waren inmiddels al met de waterlijntegels begonnen, toen bij mij het licht uitging en hoewel dat op Curaçao regelmatig voorkomt, moet je dan wel oppassen.

Er was geen enkele tegel waterpas en een groot deel van de tegels was door het gebruik van een hamer beschadigd. Een blind paard had dit nog beter kunnen doen. Het was een nog grotere puinhoop dan de eerste keer en dit waren nota bene de beste tegelzetters van het Perfect Pool imperium. Alle krachtermen die ik in de Antilliaanse bouw heb aangeleerd, wist ik in vloeiend Papiamento te uiten. De beste term en die de meeste indruk maakte, was: "Wegwezen". De vaklieden lieten van schrik alles uit hun handen vallen en sloegen op de vlucht, want je weet maar nooit wat die makamba met die spillebenen met die waterpas in zijn handen gaat doen.

Een uur later kwam de grote baas de schade opnemen. Ook had hij wat zwembad- en tegelwerkdeskundigen meegenomen, die moesten beoordelen of ik de tegelzetters terecht het zwembad had uitgejaagd. Vanaf 10 meter afstand gaven ze mij al gelijk en alle tegels moesten er voor de tweede keer eraf gehaald worden en er moest opnieuw betegeld worden. Het probleem was dat ze geen tegelzetter meer hadden die het goed kon doen, dus vroegen ze mij om een oplossing. Die had ik zo voor het grijpen. De tegelzetter die mijn huis prefect had betegeld zou het wel willen doen en die is ook gelijk vanmiddag langs gekomen om een offerte voor de zwembadbaas op te stellen. Kortom ik kan nog niet zwemmen in mijn zwembad, maar ik heb toch wel plezier van de hele situatie, want dit is vermaak van de hoogste orde.

Iets veel belangrijker, op Curaçao is het vlees niet alleen goedkoop maar vooral lekker. Het meeste vlees komt uit Argentinië en daar lopen de koeien nog op 4 poten, dus kan je nagaan hoe gezond dat is. Op het curaçaoforum had ik gelezen dat al het vlees wordt ingevroren en later weer ontdooid om als vers vlees te worden verkocht. Je kunt dan net zo goed het bevroren vlees kopen en thuis laten ontdooien. In een vlaag van gastronomisch inzicht heb ik een ossenhaas van 2 kilo gekocht, kleiner hadden ze niet, maar het kan ook zijn dat er in Argentinië geen kleine ossenhaasjes zijn. Voor 30 gulden (pakweg 13 euro) had ik dus 2 kilo tenderloin oftewel Lomito. Thuis gekomen zag ik gelijk in dat ik een miskoop had gedaan, want een ossenhaasje op zijn tijd is best lekker, maar wie gaat er nu 2 kilo ossenhaas in een keer naar binnen werken. We konden het vlees dus niet laten ontdooien en hebben het probleem toen maar weer ingevroren. Toen we vandaag in de vriezer keken, zagen we die dooie halve koe en kregen we toch weer trek in zo'n heerlijk stukje ossenhaas.

Na een paar keer rond het kadaver te hebben gelopen, hadden we een oplossing, we snijden er een stuk vanaf en doen de rest weer in de vriezer. Maar heeft iemand ooit wel eens geprobeerd om in een stuk bevroren vlees te snijden, nou vergeet het maar, al mijn mooie Japanse Telsel-messen naar de knoppen geholpen en er kwam geen grammetje van die ijsklomp. Er moesten toch echt drastischer maatregelen komen. Als ik bloederig vlees zie dan schiet mij direct een van de eerste horrorfilms te binnen: The Texas chainsaw massacre. Zo zie je maar dat zelfs dat soort films mij nog op goede ideeën kan brengen want ik schoot naar buiten, de berging in en graaide wat in mijn gereedschapskist om uiteindelijk met een decoupeerzaag terug te komen. Nou is een decoupeerzaag niet echt een kettingzaag, maar het begint er een beetje op te lijken. De lomito werd in de bankschroef gezet en de zaag werd in het onwillige vlees gezet. Alsof het een pakje boter was, zo makkelijk ging de zaag door het vlees. Ik heb er gelijk maar een paar plakken vanaf gezaagd, want het staat toch voor geen meter als je gasten krijgt en je gaat het vlees eerst met een decoupeerzaag te lijf. Overigens hou ik mij aanbevolen voor suggesties om deze ossenhaas op een wat diervriendelijker manier te slachten, dus Isa jij hebt mij overgehaald om bevroren lomito te kopen, hoe verwerk jij deze bevroren ellende?
.

Genesis 1:3

.
Deze week zijn we op pad geweest voor een wireless internetaansluiting, want we hebben nog steeds geen internet nadat onze Amerikaanse buurman is verhuisd. We kunnen geen vast ADSL krijgen, omdat nog geen telefoonaansluiting hebben en we hebben geen telefoon, omdat we nog niet officieel een stroomaansluiting hebben. We hebben nog geen officiële stroomaansluiting omdat onze elektrische installatie nog niet gekeurd is en het is nog niet gekeurd omdat onze elektricien nog geen aanvraag heeft ingediend en hij heeft het nog niet ingediend omdat hij nog niet helemaal klaar is voor de keuring. Maar verder zijn we dolgelukkig dat we nu overal werkende stopcontacten hebben en lampjes op de muur, die het ook daadwerkelijk doen. Aridio de elektricien kwam, een dag voordat mijn vrouw terugkwam uit Nederland, de meterkast installeren en heeft de elektra in ons huis op de elektranis aangesloten. Als een kind zo blij was ik toen de hoofdschakelaar om 8 uur 's avonds omging en een peertje in de woonkamer ging branden. Eindelijk waren we verlost van die kilometers verlengsnoeren in het huis en konden we gewoon een schakelaar gebruiken om een lamp aan te doen. Wat kan elektriciteit toch mooi zijn.

De afgelopen weken kunnen we dus alleen e-mailen, omdat ik een paar huizen verder een draadloze internetverbinding heb gevonden waar ik met mijn laptop prima kan inloggen. Alleen ga ik daar dus niet een paar uur in mijn Vitara voor de deur zitten internetten, want dan heb je binnen de kortste keren het op Curaçao hyperactieve Zero-Tolerance Team op je hoedenplank. Bovendien worden de mensen ook een beetje onrustig als er een duister sujet in een strijdbare jeep achter een verlicht beeldscherm zit te rommelen. Om mijn email te synchroniseren ben ik binnen een paar minuten klaar, uitgezonderd die malloten die zonodig een attachment van 3 Mb moeten meesturen. Pomp de elektronen maar de wereld rond al heeft het geen enkel nut. Typisch een Nederlands syndroom, we hebben voor snel internet betaald, dus gaan we die gebruiken ook. Dat is het zelfde als de automobilisten die slingerend over de weg rijden omdat ze het hele wegdek willen berijden omdat ze wegenbelasting hebben betaald. Daarom zullen jullie dus voorlopig geen foto's in deze weblog zien verschijnen (ik heb ze lekker wel) en kan ik ook niet op reacties reageren al jeuken mijn vingers om af en toe wat commentaar te geven. Even geduld dus en ook Lili (heb net even met mijn grote teen gewiebeld), die met smart om mij zit te wachten op het forum van http://www.curacao.nl/. Helaas moeten jullie het even zonder mij bijdragen doen, maar mij een email sturen kan natuurlijk altijd.


Na de huishoudelijke mededelingen kan ik melden dat het huis aardig bewoonbaar begint te raken. Deze week zijn we de werkzaamheden aan balustrade op het pooldeck aan het afronden en de badkamers zijn ook al vol gehangen met de nodige badkamerattributen. Nog enkele discussies over een paar lampjes en dan hangen die ook allemaal op de plaats waar ze al dan niet tijdelijk zullen gaan hangen. Elke dag vang ik 's avonds een paar visjes voor de poes die al helemaal verslaafd is aan verse vis, want iets anders eet ze niet meer. Albert Heijn heeft dus nu een klant minder of geen klanten meer, want bij ons laatste bezoek kreeg ik de indruk dat ik de enige klant was.

Dat ik pas na een week weer de weblog kan vullen is dus het bewijs dat je met z'n tweeën minder tijd hebt dan alleen. Nu moeten we 's avonds iets leuks gaan doen, waarbij iets leuks altijd iets is wat ik niet leuk vind. Ook moet nu de muesli in de kast blijven en zijn de tosti's taboe, want er moet iets gezonds gegeten worden. Nu weet ik dat koeien alleen maar gras eten en die zien er toch ook redelijk gezond uit, dus voor mij geen schijf van 5, maar zo eenzijdig mogelijk, doch wel lekker, voedsel, want de natuur laat zich niet commercieel foppen.

Aan de andere kant is het wel weer ontspannend om 's morgens even een kop koffie op de porch te drinken en de schildpadden langs zien zwemmen. Schildpadden, ja, schildpadden, dus niet 1, maar een groot aantal schildpadden komt in colonne langs ons huis zwemmen, aan de achterkant natuurlijk want aan de voorkant is een weg. Overigens zijn het wel grappige beesten, want ze nemen je flink in de maling. Ik kreeg de indruk dat er geen eind kwam aan de kudde schildpadden die langs beleef zwemmen, maar dat schildtuig zwemt eerst 100 meter en laat zich dan weer 100 meter terugzakken, waardoor je minstens 5 keer dezelfde schildpad langs ziet zwemmen. Kijk als je alleen zou zijn en aan het werk dan had je dit natuurfenomeen natuurlijk nooit opgemerkt. Net als die haai die voor ons huis (nogmaals: aan de achterkant) bleef zwemmen. Eerst dachten we wat heeft die schildpad een rare kop, maar dat bleek de rugvin van de haai te zijn. Nou raak ik op het randje van het visserslatijngebied, maar deze haai was echt enorm. Vergeleken met de "white sharks" van Discovery Channel waren dat guppies, deze haai kon makkelijk een walvis op zonder te hoeven kauwen.
.

Mangotijd

.
Het zal in Nederland wel nog niet opgevallen zijn, maar de mango's zijn weer in aantocht. Overal zie je hier de mangobomen vol met lekkere sappige mango's hangen. Niet alleen bij de mensen in hun tuin, maar ook langs de weg staan mangobomen en er is zelfs een mangobos. Het valt mij wel op dat de mango's in het wild kleiner zijn dan in de tuinen en dat de meeste mango's alleen uit een pit bestaan, omdat de vogels en boomgeiten het geparfumeerde oranje mangovlees eraf hebben gegeten. Voor een mango kan je mij gerust wakker maken, maar dan wel na 6 uur 's morgens, want zo'n mango schillen is een waar kunststukje. Het begin gaat wel, maar als je halverwege bent dan heb je een glibberig stuk zeep in handen waar je moeilijk nog een vel af kunt halen. Hier doen ze dat dus anders, ze eten een mango als een banaan. Gewoon de schil van boven pellen tot halverwege en dan het bovenstuk opeten. Daarna het onderste deel pellen en de rest opeten. Het is net zo eenvoudig als met 1 hand en een lepeltje een tompoes opeten.

Deze week de grootste mango gekocht die ik ooit gezien heb. Hij kostte 95 NAF-centen en woog 1.2 kilo met pit en al. Dat zijn nog eens vooroorlogse prijzen, al weet ik niet welke oorlog ze hier ooit hebben gehad. Niet alleen de mango's staan in volle rijpheid, maar ook de kibrahachi's. Dat zijn dus geen vruchten, maar bomen zonder bladeren en alleen maar gele bloemen. De heuvels hier op Bandabou zijn soms helemaal geel van de kibrahachi's, een prachtig gezicht. Jammer dat ze net als de prunus in Nederland na een paar dagen al hun bloemen verliezen en dan is het maar een saaie boom met alleen maar kale takken.

Deze week kreeg ik voor het eerst een huis-aan-huisblad in de bus. Het was het cadeaumagazine van Suprise, of te wel de Blokker van Curaçao. Op zich heb ik niets nodig, maar het leek mij wel leuk om dat blaadje eens door te bladeren net als bij de kapper of tandarts. Het eerste wat mij opviel wat de tekst "Artikelen zonder prijs zijn niet beschikbaar op Curaçao". Tja, wat is dat nu voor onzin. Er staat niet bij waar ze dan wel beschikbaar zijn en als ze niet beschikbaar zijn, druk ze dan niet af. Het viel overigens best wel mee met de niet-verkrijgbaarheid van de artikelen, in totaal een stuk of tien, maar het venijn stond op de laatste pagina. Een bepaald soort mediaspeler was niet verkrijgbaar, maar wel het speakersetje voor 18,50 NAF. Wat heb je nu toch aan een speakersetje als je geen mediaspeler kan kopen? Wie verzint nou toch zo iets. Dat doet mij denken aan mijn jaarlijkse rondreis door Polen, die ik de afgelopen 35 jaar heb gedaan. In het communistische tijdperk zag je in sommige dorpen winkels met alleen maar voorvorken van een bepaalde bromfiets en verder was er niets te koop. Honderd kilometer verder kon je brommers kopen, maar zonder voorvork. Ik heb nooit begrepen waarom niemand die twee artikelen bij elkaar kon brengen, want wat heb je nu aan een brommer zonder voorvork.

Vandaag is het zondag en ik moest even wat boodschappen doen in Tera Cora (dit is de laatste keer dat ik het zeg: de klemtoon moet op de "a"). Na het tanken zag ik een Carwash die open was en aangezien ik de Vitara voor het laatst in Nederland gewassen heb, was hij wel eens aan een wasbeurt toe. Er stond wel Carwash op het bord, maar het was niet meer dan een afdak met een emmer water, dus in de verste verte geen wasstraat. Toen ik vroeg of hij gewassen kon worden, zei de man binnen of buiten of allebei. Die vraag stellen ze nooit in Nederland. In een wasstraat hoef ik alleen het dak maar open te doen om zowel binnen als buiten gewassen te worden, maar hier gaat dat anders. Het interieur wordt volledig gereinigd en ook nog eens voorzien van een waslaag om de verkleuring tegen te gaan. Vooruit dan maar, het is zondag, ook nog eens Vaderdag en de auto was al die tijd braaf geweest, dus ik ging voor een volledige make-over. Voor de zekerheid even gevraagd hoe lang dat allemaal ging duren. Een uurtje zou het hele proces in beslag nemen. Dat heb ik meer gehoord en het bleek ook wel, want na twee uur was mijn auto helemaal ontwormd, ontslakt en ontkalkt, maar ik herkende hem bijna niet meer terug. Hij had zijn oorspronkelijke kleur terug, alles was schoon en blinkend en hij rook zelfs weer fris. Toen ik moest betalen, dacht ik dat ik het niet goed verstond, maar de man sprak toch duidelijk Nederlands. Twee uur werken met twee personen en dat voor maar 21 NAF. In Nederland ben je voor die 9 euro maar 2 minuten in de wasstraat.

PS. Even een bericht Voor alle Akzo-Nobel Coatings medewerkers, die net als half Nederland, allemaal maandagochtend zitten te internetten. Doe mijn zoon Monty even de groeten, want die is altijd maandag, dinsdag of woensdag aan het SAP-en in Sassenheim.
.

Crediteuren

.
Gisteren ging ik de bekeuring betalen in Punda en om toch van de nood een deugd te maken heb ik maar gelijk wat pilasters voor de balustrade gehaald. Ik heb er 130 nodig en die kan ik nooit allemaal tegelijk in mijn bejaarde Vitara laden, dus eerst maar eens de helft gehaald. Er zijn een aantal bedrijven, die deze betonnen pilaartjes produceren in alle vormen en maten. De bedrijfjes lijken zo uit het Indiase achterland vandaan geplukt te zijn. Onder voor ons erbarmelijke omstandigheden zitten mensen beton in mallen te storten en cement in te ademen. Gezond is anders, maar ze hebben de grootste lol als weer de makamba pia fini langskomt. Met de grootste moeite kregen we er 65 van deze betonnen dwarsliggers in mijn jeepje. Met moeite kon ik nog het wegdek zien, maar nog 4 zakken cement ophalen kon ik wel vergeten. Op de terugweg door Punda kwam ik langs een winkel waar met koeienletters "Carneceria" op was geschilderd. Nou hoef je geen Papiamentu geleerd te hebben om te weten dat dit een slagerij was. Alleen stond onder de tekst een levensgrote vis geschilderd, geen koe of welk ander zoogdier dan ook. Wat die vis nu met de slagerij te maken heeft, daar begrijp ik dus helemaal niets van. Een slagerij slacht koeien, varkens of voor mij part geiten en ezels en in noodgevallen als er bijvoorbeeld geen vlees is, kan je altijd nog vis verkopen, maar vis slacht je toch niet. Je slacht toch ook geen doperwtjes.

Waar wij ook nog aan moeten wennen is de omslachtigheid van de baliemedewerkers. Niet dat ze iets fout doen, maar het is gewoon anders dan wij gewend waren in Nederland. Zo kregen wij onlangs de maandelijkse rekening van onze bouwstroom van AquaElectra, het Curaçaose nutsbedrijf. Als je niet binnen twee weken betaald dan wordt het water of de elektra subiet afgesloten, dus wij er als de galinja bij. Automatische afschrijvingen is hier nog geen gemeengoed en omdat er nog wel eens wat fout gaat bij deze financiële transacties, betalen de meeste Antillianen gewoon contant bij een kantoor van AquaElectra. Aangezien het maandelijks vaak maar om een paar tientjes gaat, probeerden wij om een ruim bedrag te storten, waar maandelijks het verschuldigde bedrag wordt afgehouden. Je mag namelijk meer storten dan dat er verschuldigd is en daarmee heb je dus een credit gecreëerd. Klinkt allemaal simpel, maar daar had de vriendelijke baliemedewerkster geen enkele ervaring mee. Eerst werd het verschuldigde bedrag afgehouden en kregen wij de rest van het geld (met alle dubbeltjes en centen) weer door het laatje terug en toen moesten we dit bedrag weer terugduwen om het creditbedrag te storten. Eens komt de tijd dat ik dit normaal ga vinden.


De wekelijkse gang naar de AH, zal gelukkig minder worden, want sinds ik elke avond een visje verschalk, lust onze poes geen ander voer meer. Vanmiddag na werktijd hebben Palucio en ik in een half uur de nodige kilo's vis uit zee getakeld en alles wat niet op een schol of zalm leek heb ik aan Palucio meegegeven. Er zaten de meest afgrijselijke beesten tussen, die weliswaar nat waren, maar niet de naam vis mogen hebben. De herkenbare vissen zijn de vriezer ingegaan, maar Palucio heeft mij zojuist gebeld om te vertellen dat die vis eerst schoongemaakt moet worden. Nou probeer maar eens een bevroren vis open te snijden, dus ik heb alles maar weer in de zee gekieperd. Misschien was de vis toch nog niet dood en hebben ze alleen een verkoudheidje opgelopen.
.

Vliegtuig

.
Sinds twee dagen ben ik een visser. Gisteren heb ik de stoute vissersschoenen aangetrokken en heb bij de toko een vislijn met wat haakjes gekocht. Lood heb ik niet nodig, want ik gebruik wel een spijker, waarvan ik er nog een paar duizend over heb na de bouw. Bovendien is het milieuvriendelijker en voorkom je dat de vissen een loodvergiftiging opdoen. Ze gebruiken hier geen hengel, maar werpen een haakje met wat lood (in mijn beval dus een spijker of een moer) met een stuk kip eraan in het zee (tja, je kan het ook in een maïsveld gooien maar wat heb je daaraan) en dan ophalen maar. Mijn eerste worp kostte mij direct een haakje en een spijker, want die bleef aan het koraal vastzitten. De tweede worp was raak, een joekel van een vis van zeker 12 cm. Gelijk stoppen, want ik doe het alleen maar voor de poes en mijn vis moet een tussendoortje zijn en geen hoofdmaal. Vandaag was het weer feest en na 1 minuut had ik al een vis, die groot genoeg was om te stoppen, maar toen ving ik per ongeluk nog een vis. Per ongeluk, ja heel toevallig, want terwijl ik de vis uit zijn lijden aan het verlossen was met een hamer (bij een spijker hoort een hamer), viel de lijn met het oude aas weer in het water en zat er weer een vis aan. Die is dus de vriezer in gegaan en het scheelt mij weer een minuut vissen.

Zojuist is er een ontzettend onweer voorbij getrokken. Op Curaçao zie je de ellende al van te voren aankomen. Boven Venezuela ging het al een tijdje tekeer met weerlichten en flinke wolkpartijen en het begon te stormen. Dan weet je het al. Als een speer ging ik de shutters sluiten, maar dat kost de nodige tijd, want we hebben er 63. Het vereist dus enige strategie om op tijd alles dicht te hebben, want als je te laat bent dan kunnen de zandzakken voor de deur. Het regent hier namelijk horizontaal. Als ik in het midden van de porch zit en die is 16 meter breed, dan word ik toch nog drijfnat als het regent, kan je nagaan. Het resultaat van al die regen is dat mijn waterberging nu overloopt en dat na 2 regenbuien. Ik heb mij in Nederland suf gerekend om de inhoud van de waterberging af te stemmen op de schaarse regenval op Curaçao, maar 20 kuub per bui had ik nooit verwacht.

Over shutters gesproken, dat is een fantastische uitvinding. Het huis is altijd koel en het waait de hele dag door het huis, maar er kleven ook wat nadelen aan. In de eerste plaats de wind die in droge tijden de nodige stof de woning binnen blaast. Dat merk vooral als je met je voeten tussen de witte lakens kruipt. De oplossing is eenvoudig, vegen en moppen, maar dat zien wij niet zitten. We hebben dus aan Palucio gevraagd om een betrouwbaar familielid te zoeken die wekelijks even deze handelingen wil verrichten. Dezelfde avond werden we al gebeld door zijn schoonzuster die direct langs wilde komen, maar dat ging ons iets te snel en bovendien was het zinloos zolang als de elektricien nog de nodige rotzooi zal maken. Maar gelet op de langdurige afwezigheid van Aridio, vraag ik mij af of we na een paar weken niet met een bobcat door het huis moeten.

Een ander nadeel zijn de vogels, die het hele huis in bezit hebben genomen. Best leuk en schattig dat kleine vliegtuig, maar ze eten alles wat los en vast zit en nemen niet de moeite om even buiten hun behoefte te doen. Een vogelpoepje is toch niet zo erg, nee een vogelpoepje niet, maar deze vogeltjes produceren koeienvlaaien en vooral na het eten van het resten uit de poezenbakjes. Dit is echt niet leuk meer, alles zit onder en onze poes doet er ook niets aan sinds ze door een eng beest is gebeten. Vogels zijn in haar ogen nu ook eng en daar kan ik haar volkomen gelijk in geven. Wat heb je nu aan vogels, afgezien van kippen, ze maken alleen maar een klere herrie met dat getjilp of fladderen een beetje zenuwachtig rond. Dat zingen doen ze echt niet voor ons, het is gewoon eigen belang en zit totaal geen sociaal gevoel bij die beesten, want ander zouden ze ergens anders poepen.
.

Rokus

.
Eerst een belangrijke mededeling: de vijf vliegen zijn er niet meer. Weken hebben ze met veel plezier rond het tafeltje op de porch gevlogen en vanochtend waren ze verdwenen. Hoewel heb ik ze niet echt heb verzorgd, vond ik toch wel een afscheid op zijn plaats. Je hecht je na al die weken een beetje aan ze en als ze dan met de noorderzon vertrekken dan voel je je toch wel wat verdrietig. Bovendien heb ik nu helemaal geen insecten meer, geen muggen, wespen of vliegen. Het wordt hier een saaie boel. Gelukkig hebben we wel wat krabben, maar die kunnen nog niet vliegen, dus is het als compensatie maar behelpen. De poes weet nu ook wat krabben zijn.

Gisteravond kwam ze luid miauwend binnen rennen en toen ik haar goed bekeek zat er een krabbetje van 2 cm aan haar poot. Makambakatten zijn dus duidelijk watjes. Ik probeerde de krab dood te trappen, maar raakte alleen maar de poot van de poes en die schreeuwde nog harder. Uiteindelijk liet de krab vanzelf los en ik veegde het kleuterkrabbetje maar met een vloeiende beweging in het zwembad, want dan zwemt er tenminste nog iets in het water.

De poes is overigens weer wat aan de beterende hand. Twee weken geleden kwam zij strompelend op drie poten het huis binnen en was zwaar aangeslagen. Wij vermoeden dat ze door een schorpioen was gebeten, want haar ene poot was helemaal verlamd. Ze heeft een week op de loft in de slaapkamer in coma gelegen, zonder te eten of te drinken. De laatste week heeft zij alle schade ingehaald, maar eet alleen nog maar blikjes van Nederlandse merken, die alleen bij AH te krijgen zijn. De AH heeft dus aan mij een vaste klant, alleen koop ik er niets anders dan kattenvoer. De rest van het assortiment heeft voor ons geen toegevoegde waarde en ik krijg de indruk dat ik niet de enige ben, want het is er altijd vreselijk rustig in vergelijking met andere supermarkten. Omdat ik die wekelijkse rit naar Zeelandia niet zie zitten, heb ik stiekem geprobeerd om de poes een ander blikje kattenvoer voor te schotelen, maar daar trapt zij dus niet in. Ik kan er zelf ook niet opgewonden van worden, alleen de naam al: Rokus. Tja, dat krijg je dus nooit door je keel. Zelfs onze zwerfpoes in de wabi aan de voorzijde van ons huis, liep er met een grote boog omheen. Dat wil dus wat zeggen als een Antilliaanse zwerfkat het niet eens lust.

Aridio, de elektricien zou donderdag komen, maar kwam niet en vrijdag ook niet. Vanochtend werd ik zowaar door Aridio gebeld en hij was onderweg naar mijn huis. Zij excuus was dat hij de afgelopen dagen zijn moeder 7 keer naar het ziekenhuis heeft gebracht, beide huizen van zijn broer zijn ingestort, al zijn kinderen waren ziek en zijn auto was ontploft. Daar kon ik inkomen en dan ben je alleen maar blij dat alleen jouw kat maar ziek is. Hij zou binnen een half uur bij mij zijn en dat ze gewoon op zaterdag werken is hier heel normaal, maar dan moet je wel komen, want ook vandaag geen Aridio. Misschien zal hij morgen wel komen, al weet hij dan nog niet dat het zondag is. We hebben nog steeds geen echte stroom, maar het is toch prachtig dat er zulke elektriciens bestaan. Die zie je zelden in Nederland.

Die spillebenen hebben toch wel wat beroering in de wereld gebracht. Vanmiddag moest ik even naar de super in Tera Cora (ik kan het niet genoeg zeggen, maar de klemtoon moet op de 2e "a") en ik werd aangesproken door een jonge Antilliaanse vrouw. Zij vroeg of ze mij iets mocht vragen. In Nederland zou ik dit een verdachte opmerking hebben gevonden, die vaak leidt tot avonturen die ik al jaren ben ontgroeid, maar hier ging ik geamuseerd in op haar verzoek. Ze vroeg of ik ook een weblog had op internet. Ik zou niet weten waar ik anders een weblog op moet hebben, maar ik antwoordde bevestigend. Toen schoot zij keihard in de lach en haalde haar hele familie uit een busje (het was echt Isa niet, want die ken ik gelukkig) en die moesten allemaal naar mijn benen kijken en kennismaken. Ze hadden het verhaal op internet gelezen en alsof ik een BC (bekende Curaçaoënaar) was, moest ik alles vertellen over mijn leven hier op Curaçao. Ergens voelde in mij wel gevlijt, maar dat de aanleiding van bekendheid nou mijn spillebenen was, dat reduceerde toch mijn vreugde. Dit maak je ook alleen maar op Curaçao mee, want in Nederland vallen spillebenen niet op in een lange broek.
.

Pia fini

.
Mijn vrouw heeft mij verlaten, niet omdat we in een huwelijkscrisis zitten, maar omdat mijn dochter in Nederland de nodige aandacht behoeft. Het is even wennen, maar na een paar dagen heb ik de afwas en het schoonhouden weer helemaal onder controle en heb er zelfs een wasje doorheen gedraaid. Ik blijf een wasmachine toch een vreemd apparaat vinden. Je gooit er allerlei verschillende kleuren wasgoed in en er komt maar een onbestemde kleur was uit. Gelukkig heb ik niks tegen kleuren, dus ook niet tegen allemaal dezelfde kleur. Het ophangen van de was vind ik helemaal niks. Dat geklooi met wasknijpers, die steeds uit je handen vallen of je moet een handvol wasknijpers in je mond stoppen, maar als je er een uit je mond trekt dan vallen ze er allemaal uit. We kunnen wel een man op de maan zetten, maar gewoon een paar goede wasknijpers maken kunnen we blijkbaar nog niet. Bovendien is het zinloos om de was hier op de lijn te hangen, want zodra je de laatste opgehangen hebt, kan je de eerste alweer van de lijn halen. Ik probeer dus de was zonder knijpers over de lijn te hangen, maar dat is ook geen succes met de harde wind af en toe. De wasmand zit alweer half vol met was die op de vuile vloer is gevallen. Zodra mijn vrouw weer terug is, zal ik een indringend gesprek met haar hebben over het wasmanagement en mijn voorstellen over verbeteringen van het wasproces, want dit is knudde.

Je zou toch denken dat als je met z'n tweeën bent je meer vrije tijd heb dan alleen, maar het tegendeel is aannemelijker. Het is misschien waar dat ik zonder toezicht van mijn vrouw minder doe en daarom meer tijd over heb, het kan ook zijn dat gemeenschappelijke zaken nu ontbreken en dat bespaart weer tijd. Niettemin ik heb nu af en toe tijd om mij wat meer te bezinnen op de zin van het leven en mij te verbazen over belangrijke zaken als het roeren in een kopje thee. Het viel mij op, en ik heb deze proef regelmatig uitgevoerd, dat als je met de klok mee roert, de suiker sneller oplost dan tegen de klok in. Je moet het lepeltje dan wel in dezelfde stand houden anders zit je de wetenschap te flessen. Nu vraag ik mij af of dit fenomeen ook optreed op het zuidelijk halfrond. Misschien een leuke vraag voor de Nationale Wetenschapsquiz van de VPRO (als die nog bestaat).



Wij hebben nog steeds bouwstroom, dat betekent dat de stroom betrokken wordt uit een stopcontact op een gammel plankje bij de elektranis aan de straat. Het resultaat is een wirwar van verlengsnoeren, waar je 's nachts zonder problemen je nek over breekt. Een paar lampjes moeten 's avonds het huis verlichten en dat is voor een notoire kampeerder geen probleem, maar wij willen na 2 maanden wel eens wat meer dan 40 Watt verlichting. De electricien die de installatie heeft aangelegd is een positivo van de bovenste plank en iemand waar je absoluut niet kwaad op kunt worden. We spreken hem regelmatig, want overal kom je hem tegen behalve bij ons thuis, en elke keer belooft hij dat hij morgen of maandag ons huis aansluit op het electranet. Soms bel ik hem en dan is hij net even ergens bij een noodsituatie of onderweg naar ons, maar zelden komt hij opdagen. Toch heb ik een zwak voor hem, want hij is de vriendelijkheid zelve en als je hem spreekt neemt hij alle tijd om een gesprek te voeren. Nooit komt het tot een narrige situatie, we hebben altijd lol, dus waarom zou ik mij druk maken als hij dat ook niet doet.


Ook de mensen van het zwembad heb ik al twee weken niet meer gezien. Nadat ik eigenhandig alle tegels eruit had geknikkerd, omdat ze schots en scheef waren gezet, kwamen ze een paar keer polshoogte nemen en na een maand stonden er plotseling vier man de waterlijn opnieuw te pleisteren, maar dan nu recht. Ze zouden de volgende dag weer komen, maar nooit meer iemand gezien. Dat zal overigens nog wel even kunnen duren want zaterdagnacht heeft het hier ontzettend hard geregend. Niet alleen mijn waterberging is bijna vol, maar ook het zwembad is fors gevuld en op de bodem ligt nog een kruiwagen en een paar harde zakken cement. Voorlopig kunnen ze alleen een paar baantjes zwemmen en dat ze het op korte termijn afmaken zie ik niet zitten. Het maakt mij ook niet veel uit, want aan zwemmen kom ik zelf niet toe. Er zijn nog genoeg klusjes die een hogere prioriteit hebben al zou ik niet zo gauw weten welke, maar ik ben wel elke dag met wat bezig.

Het mooie is dat eigenlijk niemand hier weet hoe iemand heet. Men neemt bepaalde kenmerken van iemand en koppelt die aan de persoon. Men heeft het dus over "die dikke man in die groene pickup", "die Surinaamse vrouw met die krulspelden altijd in haar haar" of "die kale makamba". Als ik de elektricien bel en ik zou mijn naam noemen, dan zou hij niet weten wie hem belt. Ik begin dan maar met "met de makamba pia fini" en dan weet hij gelijk wie ik ben. Ik woon hier nog niet zo lang, maar iedereen kent mij als de makamba met de spillebenen. Van Palucio, onze klusjesman, hoorde ik dat ik zelfs in het dorp Willibrordus deze bijnaam had. En om helemaal zeker te zijn dat ik het ben, plakken ze er ook nog eens "ku Vitara blanco" achter. Niet dat ik zo trots ben op mijn spillebenen, je went er aan, maar het is toch altijd beter dan "boca grandi" (grote mond) waar ze de meeste makamba's mee aanduiden.
.

Gerechten

.
Gisteren zijn we naar de Eerste Aanleg van het Gerecht op het Wilhelminaplein geweest om een bekeuring aan te vechten. Nou ben ik een gezagsgetrouwe burger, dus veel kom ik daar niet. Het is alweer bijna 30 jaar geleden dat ik in een Gerechtsgebouw ben geweest en dat was in Haarlem. Ik had een bekeuring gekregen in Halfweg, een dorp dat nauwelijks op de kaart staat, laat staan dat een navigatiesysteem dat dorp weet te vinden. Toch had dat dorp blijkbaar een overijverige koddebeier, die zijn bekeuringsquotum nog niet gehaald had. Ik kreeg die bekeuring omdat ik met 1 wiel op de stoep stond, de andere 3 wielen stonden keurig in het parkeervak. Het ging maar om 20 gulden, maar in die tijd kon je met dat bedrag nog je tank volgooien.

Voor de Haarlemse rechter was mijn betoog gericht op een evenredige boete omdat maar 25% van de wielen een overtreding had begaan, de rest waren gewoon brave wielen. De officier had natuurlijk een zwaarmoedig verhaal over dwarsgestuurde ophanging en zelfdragende carrosserieën, maar de rechter zat er toch wel een beetje mee. Ik mocht even gaan zitten en hij begon driftig in wat boeken te bladeren. Na een paar minuten, dus veel sneller dan de Rijdende Rechter, had hij het vonnis geveld. Hij kwam tot de conclusie dat alle wielen rechtsgelijkheid hadden, dus als er 1 wiel in de fout ging dan waren de andere medeplichtig, maar omdat ik zo vriendelijk was geweest om langs te komen, hield hij de bekeuring op 20 gulden. Daar kon ik het toen mee doen en ik zou tevreden naar huis moeten gaan, maar deze rechtzaak was voor mij de aanleiding om Rechten te gaan studeren. Naast mijn werk heb ik een aantal jaren Rechten gestudeerd op de Erasmus Universiteit, met als hoofdvak Oud-Fries strafrecht. Tja, daar zou je nog ver mee kunnen komen.

De bekeuring van 200 gulden die ik of beter gezegd die Johnny had gekregen was alweer van 2 maanden geleden. Johnny werkte bij mij als bouwvakker en moest zijn motorrijtuigbelasting gaan betalen, maar hij wilde dat niet doen met zijn auto, want er waren de laatste tijd veel controles. Omdat hij anders niet naar zijn werk kon komen leende ik hem mijn Vitara. Na een paar uur werden wij door Johnny gebeld omdat hij was aangehouden en geen papieren van de auto kon tonen. Als een speer zijn we toen naar de plaats delict gegaan en zagen nog net onze Vitara op een wegsleeptruck wegrijden. Toen wij de agent onze papieren toonden en daarmee bewezen dat alles in orde was, riep hij de sleepwagen terug. Onze Vitara hadden we gelukkig weer terug al moesten we wel het sleeploon betalen. Ondanks dat alles in orde was kreeg Johnny toch een bekeuring voor het niet direct kunnen toten van zijn rijbewijs, kentekenpapieren, verzekering en motorrijtuigenbelasting. Voor elke overtreding was dat 50 gulden, dus totaal 200 gulden en daar moet Johnny dus ruim 3 dagen voor werken. Zulk onrecht pik ik niet en ik beloofde hem dat ik hem op de zitting zou vertegenwoordigen mede gelet om mijn juridische achtergrond, want dit moest toch een eitje zijn.

Bovendien hadden we wel zin in een uitje, de Efteling hebben we hier namelijk niet, dus op naar het Gerechtsgebouw. Om 9.55 uur moesten we voor de rechter verschijnen, maar ik had nummer 17 en nummer 2 was net binnen, dus dat kon wel even duren. Ik verwachtte dat de zittingen openbaar waren, maar je wordt apart in de rechtzaal geroepen. Alle verkeerscriminelen zitten op een bank in de gang triest voor hun uit te staren en hun vermeende zonden te overdenken. Soms komen er echte boeven langs met kettingen aan hun voeten en zwaarbewapende bewakers. Leuk is anders, maar het geeft wel wat afleiding.

Pas om 12 uur waren we aan de beurt en de officier van Justitie kwam ons persoonlijk halen. Ik weet niet wat er toch met de Antilliaanse bevolking aan de hand is, maar deze officier was weer een van alleraardigste personen die ik heb ontmoet en dan heb je al moeite om je zakelijk op te stellen, zeker als de rechter ook nog eens een beeldschone jongedame is, die best een succesvoller beroep had kunnen hebben. Ja, dan weet ik het al dit ga ik ruimschoots verliezen.

Toen ik mijn bezwaren kenbaar mocht maken gooide ik het maar op sociale acceptatiegraad van een meervoudige bekeuring. Een bekeuring voor het niet bij je hebben van je papieren was volgens mij voldoende. Mijn betoog was dan ook gebaseerd op de vergelijking met het rijden zonder licht, want daar krijg je toch ook niet voor elke lamp die het niet doet een bekeuring voor. De rechter pareerde deze stelling uiterst vriendelijk en luchthartig, de officier knikte minzaam en de griffier zat mee te lachen. Een totaal verkeerde sfeer om een zaak serieus aan te pakken. Hier lukt het je niet om je kwaad maken, dit is relaxen van een hogere orde en ik gooide de handdoek maar in de ring toen de officier, de goedzak, dezelfde boete eiste als de eerste transactie. De rechter die duidelijk aangeslagen was van mijn humoristisch, doch indringend betoog, maar toch nog vele jaren met de officier door een deur moest, kon zich natuurlijk in de eis vinden en vonniste gelijk. Pats, 200 gulden. Daar zit je dus 2 uur voor niets te wachten en ben je er financieel geen fluit mee opgeschoten. Toen ze heel vriendelijk, misschien wel geamuseerd, vroeg of ik nog in hoger beroep wilde gaan, schoot er toch iets door mijn hoofd van 30 jaar geleden. Zou ik het doen? Laat maar zitten, het lukt mij nooit om op Curaçao mijn rechtenstudie voor die tijd af te ronden en van Oud-Fries strafrecht hebben ze ook nog nooit gehoord.
.

Hormonen

.
In de eerste plaats moet ik iets rechtzetten voordat ik met belangrijkere dingen op de proppen kom. Die bos bladeren uit de tuin van Hans de blanke Antilliaan blijken nog te helpen ook. Na twee koppen van deze geelgroene ellende was het hoesten vrijwel over. Ik zou dan eindelijk na twee weken een rustige nacht krijgen, maar nu komen de bijwerkingen. Mijn vrouw typeert het met "nieuwe vitaliteit" die zij na een paar slokken van deze thee ervaart, maar ik denk dat deze kruiden gewoon de genen van haar hormonen aantast. Van haar moet ik voor het slapen nu ook een paar koppen thee drinken en ik heb gelukkig de leeftijd om te weten waar dat allemaal toe leidt. Mooi niet, want ik ben op Curaçao gekomen voor mijn rust en niet om na een zware dagtaak ook nog eens een nachttaak te gaan uitvoeren.

Binnenkort kunnen geïnteresseerden bij mij een zakje gedroogde bladeren bestellen, want ik heb Hans gevraagd om de hele handel te oogsten en snel een nieuw veld in te zaaien. Geloof me, na het witte poeder wordt deze kruidenmix het belangrijkste exportproduct van Curaçao. Ik verwacht zelfs dat er een nieuwe generatie bladerenslikkers zal opstaan om de illegale kruidenmarkt van Nederland te bevoorraden.

Inmiddels ken ik een flink aantal bouwvakkers en medewerkers van bouwmarkten op Curaçao. Zelfs toen we op de Emmabrug liepen werden we staande gehouden door een enorme Antilliaan die normaal bij Kooyman de zakjes cement en Pego van 43 kilo met 1 hand in mijn Vitara plettert. Zoals altijd hadden we weer de grootste lol want ik had hem beloofd om elke dag een nieuw woord Papiamentu te leren en dit keer had ik hem niet verwacht en had geen woordje voorradig. Maakt allemaal niet uit, hij zocht ons toch al een tijdje, omdat hij ons wilde uitnodigen op zijn bruiloft. Zo gaat dat hier op Curaçao, als je je niet probeert te onderscheiden als Nederlander door af te wijken dan heb je hier de beste tijd van je leven.

Nu ga ik voor het gemak even generaliseren, maar dat heeft ook zijn charme. Antilliaanse bouwvakkers hebben niet altijd oog voor het principe oorzaak en gevolg. Ze kunnen uitstekend bouwen, maar als ze ontdekken dat ze iets vergeten zijn, is dat geen enkel probleem, want alles kan later worden opgelost. Zo bouwen ze prachtige muren, waarna de elektricien komt om al deze muren weer open te hakken om er leidingen in te leggen. En als er later een leidinkje vergeten is, dan gaat de boorhamer doodleuk weer in het beton. De boorhamer is ook het meest gebruikte gereedschap op Curaçao. Je hebt ze in alle soorten en maten en zelf heb ik er inmiddels ook drie, want ik probeer mij ook volledig aan te passen aan de Antilliaanse bouwtradities.

Nu gaat er ook wel eens iets fout, maar niet in de ogen van de Antilliaanse bouwvakker. Hij heeft het liever over aanpassingen in de constructietekening. Dat is ongeveer hetzelfde als diefstal te bestempelen als verplaatsing van kapitaal. Zo ook onze loodgieter, die de waterleidingen, het riool en de hemelwaterafvoer heeft geïnstalleerd. Tijdens de bouw zag ik op foto's (omdat wij nog in Nederland woonden) dat de gasleiding nog steeds niet was gelegd, terwijl de betonvloer op korte termijn zou worden gestort, maar dat was geen probleem, de gasleiding wordt altijd later gelegd.


Toen het huis bijna klaar was en wij de woning wilden betrekken, was er nog steeds geen gasleiding, maar dat was geen probleem, want de tegels waren nog niet gelegd. Uiteindelijk blijk je je dus allemaal voor niets druk gemaakt te hebben, want een dag later lag de gasleiding op de plek waar hij zou moeten liggen. Iedereen dus tevreden, totdat het een keer ging regenen en het water uit de muur spoot op de plek van de gasleiding. Bleek de loodgieter de gasleiding door de regenpijp te hebben geboord. Gisteren heb ik een gat laten hakken om het te repareren en volgens mijn vrouw is het gat nu waterdicht. Die bevestiging kreeg ik pas nadat ik 5 keer het dak met een emmer water op en neer was geklommen om er zeker van te zijn dat haar kwaliteitscontrole klopte. Zij wordt dus nooit een Antilliaanse bouwvakker.
.

Hoestdrank

.
Sinds het puinruimen en het storten van het diabaas twee weken geleden heeft mijn vrouw stoflongen. Waarom zij wel en ik niet dat zal wel met natuurlijke selectie te maken hebben. In ieder geval hoest zij als een oud schaap haar longen, en niet alleen haar longen, uit haar bloesje. Nou heb ik daar persoonlijk geen moeite mee, want het zijn haar longen en ze mag ermee doen wat ze wil, maar 's nachts houdt zij niet alleen de poes maar ook mij uit mijn slaap en die ik toch na een dag hard werken ook hard nodig heb. Nu hebben we uit Nederland zoveel medicijnen meegenomen dat je er een halve container mee kunt vullen, maar tot nu toe heeft nog enkel medicijn geholpen.

Het ligt natuurlijk voor de hand om naar de Aloë Vera te grijpen. Deze plant heeft in Nederland een ongekende geneeskrachtige werking. Het zou helpen tegen huidaandoeningen, aambeien, piepende deuren en een slecht startende auto, maar op Curaçao blijkt deze plant alleen maar te helpen bij huidverbrandingen. Ze zijn hier wat nuchterder qua kruiden en ze gaan er vanuit dat elke plant, boom of struik een specifieke kwaal kan verlichten. Dus voor ons geen Aloë Vera tegen de hoest, maar als verse makamba's hebben wij nog onvoldoende kennis van de werking van de vele kruiden op dit eiland om zelf maar wat kruiden in de bush te gaan scoren. En om nou voor elke hoestbui gelijk naar het kruidenvrouwtje Dinah Veris te stappen is ook een beetje overdreven. Dan kan je net zo goed naar een huisarts gaan.

Gelukkig hebben we Palucio, onze klusjesman en volgens ingewijden ook onbezoldigd medicijnman. Zonder aarzelen en uitgebreid inwendig onderzoek wist hij gelijk wat mijn vrouw moest hebben. De bladeren van een bepaalde boom die bij Hans, de blanke Antilliaan in de tuin stond. Voor Jiskefet-fans: Hans is precies Oboema de blanke neger, maar dan kaal. Even van de bladeren thee laten trekken en je bent binnen enkele uren weer het baasje. Zijn broer lag al een maand op sterven en dezelfde thee heeft hem er weer bovenop geholpen, dus een hoestje mag toch een peulenschil voor dit geneesmiddel zijn.

Na het werk zijn we langs Hans gegaan, maar de boom was dood en dus geen bladeren. Bij een dergelijke mededeling bekruipt mij een vreemd gevoel, want waaraan zou de boom zijn doodgegaan. Een boom sterft zelden een natuurlijke dood, dus waaraan zou hij ziek zijn geworden en was er geen andere struik of boom die hiertegen een middeltje had of bestaat er misschien geen bomenliefde. Ook was er in de verste verte geen enkele boom meer te vinden, wat ik nogal vreemd vind, vooral als het zo'n krachtig middel is, maar het kan ook zijn dat de boom door zijn eigen succes is uitgeroeid.

Kortom we moesten in de alternatieven duiken en dat is voor een Antilliaan geen probleem. Hans ging met Palucio de kanoek in en kwam niet veel later met een boeketje kruiden de struiken uit. Hij had er zelfs nog een naam voor, al is mij die ontschoten, want dit zooitje ongeregeld mocht echt geen naam hebben. De bladeren waren niet zo krachtig als van de boom, maar een hoesbui moet hiermee als sneeuw voor de zon verdwijnen. Sneeuw? Hoe weten zij wat sneeuw is, maar dit terzijde. Net als bij de boombladeren moesten wij van deze bladeren thee zetten en een kopje zou voldoende zijn. Voordat ik wegging riep Hans mij nog wel achterna, dat zwemmen bij zonsondergang eigenlijk veel beter was dan al die medicijnen, want daar kreeg je toch maar bijwerkingen van. Dat gaf niet veel vertrouwen in de werking van de kruiden, maar we zijn aspirant-Antillianen, dus gaan we alles proberen.

Thuis aangekomen met de inmiddels verwelkte bladeren hebben we gelijk een grote pot thee gezet. Even laten trekken, in het kopje, schepje suiker erin en mijn vrouw nam haar eerste slok. Aandachtig keek ik naar haar reactie en stond met mijn autosleutels klaar om bij eventuele stuiptrekkingen direct naar het ziekenhuis te rijden, maar toen ze de slok thee doorgeslikt had, was het enige wat ze zei: "Lekker, een beetje vreemde smaak, citroen of pepermunt, maar niet vies" en dronk zonder problemen het hele kopje leeg. Gerustgesteld ging ik zitten en begon te mijmeren over het opzetten van een enorm kruidenexportbedrijf tegen hoestbuien, maar toen stond mijn vrouw plotseling op en kreeg een geweldige hoestbui, die minutenlang aanhield. Morgen toch maar eens de Aloe Vera proberen.
.

Topsporters

.
Bij onze buren groeit een grote struik met gele bloemen. Voor botanici is het de Allamanda neriifolia, hier heet hij gewoon "struik met gele bloemen". Vlak bij deze struik in een kalebasboom zitten 2 kolibries. Een van de kenmerken van een kolibrie is dat zij met hun hyperactieve gefladder van hun vleugeltjes in de lucht stil kunnen staan en zelfs achteruit kunnen vliegen. Waar dat laatste nou goed voor is snap ik niet, want ik kan niet eens vooruit vliegen.

Ik heb altijd gedacht dat kolibries de hele dag aan het fladderen zijn om maar genoeg honing naar binnen te slurpen ter compensatie van hun energieverspillend gedrag, maar die dwergvogels zitten de hele dag maar op een tak te kijken of er niemand in de buurt van hun honingvoorraad komt. Het zijn eigenlijk heel saaie en suffe beesten. Een kip scharrelt nog een beetje rond maar deze ADHD-vogeltjes wachten gewoon tot het etenstijd is en dan snacken ze er eventjes driftig op los en dan gauw weer de boom in om uit te buiken.

Ik denk dat de 2 kolibries een stelletje zijn, want ze maken vrijwel geen ruzie. Dat is echter wel het geval zodra er een andere kolibrie in de buurt van de struik met de gele bloemen komt. Dan is het oorlog op de vierkante meter. Al hun venijn komt op dat spaarzame moment naar boven om de indringer te verjagen en na een paar kamikaze manoeuvres kiezen ze toch weer voor de veilige tak. Ik begrijp de kolibrie dan ook niet, waarom kunnen ze niet gewoon als een normale vogel gewoon naar die bloem vliegen, er boven op gaan zitten en de honing eruit zuigen. Al die moeite om met 2000 slagen per seconde voor zo'n bloem te hangen is echt zinloze topsport en sporten komt in de natuur niet voor, dat levert alleen maar blessures op. Een olifant zie je voor het ontbijt ook niet 's morgens een eindje joggen en een aap doet toch ook niet aan aerobics voordat hij gaat slapen. Allemaal verspilde energie en dat kost levensjaren.


Het grote voordeel van kolibries is dat ze weinig herrie maken of het moet ultrasoon zijn en dat hoor ik toch niet. Erger zijn de vogels die in, rond en door ons huis vliegen, want die maken een klere herrie. Denk je om 6 uur lekker op de porch van de zee en stilte te kunnen genieten, moet zonodig een stel parkieten even bijpraten wat er de afgelopen nacht allemaal in de buurt heeft afgespeeld. Iedereen die wel eens parkieten heeft gehad of gehoord, weet wat ik bedoel. Het houdt niet op en kan het beste vergeleken worden met een stel tieners, die elkaar de maandagochtend na een vakantie elkaar op het schoolplein weer voor het eerst ontmoeten. Ook begrijp ik dat gekwetter niet, volgens mij verstaan ze elkaar toch niet want je hoort steeds maar weer hetzelfde riedeltje en er is geen vogel die eens wat anders roept. Wat kan de natuur toch zinloos zijn.

Een dier waar ik wel een zwak voor heb is de zeeschildpad. Onlangs kwam er een joekel van een schilpad langs onze kavel drijven. Hij of zij zwom op een meter of 8 van onze rotswandje. Volgens Palucio was het een hele grote, want hij had nog nooit een van dit formaat gezien. Deze schildpad was mijn eerste en ik was niet erg onder de indruk van de grootte van het beest. Misschien was hij een meter, maar ik had toch zeeschildpadden van een meter of 5 in mij gedachten na het lezen van JUles Verne's Duizend Mijlen onder Zee. Omdat zijn snelheid net zo hoog lag als de gewone landschildpad, trachtte ik nog een foto voor deze weblog te maken, maar op het moment suprême moest hij zonodig weer even water happen. Dus zeker geen fotogenieke zeeschildpad of misschien was het wel een onderzeeschildpad.
.