Voor de meeste bezoekers aan deze weblog was het een hele geruststelling dat mijn bijdrage van vrijdag ontbrak. Niet dat ik geen zin had om te schrijven, want net als bij Robeco keek ik altijd uit naar de dag dat ik mijn wekelijkse voortgangsrapport moest schrijven. Mijn vader zei vroeger al: Jaap, je kan een hond doodschrijven. Niet dat ik dat ooit begrepen had, maar het was wel een bemoedigende opmerking en sindsdien heb ik een hekel aan honden. Nee, de oorzaak van mijn afwezigheid was Gerlinde. Zij vertelde mij dat ze een Antilliaanse ADSL-router had en die was op vrijdag moe en moest een nachtje zonder 220V. De volgende dag zouden we weer veel beter internet hebben. Nou ben ik aardig naief, maar ik zou eerder het verhaal van haar geloven dat de termieten de ADSL-kabel hadden opgepeuzeld. Niettemin heb ik weer internet en net zo goed als alle voorgaande dagen, dus die nachtelijke siesta heeft voor mij geen winst opgeleverd.
Donderdagnacht heb ik slecht geslapen, omdat ik nog steeds boos was op de onprofessionele loodgieters. Edsel had ik die avond nog gebeld om te vertellen dat ik ze vrijdag niet meer op de bouw wilde zien, want ik kon niet meer voor mezelf instaan, terwijl ik mij had voorgenomen om nooit meer boos te zijn op Curacao. Kan je nagaan, welk prutswerk deze amateurs hebben geleverd om mij in deze toestand te brengen. Mijn kleinzoon van 2 jaar had nog beter werk verricht. Ik neem het Edsel helemaal niet kwalijk dat het resulaat van deze knoeiers knudde is, maar Edsel zit er wel danig mee in zijn maag, want hij was vrijdagmorgen vroeg samen met Hans, de blanke Antilliaan, het dak opgegaan om een en ander te herstellen. Het kan er nu weer mee door en Edsel zal maandag nog verder kijken wat hij eraan kan doen, want ik krijg de indruk dat hij ook slecht van geslapen heeft van mijn boosheid. Toch hou ik mijn hart vast bij de eerste regenbui, want ik weet niet wat die prutsers nog meer aan ellende hebben aangericht. Gelukkig kan ik nog relativeren en als ik op de bouw om mij heen kijk dan zie ik alleen maar perfect en professioneel werk, dus mijn boosheid heeft slechts betreking op een detail.
Om het leed wat te verzachten hebben we weer ons best gedaan om de bouwvakkers te verblijden met een lunch. Omdat we sinds onze cullinaire escapades van vorige week ongeveer in kunnen schatten, wat een gemiddelde werknemer naar binnen werkt, hebben we dit keer ruim 10 kilo aan rijst, kip, vlees en vis gemaakt. Als je denkt dat we over hadden voor 11 personen, dan zit je er goed naast, want zelfs de zwerfkat onder de container kon fluiten naar een restje. We moeten onze hoeveelheden toch nog wat naar boven stellen, want ze eten alles op wat hun voorgeschoteld wordt. Het is wel een leuk gezicht om zoveel lege borden te zien na afloop, maar dat zielige koppie van de kat moeten we zien te voorkomen.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten