Boebitrap

.
Twee weken geleden was ik zwaar geconcentreerd een muurtje van rotsblokken bij de zee aan het metselen, toen ik plotseling opgeschrikt werd door een hoop kabaal. Mijn blik ging direct naar de kust van Venezuela, omdat ik Hugo Chavez de laatste dagen vrij stil vond en wel eens van hem een inval op Curaçao verwachtte. Helaas, de goede tijden van een invasie zal ik nog even moeten missen, maar een meter naast mij lag een uitgeputte jonge bruine gent. Hier leeft hij undercover onder de curieuze naam van boebi (brown booby) en is een graag geziene gast door vissers, die regelmatig hun aas aan hem of haar verspelen.

Om een of andere vage reden zoekt alles waar ik niets van moet hebben, zoals kinderen, pinguïns en bruine genten, mij liefkozend op en proberen zij mij op hun eigen wijze om hun vinger te winden. Dat lukt uiteraard, want zo'n slechterik ben ik nou ook weer niet. Dus ook de gent die met volle overgave mijn tenen probeerde te verorberen. Na een korte vermaning in de trant van "opzouten, ga zelf eten zoeken" bedaarde de vogel en ging mij een beetje zielig aanstaren. Tja, dan gooi je de troffel in de specie en stort je je op de vriezer om te kijken of er ergens nog een visje oud ligt te worden. Gelukkig is onze poes een paar weken geleden in haar vegetarische periode beland, net als mijn dochter en eet alleen nog maar brinta en kaas. Aangezien ik het dagelijks ritueel heb volgehouden om klokslag 4 uur een visje te vangen, lagen er nog elke gepen en een porunchi in de vriezer.


Inmiddels was de gent mij achterna gelopen of beter gezegd gestrompeld, want lopen is niet echt hun sterkste punt. Voordat ik de vis kon ontdooien waren de gepen al in zijn keel verdwenen. Het maakte hem blijkbaar weinig uit, maar het gezeur om meer werd gelukkig minder. Genten zijn schijnbaar erg sociale dieren, want ik kon hem zonder problemen oppakken en in de schaduw naast het huis plaatsen. Daar is hij een paar dagen gebleven en elke dag heb ik voor hem 2 lekkere sappige visjes voor hem gevangen, die er in gingen als snijkoek. De poes was zelfs niet eens jaloers en vaak zaten zij samen op de rots als ik weer vis ging vangen.

Het nadeel van aardig doen is dat er misbruik van wordt gemaakt. Je geeft hem een veer en voor je het weet heeft hij er een vleugel bij. Eerst bleef hij keurig rond het huis zitten wachten op de vis, maar na verloop van tijd kwam hij gewoon de trap op en bleef daar uren zitten mekkeren om vis. Een duidelijke vorm van boebitrap dus. Niet alleen het dreinen om voedsel, want af en toe gooide ik ook nog eens een halve kip richting die snavel, maar ook wat er na verloop van tijd uit die vogel kwam, was niet een echt toonbeeld van dankbaarheid. Ik weet niet wat een gent na verloop van tijd produceert, maar de helft van mijn hardgebakken traptegels is opgelost. En bovendien vertikte de vogel het om zelf te vliegen. Ik weet dat ze zich in de natuur voornamelijk met vliegende vis in leven houden en dat deze vangst door hun ouders wordt aangeleerd, maar ik kan toch niet van mijn vrouw verlangen dat zij over het water scheert om voor te doen hoe je een vliegende vis moet vangen. Zelf heb ik enige pogingen gedaan om hem de basis vliegbewegingen aan te leren, maar blijkbaar leek dat meer op een paringdans, want hij begon gelijk tegen mijn benen aan te fladderen. Ik zat daar wel een beetje mee, want ik zie er niets om deze huisvogel levenslang van vis te voorzien.

De afgelopen week heeft Dirk van Jan Kok Lodges een zak met moulo's gebracht voor de booby, die er elke dag gretig in gingen. Dat was ook wel nodig want de poes werd afgunstig en is van haar vegetarisch dieet afgestapt en zij moest nu ook weer zo nodig elke dag haar visje. Ik begon mij steeds grotere zorgen te maken over de voedselvoorziening, want deze week zou ook mijn dochter met haar kinderen komen en dan heb ik helemaal geen tijd meer om te vissen. Mijn zorgen stapelden zich op en de booby werd ook steeds ongeduldiger. Hij zat nu al op de balustrade en de kinderen doopten hem Maarten, de gans van Niels Holgerson. Niet dat hij er in de verste verte op leek, maar what's in a name. De aanblik van de kinderen was gelukkig voldoende om na verloop van tijd het hazenpad te kiezen, want gisteren was hij er niet meer. Zo, dacht ik, daar ben ik mooi van af.


Echter vanochtend ging ik met de (klein)kinderen naar het duikhotel om naar de papagaai Henkie te kijken en halverwege kwam Maarten mij al tegemoet. Gelukkig kon hij goed vliegen, maar bleef mij wel de hele weg tot het hotel volgen. Daarna verdween hij uit het zicht, voor goed hoopte ik. Daar kwam abrupt een einde aan toen ik weer aan het vissen was en Maarten zich zonder scrupules op mijn schouder nestelde. Hij bleef daar zitten tot ik een vis had gevangen had en na het wegslikken van die vis mij zonder te bedanken weer met de noorderzon verdwenen was. De liefde komt blijkbaar dus maar van een kant, maar ik vindt het best zo, als hij maar zijn eigen leven gaat leiden.

Voor de liefhebbers heeft mijn dochter een filmpje van Maarten gemaakt. Wel de muziek aanzetten anders gaat het dramatische effect verloren.

Pandemieren

.
Op Curacao leven in principe geen enge beesten, hoewel mijn vrouw daar heel anders over denkt. Een slang of schorpioen in bed is voor haar een reden om een ander land op te zoeken. Gelukkig hebben we in en rond het huis nog geen enge beesten aangetroffen, dus wonen wij hier met veel plezier. Dat laatste is echter betrekkelijk want we hebben wel last van lastige beesten. Zo hebben we soms een vijftal vliegen, die ontzettend vervelend kunnen zijn en vooral omdat ze niet stil willen blijven zitten voor de vliegenmepper. Zelfs Nadal of Federer zou hier geen deuk in de schedelpan van een vlieg kunnen slaan. Blijkbaar hebben ze ook een territorium, want nadat we met een uiterst soepele beweging een vlieg naar de vliegenhemel hebben laten vliegen, komt er direct een ander voor in de plaats. Het is dus dweilen met de kraan open, maar je went eraan.

Vliegenmeppen is overigens een gezamelijke verantwoordelijkheid, omdat vliegen niet alleen binnen of buiten komen shoppen. Voor het bestrijden van lastige beesten hebben we namelijk de taken verdeeld: Mijn vrouw houdt de lastige beesten buiten en ik zorg ervoor dat ze buiten geen leven hebben en weer naar binnen trekken. Zoals in een goed huwelijk gebruikelijk is, wij vullen elkaar dus aan met als resultaat dat we continue bezig zijn met het verjagen van lastige beesten.

Mijn vrouw heeft sinds kort de strijd aangebonden met mieren al mag je ze eigenlijk geen mieren noemen, want zo klein heb ik nog nooit mieren gezien. Ik weet ook helemaal niet of het mieren zijn, maar ze lopen als mieren, maken geen geluid als je ze dood maakt en komen met honderden zo niet duizenden. Het is een ware plaag, een pandemie van mieren dus. Het zijn gelukkig binnenmieren, dus ik heb er weinig werk aan. Alle buitenmieren heb ik op professionele wijze om zeep geholpen en is mijn vrouw nu verantwoordelijk voor de binnenmierengenocide.

In het begin liep zij hier en daar nog wat te spuiten, maar sinds zij een enorm mierennest ontdekte in de badkamer in een klein plastic doosje van mijn Mach-3 scheermesjes heeft zij zwaardere middelen ingezet. Als een afgetraind commando is zij nu bewapend met op haar rug een pompspuit, een astronautenhelm met gasmasker en op elke heup een spuitbus Attack. Alleen van de naam al zou ik als mier het mierenpad kiezen. Elke ochtend loopt zij patrouille op zoek naar sporen van een verdwaalde mier, maar zodra ze een A4 of A13 van mieren ziet dan barst de apocalyps los en het enige wat je dan nog mist is muziek van Wagner. Wie nog nooit een gasaanval uit de Eerste Wereldoorlog heeft meegemaakt, komt bij ons volledig aan zijn trekken. Zware giftige dampwolken trekken zich samen in ons huis en de stank van napalm is niet om te harden. Daar kan de Isla niet aan tippen. De poes ligt op de bank te stuiptrekken en ik lig kotsend op de porch mijn laatste adem uit te blazen. Even later staat mijn vrouw voldaan met haar voet op de schouder van een mier, maakt een V-gebaar en roept dan "Yes, die is er geweest". Tja, denk ik dan, kan je die mieren niet gewoon naar buiten vegen, dan maak ik ze buiten wel professioneel af. Nu is in een straal van twee kilomer geen levend wezen meer te bekennen, maar morgen hebben we wel weer een pandemier. Zo blijf je bezig.
.

Unox-griep

.
Ik heb dengue, althans dat vind ik, want met een ordinair griepje wordt ik niet verwend en dat hebben mannen af en toe nodig. Nou is mijn vrouw vroeger verpleegster geweest, sterker nog ze heeft een groot deel van haar leven op de operatiekamer doorgebracht, beroepshalve dan. Als ze met emmers bloed en kilo zware gezwellen heeft gesjouwd, dan moet je goed beslagen ten ijs komen om probleemloos door haar verbluffende diagnose te komen. Ik heb mij dus flink op internet verdiept in deze voor makamba's dodelijke ziekte. Je ziet, ik zet de ziekte al aardig op de wereldkaart neer.

Afgelopen zaterdagmorgen toen mijn vrouw wakker werd fluisterde ik met roggelende ondertoon: "Dengue". Mijn vrouw kijkt mij wat verbaast aan, vraagt of alles goed met mij gaat om er gelijk achter te melden dat ik niet moet zeuren. Opnieuw alles uit de kast getrokken en met een stem als van Gordon op zijn sterfbed: "Ik heb dengue, en graag een kopje thee met een beschuitje met vruchtenhagel".

Mijn vrouw doet niet eens de moeite om mijn relaas aan te horen van welke verschrikkingen mij te wachten staan als er niet direct ingegrepen wordt. Ze staat op en loopt weg terwijl ze nog even meedeelt dat er al maanden geen dengue-muggen zijn op Curacao. Tja, dat was een niet onvoorziene bijkomstigheid, dus gooide ik het over een andere boeg en verweet het de kop Unox soep van de buurvrouw een paar dagen geleden. Het moest wel een voedselvergiftiging zijn, want met een griepje kon ik dat beschuitje en het schaaltje met druiven op bed wel vergeten.

Mijn vrouw melde vanuit de keuken dat we allemaal die soep hadden gegeten en er was niemand ziek geworden, dus ik had gewoon griep en dus geen recht op een beschuitje op bed. Die moest ik zelf maar maken. Na bijna 40 jaar probleemloos huwelijk speel je het spel ook niet zo hoog dus ging ik alleen nog maar voor het kopje thee en die kreeg ik, maar zonder suiker want die was op. Ik moest maar snel beter worden want dan konden we boodschappen doen. Tja, een griep hebben in huize Pia fini is echt geen pretje, jammer dat mijn vrouw nooit ziek is.
.

Tula

.

Op Curaçao gebruiken bepaalde politici regelmatig de termen slavernij en kolonialisme, vaak in combinatie met de slotverklaring en het toezicht dat Nederland wil houden op de uitvoering van de financiële doelstellingen. Het zijn krachtige termen die bij de meeste Nederlanders zwaar beladen zijn, maar hier met gemak worden rondgestrooid alsof het taaitaai is. In ieder geval weet ik zeker dat deze politici de slavernij nooit hebben meegemaakt, net zo min als hun ouders en grootouders, dus is het voor hun net als voor de makamba's onmogelijk om je iets bij slavernij voor te stellen hoe erg het is geweest. Er zijn boeken vol over de slavernij geschreven, net als over de Holocaust maar je kunt nooit de beleving ondergaan als je het niet hebt meegemaakt. Ik ben wel 20 keer in de Poolse concentratiekampen Auschwitz/Birkenau geweest en ofschoon het mij elke keer weer intens raakt heb ik nooit moeite gedaan om mij voorstellen hoe het is geweest om daar te leven, te werken en dood te gaan. Elke poging daartoe mislukt omdat je met een goed gevulde maag en gezond lijf nooit de ellende, die daar heerste, ook maar in beginsel kan benaderen. Het stoort mij daarom dat deze Antilliaanse Wilders-figuren het over slavernij en neokolonialisme hebben als ergste vorm van onderdrukking. Misschien is de periode na de slavernij wel erger geweest als gevolg van de regenteske onderdrukking door de Hollanders, wie weet, maar spreek geen onderbuikgevoelens aan als je nooit slavernij hebt ervaren en er zeker niet als je je er nooit in hebt verdiept.

Zo, dat moest ik even kwijt en bovendien kan ik wél over slavernij oordelen. De afgelopen maand ben ik bij mijn kinderen in Nederland geweest en “believe me” (zou mijn zoon zeggen) het was slavenwerk. Illegalen zouden al lang de vakbond voor illegalen hebben ingeschakeld, maar omdat ik legaal in Nederland was kon ik daar mij niet op beroepen. Werkdagen van 27 uur waren uitzondering, vaak moest ik nog langer werken, moest slapen op de betonnen vloer, de verwarming stond op 12 graden en moest mij daarom warm houden door te werken zelfs tijdens mijn slaap, kreeg alleen krentenbollen te eten en regenwater te drinken en mocht van mijn eigen geld maar 5 euro per week besteden voor boodschappen, maar moest om bij de winkels te komen uren in de regen lopen. Kortom dit was een regelrechte vorm van bejaardenuitbuiting.

Daarnaast heb ik half Nederland voorzien van parket, een nieuwe keuken en interieur en heb meer kilometers gereden dan heen en terug naar Guinee-Bissau. In de tussentijd, als die er is geweest, ook nog eens kleinkinderen kwasten met structuurverf laten aflikken, uit traphekjes weten te peuteren en vol gedouwd met kilo's pepernoten. Ik ben zo vaak bij Ikea geweest dat ze aan mij vroegen of ik een nieuwe medewerker was en noodgedwongen ben ik nu ook op de hoogte van alle sluipwegen in dat commerciële doolhof en de kortste weg naar de ballenbak. Verder heb ik een leuke tijd gehad in Nederland.

Uitgewoond vertrokken we weer naar huis en na een urenlange vertraging met het vliegtuig voelde de aankomst op Curaçao weer als een letterlijke warme deken. Eindelijk konden we in ons herstellingsoord rustig revalideren. Dat duurde maar een paar uur want toen ging de telefoon en die bleef maar rinkelen. Toen ik de telefoon wilde opnemen zag ik dat de tv-decoder en de tv in de fik stond. Alle kabels waren gesmolten en zelfs de draden in de leidingen waren aan elkaar gesmolten, vandaar het rinkelen van de telefoon, waar 220V op stond. De ravage was enorm, maar de schade beperkt, dus snel over naar het nieuwe probleem: de trouwe Vitara, die, volgens mijn goede vriend Paul, tijdens onze afwezigheid contact probeerde te leggen met een buitenaardse beschaving, maar daarin niet in slaagde, hetgeen resulteerde in de afkoppeling van de accu. Toen ik de accu weer aansloot, probeerde hij alsnog een buitenaardse boodschap door te geven, maar starten was er niet bij. Uiteindelijk heb ik de hele alarminstallatie verwijderd en daarmee was het probleem gelijk verholpen. Jammer dat we er nu nooit meer achterkomen wat die buitenaardse beschaving nu is geweest, maar daar had ik ook geen tijd voor, want inmiddels was als wraak ook de computer opgehouden met berichten door te geven en ben ik dagen te vergeefs bezig geweest met redden wat er te redden viel, mede omdat inmiddels de stroom met enige regelmaat (om de 10 minuten) uitviel. Alles gecontroleerd en nagemeten en zelfs Aridio de elektricien moest om 11 uur 's avonds toegeven dat ook hij het niet meer wist en dat het alleen nog in de hoofdleiding kon zitten.

Drie dagen heb ik lopen graven en 30 kuub diabaas verplaatst zonder het gat in de kabel te ontdekken, totdat mijn vrouw, die inmiddels doodziek met griep of erger op bed lag en mijn opgezwollen en paars hoofd zag, mij aanraadde om eens een loader of bobcat te huren. Tja, dat is een verstandige opmerking die je moet plaatsen als je begint met graven, niet als je bijna klaar bent, maar omdat er nog meer problemen stonden te wachten, heb ik de inmiddels overbekende kliphakker erbij gehaald om de laatste restjes diabaas te verplaatsten en inderdaad bij de laatste schep was het gat in de kabel zichtbaar. Dertig kuub diabaas voor niks verplaatst, maar ook Murphy komt regelmatig op Curaçao. Aridio heeft nog even snel met wat tape de isolatie van de draden gerepareerd en de volgende dag heb ik op professionele wijze een mof geplaatst. Na ruim een week hadden we weer een regelmatige stroomvoorziening en kon ik mij weer richten op de andere problemen, want die waren er nog genoeg al dan niet als gevolg van de brand en de stroomstoring, zoals de laptop waarvan een paar belangrijke toetsen het niet meer doen, zoals de en de . De consequentie van al deze ellende is dat mijn mailbox overvol is en dat ik nog een heleboel mailtjes moet beantwoorden, maar wees gerust iedereen komt binnenkort weer aan de beurt.

Oh, ja, ook mijn vrijwel nieuwe horloge heeft de geest gegeven, dus ik weet niet of ik elke dag op tijd naar bed ga.

.

Horror Vacui

.

Er is de afgelopen weken zoveel gebeurd, dat ik spontaan een writersblock kreeg. In de eerste plaats hebben we ADSL en nog wel een rappe versie ook, dus zal ik de komende tijd wel gespamd worden met foto's en filmpjes van kleinkinderen die iets volkomen normaals doen, maar dat door de ouders als wonder wordt ervaren. Zo waren wij natuurlijk ook toen de kinderen klein waren, maar toen waren er nog geen digitale camera's waar binnen een paar minuten 200 foto's mee geschoten kunnen worden. Mijn zoon heeft inmiddels van zijn 3 kinderen 2 terabyte aan foto's op zijn server staan, kun je nagaan als ze 5 jaar zijn, dan barst de harde schijf uit zijn voegen, maar daar zal hij ongetwijfeld een oplossing voor hebben.

Hij schoont ook nooit op als de schijf bijna vol is maar koopt gewoon een nieuwe grotere schijf. Ik noem dat horror vacui of te wel leegtevrees. We hebben dat allemaal een beetje, als je kast vol is dan heb je nooit te veel kleren of boeken, maar is de kast te klein en als je te weinig kasten hebt, dan is de kamer te klein. Dat gaat net zolang door tot het huis te klein is en dan begint het gedonder in het nieuwe grotere huis gewoon opnieuw. We creëren liever ruimte dan dat we moeilijke keuzes moeten maken wat we moeten weggooien. Bij een disk crash of brand wordt deze keuze voor ons gemaakt en malen we vaak niet om het verlies. Zo kwam ik bij de verhuizing nog een paar dozen vol met 5 1/4 floppies tegen, die ik jaren zuinig bewaard had, maar bij gebrek aan een beschikbare floppydisk zonder mededogen in de kliko mieterde. De keuze was door gebrek aan techniek voor mij gemaakt.

Terug naar de internetaansluiting. Ik weet niet of de UTS-piefin hierin de hand heeft gehad, maar ruim een week geleden stond een jongen met een ADSL-modem voor de deur. Hij kwam de internetaansluiting installeren. Dat het een beginneling was bleek snel want hij kon niet eens mijn laptop op het modem aansluiten, daar moest ik hem nog bij helpen, maar het had ook voordelen, want in no time had ik toegang tot het ADSL-modem, wat hier een goed bewaard geheim is om het monopoly van UTS te waarborgen. In Nederland kan je elk ADSL-modem aan je splitter hangen, maar hier krijg je een voorgeprogrammeerd modem, waar je nooit toegang toe krijgt. Tot die dag dus, want ik kan nu elk modem aansluiten met behulp van de juiste parameters. Overigens deed het modem het natuurlijk niet en wilde hij weggaan en morgen terugkomen. No way, niemand de deur uit zonder internetverbinding. Hij moest maar zijn supervisor bellen om het probleem op te lossen. De oplossing lag in zijn auto in de vorm van een modem met een universeel password. Onder zware begeleiding heeft hij het modem uit zijn auto gehaald en bij mij geïnstalleerd. Binnen een minuut had ik internet en ik ben nog nooit zo blij geweest met de Google-pagina. Hij zou de volgende dag terugkomen met een opnieuw geprogrammeerd modem, maar u kent het fenomeen al, nooit meer iemand gezien, maar dat zal mij een zorg zijn, wij kunnen internetten.

Nog mooier is dat ons zwembad gevuld is met kristalhelder water. Marlon kwam zaterdag vlak voor de orkaan Felix nog even het zwembad voorzien van de poolcoat en 's avonds hebben we het regenwater van de waterberging in het zwembad gepompt. Na een uur was de waterberging leeg en het zwembad voor de helft gevuld. Na de orkaan voor watjes, want die stelde drie keer niks voor, was de waterberging door de vele regen weer een beetje gevuld en hebben we het zwembad verder aangevuld. Hij is nu bijna vol en hoewel ik geen problemen heb met kraantjeswater in het zwembad, ga ik toch voor het milieuvriendelijke (of is het financieelvriendelijke) principe om het zwembad geheel met regenwater te vullen. We moeten dus nog een buitje hebben om het zwembad geheel gevuld te hebben, maar gelet op de afgelopen dagen zal dat geen probleem zijn. Om jullie deelgenoot te maken van onze watervreugde dit keer twee foto's van het zwembad, waarbij opgemerkt moet worden dat ook onze dochter (de gevulde zeemeermin) en kleinkind momenteel bij ons zijn en natuurlijk ook op de foto moesten.

.

Bedgeheimen

.

Het wonder is geschied, het zwembad nadert zijn voltooiing. Elvin de tegelzetter heeft ondanks de vele regenval de laatste dagen flink zijn best gedaan en het resultaat mag er zijn. Alleen de traptreden moeten nog voorzien worden van wat tegeltjes om te voorkomen dat je de treden niet onderscheidt en je een doodsmak maakt in het water. Zelfs Marlon de gedeserteerde zwembadspecialist is een paar keer langs gekomen en heeft hier en daar wat correcties in het technische systeem aangebracht. Hij zou eigenlijk vandaag al beginnen met de poolcoat, maar door de vertraging als gevolg van de regen zal dat pas over een paar dagen aangebracht worden. Kortom het wordt tijd om bommetjes te oefenen.

Nog een positief punt is dat we TV hebben. Van Gerlinde van de Jan Kok Lodges kregen we een emailadres van een hoge piefin bij UTS de telecom-provider die TV en internet aanbiedt. Wij snel een email met onze problemen met de tv en het internet gestuurd en geloof het of niet, maar een half uur later stond Henk Pasman van TDS de straat open te breken voor het leggen van de kabel van de tv-aansluiting. Die kabel lag er al, maar wij waren al lang blij dat er iemand van TDS bezig was met iets wat op een aansluiting leek. Zulk initiatief moet je niet verstoren. Binnen een kwartier hadden wij TV en die hebben we 2 dagen niet uitgezet. Niet dat er veel op de TV te zien was maar soms moet je het lot niet tarten en de TV uitzetten en hem nooit meer aankrijgen.

Iets anders is dat ik mij zorgen maak over de zeefauna. Ik ben geen echte milieufreak, maar als ik elke dag 2 visjes voor onze poes vang en dat gemiddelde haal ik zonder problemen binnen een kwartier, dan takel ik wel ruim 700 vissies per jaar uit het water. Palucio zegt dat ik mij daarover geen zorgen hoef te maken, want er komen wel weer nieuwe, maar het knaagt toch aan mij en nu zet ik de heel kleine visjes weer liefdevol terug en hou alleen de forse jongens van een ons of meer. Bovendien voer ik de vissen met alles wat eetbaar is, rijst, kip, brood en sla, want er schijnen ook vegetarische vissen te zijn en je moet geen onderscheid maken al zal ik die vegetarische vissen nooit vangen want een blaadje spinazie aan een haak is toch geen gezicht.

In een eerdere bijdrage aan deze weblog heb ik al eens gemeld dat het relatief koud kan zijn op Curaçao. Toch wordt het nooit kouder dan 24 graden, maar het kan door de wind veel kouder aanvoelen en vooral 's nachts als de wind door de shutters blaast. Sinds ik in de slaapkamers plafondventilatoren heb gemonteerd is het leed helemaal niet meer te overzien. Zonder deze ventilatoren kregen we het 's nachts al aardig koud, maar met die ventilatoren aan is het echt kleumen geblazen. Omdat het momenteel 's avonds een beetje warm is, zetten we als we naar bed gaan de ventilator aan, maar om 2 uur worden we beiden wakker van de kou, terwijl we al het nodige beddengoed over ons heen hebben getrokken. We kijken elkaar vragend aan, want iemand moet eruit om de ventilator uit te zetten en dan moet je ook nog eens over een koude tegelvloer waardoor je klaarwakker bent, steenkoude voeten hebt en geen kruik. Ik probeer daarom het argument te gebruiken dat ik gisteren de ventilator al heb uit gezet of dat ik helemaal niet technisch ben, maar daar trapt mijn vrouw niet in. Zij heeft maar een argument: jij ligt het dichtste bij de schakelaar, dus doe jij hem maar uit. Dus kluun ik naar de schakelaar, grijp de poes, leg haar aan mijn voeten en probeer aan warme oorden te denken. Niet dat het helpt, maar klappertanden lukt niet op Curaçao.

Nu ik het toch over het slapen heb, ik heb een tropenpyjama. Soms verlang ik 's nachts wel eens terug naar zo'n lekkere flanellen pyjama met lange pijpen, maar deze heeft geen pijpen, een korte broek dus. Waar ik mij over verbaas is dat zo'n broekie ook nog eens zakken heeft, net als het bovenstuk dat een borstzak heeft. Een borstzak kan natuurlijk gemaakt zijn om het logo aan te bevestigen, ofschoon ik genoeg overhemden heb zonder borstzak, maar wel met een logo van een of ander onduidelijk paard met iemand erop met een honkbalknuppel. Waarom ze überhaupt een logo op een overhemd borduren is een ander raadsel, maar het kan dus zonder borstzak. Mijn pyjama heeft drie zakken en die worden natuurlijk nooit gebruikt, want wie neemt er nu zijn portemonnee mee in bed of een bos sleutels. Totaal zinloos dus, maar de extra stof van de zakken maakt de pyjama wel warmer en dat kan ik hier goed gebruiken.

.

Never ending story

.

In de eerste plaats even een huishoudelijk bericht. Ik kan wel mail ontvangen maar niet verzenden, dus alle mensen die op een emailbericht van mij zitten te wachten, die moeten nog even geduld hebben. Als troost ben ik niet de enige, want iedereen die het monopolistische UTS als internetprovider heeft, zit al weken met hetzelfde probleem. Als blijk van hun onbegrensde klantvriendelijkheid hebben ze pas na twee weken een bericht in het grootste Nederlandstalige dagblad laten plaatsen dat er problemen waren met het verzenden van email. Helaas was het bericht in het Papiamentu, dus veel Nederlanders zullen er niets van begrepen hebben, maar dan hadden ze maar goed moeten inburgeren. Het kan zijn dat de email ooit verstuurd wordt, maar de elektronen kunnen ook ergens op Curaçao in de zon liggen te bakken en dan kan je mijn bericht wel schudden, want die elektronen hebben helemaal geen zin in de herfst. Dus als iemand op mijn antwoord zit te wachten gewoon even opnieuw een berichtje naar mij sturen en dan zal ik op een uiterst onhandige wijze jullie proberen te antwoorden.

Afgelopen vrijdag maakte onze poes mij om 5 uur wakker. Een vreemd tijdstip want meestal begint zij mij om half zeven in mijn wang of neus te bijten. Dit keer beet zij mij ook in mijn scheenbeen en dan wil je wel opstaan, want om 's morgens wakker te worden met een half afgekloven been is ook geen pretje. Ik ging op de automatische piloot naar de koelkast om haar kattenvoer te geven, maar toen ontdekte ik dat het pikdonker was en er een harde wind stond, maar uit het zuidwesten. Normaal komt de wind uit het noordoosten, dus dit was foute boel. Hoewel mijn vrouw die nacht beperkte dijkbewaking had, heb ik toch maar het calamiteitenplan doorgenomen en alles gecontroleerd op stormbestendigheid, want ook wij konden natuurlijk een staartje van de orkaan Dean meekrijgen. Bovendien hadden we toevallig de avond ervoor de film "the day after tomorrow" gekeken, waarbij binnen enkele dagen het klimaat op aarde verandert in een ijstijd. En dat scenario gaat niet in je koude kleren zitten, je blijft er toch onbewust aan denken. Maar omdat al het natuurgeweld die nacht alle kenmerken vertoonde van de film, ging ik maar gewoon weer slapen, want tegen een klimaatsverandering kan ik toch niets doen. Dat heb ik gelukkig ook uit de film begrepen.

Voor de Dali, of beter gezegd de voor Van Roy Dali-liefhebbers een primeur: de wc-eend is van de muur gevallen. Om het inbrekersgilde wat lastiger te maken had ik het schilderij (nou ja, aquarel) met tweezijdig plakband bevestigd, maar dat plakt blijkbaar alleen in Nederland en niet hier. Na een dag lag de Dali op de vloer en moest ik toch weer teruggrijpen naar wat confessionele bevestigmaterialen zoals de spijker. En nu maar hopen dat de spijker niet doorroest.

Zoals jullie al verwacht hebben, hebben we natuurlijk nog steeds geen internet en TV, wel een factuur voor de aansluiting van twee telefoonnummers. Je kunt er eigenlijk al op wachten toen we bij de aanvraag een tweede contract moesten tekenen omdat er iets fout was gegaan bij de uitgifte van het telefoonnummer. Sinds we telefoon hebben, gebruiken we hem ook alleen maar om na te vragen waar het internet en de tv-aansluiting blijft. Als antwoord krijgen we steevast te horen dat we teruggebeld worden, maar dat is een nette uitdrukking voor: niet zeuren, je komt heus wel een keer aan de beurt.

Niettemin stond vorige week plotseling mijn goede vriend Henk Pasman voor de deur om te vragen of wij problemen hadden met het tv-signaal. Henk heb ik via internet leren kennen toen ik nog in Nederland was en mij verdiepte in de 127V problematiek op Curaçao. Hij heeft mij via email veel bijgebracht over het elektriciteitnetwerk en daar heb ik bij het ontwerp van ons huis veel baat bij gehad. Henk is ook onderaannemer van TDS, het Tv-bedrijf waar we het signaal van krijgen en in die hoedanigheid kwam hij bij ons langs. Aan signaal hebben wij geen gebrek, maar we hebben gewoon geen decoder, want die heeft de monteur weer meegenomen en daarna hebben we hem nooit meer gezien. Een telefoontje van Henk naar TDS en alles bleek opgelost. De decoder staat nog in een wagen van de technische dienst, maar daar rijdt een andere monteur op, die weer niets van de decoder af weet. De volgende morgen zou Henk de decoder ophalen en alles installeren. Daarna hebben we niets meer van Henk vernomen, zo te zien is hij goed ingeburgerd op Curaçao.

Er gebeuren natuurlijk ook positieve dingen. Onlangs kwam ik Aridio onze elektricien tegen en dan is het altijd feest, waar we ook staan op Curaçao. We leven nog steeds op bouwstroom en onze elektra is nog steeds niet gekeurd, maar we hebben verder alles, dus een kniesoor die bij Aridio begint te zeuren, wanneer hij nou eens langskomt om alles nu eens officieel te maken.

Tussen alle grappen en grollen door informeerde hij naar de ontwikkelingen van ons zwembad, want die ellende is inmiddels op heel Curaçao bekend. Hij wist een goede zwembadmaker en zou hem langs sturen. Zowaar kwam de volgende dag Marlon de zwembadspecialist en toen hij ons zwembad zag, schoten de tranen in zijn ogen. Dit zwembad was zijn laatste klus bij het Perfect Poolimperium, omdat hij grote moeite had met de werkwijze van zijn collega's die ons zwembad maakten en is toen met succes voor zich zelf begonnen. Nu hij na anderhalf jaar het resultaat zag, moest hij even slikken en wist hij dat hij een juiste beslissing genomen had om bij Perfect Pool weg te gaan. Nu repareert hij de puinhopen die Perfect Pool achterlaat, dus ook mijn zwembad. Zijn vragen en opmerkingen getuigden van vakmanschap en van ons mocht hij het zwembad afmaken, mede gelet op zijn offerte, waardoor ik geen verlies heb als gevolg van de Perfect Pool affaire.

Inmiddels is Elvin de tegelzetter begonnen om alle wanden en trappen glad, haaks en waterpas te maken en morgen begint hij met het betgelen. Voor ons de derde keer maar dit keer hebben we er alle vertrouwen in, omdat ik zelden zo'n professionele tegelzetter gezien heb. Volgende week komt Marlon en volgens hem zit binnen een dag de poolcoat en het water erin, dus kunnen we eindelijk een bommetje maken.

.

WC-eend

.
Sinds drie weken hebben wij nieuwe buren, Henk en Mieke. Henk was (en is) een eenvoudige jongen die door keihard te werken een aardig imperium heeft opgebouwd. Een niet-praten-maar-poetsen-type dus. Onlangs heeft hij de hele handel verkocht en wil nu de rest van zijn leven rustiger aan gaan doen, waaronder op Curaçao. Dat rustiger aan doen is echter schijn, want ik heb zelden zoveel energie gezien bij een Nederlander op de Antillen. Toegegeven het huis naast ons behoeft het nodige onderhoud, maar hij pakt alles wel erg rigoureus aan. Het zwembad heeft hij al leeg laten lopen, want dat moet een andere vorm krijgen, alle planten, bomen en grootbeeld tv's heeft hij weggedaan en het roestige hek is ook verdwenen. Bovendien heeft hij een laadbakcomplex, binnen enkele dagen heeft hij alle laadbakken gecharterd die er op Curaçao te vinden waren om het puin en andere ellende af te voeren. De bobcats reden af en aan om de laadbakken te vullen, maar tussendoor hebben we alle tijd gehad om de nodige rosé’s en Polars weg te werken. De avonden vlogen voorbij, of op de porch of ergens in een restaurant, want met Henk en Mieke zijn het nooit suffe dagen. Vandaag zijn ze vertrokken en krijgen we weer even rust om ons huis verder in te richten en af te maken, want ook Palucio heeft al die weken bij de buren gewerkt. Het is wel stil naast ons en eigenlijk missen we ze nu al.


Door alle hectiek van de buren heb ik weinig tijd gehad om jullie op de hoogte te houden van de ontwikkelingen op Coral Estate. Voor de geïnteresseerden in het zwembad: dat heeft nog steeds dezelfde status als 6 maanden geleden. De tegels zijn er door Palucio afgehaald of zijn er vanzelf afgedonderd door de verkeerde pego en de tegelzetter kan niet tegelzetten omdat we niet voldoende speciale randtegels hebben. Deze randtegels worden exclusief door de zwembadspecialist geleverd, maar die hebben we al zes weken niet gezien en hij neemt ook de telefoon niet op. Dan ga je naar zijn zaak of naar zijn huis, maar hij heeft geen zaak en heeft ook geen adres. Blijkbaar is dat adres het grootste geheim van Curaçao, want niemand weet dat, zelfs zijn werknemers niet, die we af en toe bij andere bouwwerken tegenkomen. We zitten dus changá, naar het boek Dubbelspel van Frank Arion.

Ook hebben we ruim twee weken geleden telefoon en ADSL aangevraagd. We zijn naar een bijkantoor gegaan op Santa Maria waar het volgens ingewijden minder druk is. Toen wij aankwamen kregen we van de bewaker een nummertje en zagen dat er nog zes voor ons waren. Fluitje van een cent zou je dus zeggen. Mooi niet, pas twee uur later werden we geholpen door een uiterst vriendelijke dame die ons gelijk een 1 Mbit verbinding kon aanbieden voor de prijs van een 128Kb, dus dat zat wel weer goed. Dat het allemaal zo lang duurde kwam omdat ze alle gegevens in drie systemen moest invoeren en dat gaf wel eens problemen, net als bij ons. In het eerste systeem werd het telefoonnummer uitgegeven dat nog vrij was en waar een contract voor werd opgemaakt, maar toen zij bij het derde systeem was, bleek dat dit telefoonnummer inmiddels weer was uitgegeven en het nummer niet beschikbaar was. Zij zou later op de dag het nieuwe nummer doorbellen. Gelukkig verliep de aanvraag voor de ADSL-aansluiting zonder problemen.

Keurig volgens afspraak werden we aan het eind van de middag teruggebeld en kregen we het nieuwe nummer. Wij blij en alles zou binnen 10 dagen aangesloten worden. Even daarna werden we weer gebeld of we even naar het kantoor terug wilden komen om een nieuw contract te tekenen want er was iets mis gegaan. Als een vriendelijke dame je zegt dat er iets mis is gegaan, hou dan je hart maar vast, want dan is er echt iets aan de hand. De volgende dag naar het UTS-kantoor, maar die bleek al om half vier gesloten, dus de volgende dag maar een nieuwe poging gewaagd en het nieuwe contract zonder problemen getekend. Overigens bleek dat je bij dat bijkantoor ook een tv-aansluiting kon bestellen dus hebben we die ook maar gelijk aangevraagd en konden gelijk een afspraak maken voor de installatie door een monteur. Nou vraag je je af wat er te installeren valt bij een tv-aansluiting, maar op sommige dingen moet je maar niet te diep ingaan.

De volgende ochtend schrokken wij ons te pletter, want er stonden twee jongens voor de deur met een telefoon in hun hand en een ADSL-modem. Binnen no time hadden we telefoon, maar ze kwamen 's middags terug voor de ADSL-aansluiting, omdat ze nog iets in een centrale moesten aanpassen. Nadien niets meer vernomen en wij zitten nog steeds zonder internet, ondanks vele telefoontjes naar UTS, waar ze iedere keer een ander verhaal ophangen waarom het is vertraagd. Wel vreemd dat mijn achterbuurman dezelfde dag wel een werkende ADSL-verbinding heeft gekregen.

Ik kan gewoon het vorige verhaal kopiëren voor wat betreft de tv-aansluiting. Binnen enkele dagen kwamen twee monteurs met een decoder, die op 127V liep, terwijl ik overal 220V heb, dus moest ik met verlengkabels aan de slag. Geen probleem, maar ook geen beeld. Toen ik vroeg of ze het signaal niet konden doormeten, was het antwoord negatief, de batterijen van het meetapparaat waren leeg, dus hadden ze het apparaat maar niet meegenomen. Ze zouden de volgende morgen terugkomen, maar tot nu toe niemand gezien. We gaan nu voor de 7e keer de DVD van Indiana Jones bekijken, want je moet toch laten zien dat je een tv hebt en andere dvd's hebben we niet. Deze dvd zat nog in de dvd-speler die we van onze zoon mee hebben gekregen om leuke dvd-tjes van de kleinkinderen te bekijken. Gelukkig heeft hij nog niets opgestuurd, want the Raiders of the Lost Ark is toch veel leuker dan een kwijlend kleinkind, die met een lepel spinazie zijn mond probeert te vinden.



Iets veel belangrijkers is dat we bij het uitpakken van alle rotzooi plotseling een tweetal Dali's tegenkwamen, waarvan we niet eens wisten dat we ze nog hadden. Dali's zegt u, ja Dali's en nog echte ook, niks geen reproducties of namaak. Gewoon originele Dali's op gewatermerkt Dali perkament en gesigneerd. Weliswaar zijn het Dali's gemaakt door de zoon van de grote Salvador Dali en zijn vrouw Gala, maar het zijn Dali's of beter gezegd Jose Van Roy Dali's, want zo heet die snuiter. Het probleem bij het ophangen van de twee schilderijen, een ballerina en een eend, was dat de achtergrond te wit was voor de muren in onze woning. Het is geen gezicht, al zijn het Dali's, dus moesten we naar een alternatieve plek waar de achtergrond ook wit was. Na een lange zoektocht door het huis kwamen we uiteindelijk is de badkamer en het toilet uit, want die zijn spierwit betegeld. De ballerina hangt dus nu in onze badkamer en de eend in het toilet, een wc-eend dus.
.

Knutselen

.

Twintig jaar verfervaring bij Akzo Coatings, het voormalige Sikkens, is voor niets geweest. Op Curaçao gelden heel andere verfwetten. De verf is ook anders, het stinkt verschrikkelijk, is waterdun en het is al droog als je het blik openmaakt. Ik mag wel stellen, dat ik aardig kan schilderen, maar wat ik hier presteer valt in de categorie "Vingerverven voor Parkinson-patiënten". Alles heb ik geprobeerd om nog een beetje resultaat te bereiken, maar het is een groot drama geworden. Op de vloer ligt meer verf dan op de deur en op de deur zitten meer kwastharen dan in de kwast. Ik begrijp nu ook dat de schilders die ons huis geschilderd hebben zo snel klaar waren, want je kunt hier alles rustig doen behalve schilderen, daar heb je ADHD voor nodig. Gelukkig is Palucio, onze klusjesman, een voormalige autospuiter, dus die laat ik volgende week maar met de verfspuit mijn dramatisch verlopen werk afmaken.

In het zwembad zit water, nee, niet te vroeg juichen, het is regenwater. Het heeft een paar dagen flink geregend en niet alleen is mijn waterberging helemaal nokkievol, maar het zwembad heeft ook de nodige kuubs water voor zijn kiezen gehad. De tegelzetter zou aan het zwembad beginnen, maar in de regen is dat geen verstandige keuze. Hij komt dus volgende week of die week erna. We zien wel, we hebben in ieder geval water in het zwembad al is dat erg groen.

Vorige week zijn we naar het Economic Center geweest. Dat klinkt heel stoer, maar het stelt niets voor, gewoon een winkel met wat meubeltjes uit het Oostblok, maar die gaan ook met hun tijd mee, dus je weet maar nooit. Nu hadden wij in Nederland twee Ikea-achtige leunstoeltjes gekocht en warempel daar stonden precies dezelfde en nog goedkoper ook. Niet gekocht dus, want we hebben er al twee, maar er blijkt een variant op deze stoelen te bestaan en die vond mijn vrouw wel leuk, net als alle meubels in die zaak. Winkelen is niets voor mij en ik vind alles prachtig als het maar niet te lang duurt, dus snel een beslissing forceren al kost het nog zo veel geld. Uiteindelijk maar twee zwarte leunstoelen erbij gekocht, met voetenbankjes, waarbij ik mij niets kan voorstellen wie dat ooit bij ons gaat gebruiken. Ik heb geen tijd om te zitten, laat staan met mijn voeten op een voetenbankje, waar alleen maar je spataderen door worden afgeknepen. In een stoel moet je op je buik kunnen liggen, dat rust tenminste goed uit, maar die stoelen zie je haast nooit. Op bijgaande sfeerfoto is niet alleen de poes te zien, maar ook de leuke leunstoelen.

Thuis gekomen met de 4 dozen, moesten we die dus gelijk in elkaar zetten, want het is dan net pakjesavond. Ofschoon de stoelen constructietechnisch van een verbluffende eenvoud waren, was er toch nog een instructieblaadje bij hoe je de twee planken aan elkaar moest schroeven. Dat kon dus niet missen, echter het paste voor geen meter. Hoe ik de twee planken ook op elkaar schroefde, ik kreeg er geen stoel uit. Tien keer het instructieblaadje doorgenomen en op zijn kop gehouden, maar niets hielp. Uiteindelijk ging ik maar in op het steeds maar herhaalde verzoek van mijn vrouw om die andere stoel in elkaar te zetten en jawel, in een keer kreeg ik uit de twee planken iets wat op een stoel leek en waar je ook nog op kon zitten. Het bleek dat er in de laatste doos een extra latje was, dat de eerste doos miste. Kon gebeuren en vol goede moed ging ik de voetenbankjes in elkaar zetten. De eerste ging vlekkeloos, maar de tweede miste wat schroeven, waardoor ik deze voetenbank niet in elkaar kon zetten. Hier wordt je dus uiterst triest van, niet alleen dat mijn ego van handige echtgenoot volkomen om zeep was geholpen, maar dat de helft van wat je aankoopt niet volledig is. Volgende week gaan we maar weer eens naar het Economic Center om ons beklag te doen. Ik hoop dat ze dan alle leuke zelfbouw dingen hebben weg gezet, want meer van dit knutselwerk trek ik niet meer.

.

Pluma

.
Vannacht om vier uur werden wij gewekt, dit keer niet door de poes, maar door waterspetters in ons bed. Ik heb al eens een zonneboiler gehad die ook 's nachts is geëxplodeerd, maar dit keer was het een ordinair natuurverschijnsel: regen. Het waaide en regende zo hard dat de regen in een vloeiende en bijna horizontale beweging ons bed bereikte. Normaal sluiten we de shutters tegen dit natuurgeweld, maar de meteorologen op Curaçao hadden er geen speciale melding van gemaakt, alleen dat er hier en daar een plaatselijke bui was te verwachten. Als er wel een”tropical wave” wordt verwacht, dan stel ik gelijk een beperkte dijkbewaking in en loopt mijn vrouw 's nachts met zandzakken te sjouwen om het water in goede banen te leiden. We stapten ons bed uit om te redden wat er te redden viel. Dat was niet gelukkig veel, mede omdat wij niet veel hebben om te redden, maar in de entree en de slaapkamers stond toch een paar kuub water.

Het nare van een goede tegelzetter is, dat hij ervoor heeft gezorgd dat alle vloeren precies waterpas lopen en het water zich dus gewoon en geleidelijk verspreid over het hele huis. Nergens blijft het staan en nergens loopt het heen, het wordt alleen een grote plas. Terwijl we de meeste ellende het huis aan het uitwerken waren, ontdekte ik dat mijn auto ook nog open stond en als een speer ben ik naar buiten gerend om in de stortbui de kap van de auto te sluiten, niet wetende dat ik door mijn beperkte kledij als een streaker de voortuin in rende. Nou sluit die kap al niet als het droog is, in de stromende regen lukt dat helemaal niet. Er zal wel een wet van Murphy voor zijn, maar toen de rits eindelijk dicht zat, hielt de regen er mee op. Daar sta je dan met je spillebenen voor joker kleddernat geregend. In de deuropening stond mijn vrouw met een mop in haar hand zich te verkneuteren, omdat ze elke avond vraagt of de auto niet dicht moet. Zes maanden heeft het niet geregend en elke avond heb ik die takkerits dicht gedaan en als je hem dan eens vergeet, is het gelijk raak en krijgt ze toch weer gelijk. Vanavond heb ik de auto dus maar weer afgesloten, maar dat zal wel weer voor niets zijn geweest.

Waar ik mij ook grote zorgen over maak is de vogelgriep. In de krant las ik dat half Duitsland besmet is met het voor onze gevederde vrienden dodelijke virus. Nu waaien er wel eens wat flamingo's van Bonaire naar Curaçao, maar dat virus zal het niet ongemuteerd overleven bij een massale trek over de grote plas. Wat wel mogelijk is dat kippenvlees besmet kan zijn met dit virus en dat vlees komt hier met containers het land binnen. Gelukkig heb ik nog geen veren, dus heb ik ook geen angst besmet te raken, maar ik maak mij ongerust over de vissen, die ik met kip probeer te vangen. Momenteel barst het van de vliegende vissen en wie garandeert mij dat deze gevleugelde vissen niet allergisch zijn voor het vogelgriepvirus of een gemuteerde versie ervan. Zolang ik geen zekerheid heb dat het virus ongevaarlijk is voor vissen, vis ik niet meer met kip maar met krentenbollen.

Er is in het weekeind ook een mijlpaal bereikt. De balustrades op het terras en de porch zijn allemaal gestort. Ze moeten alleen nog afgewerkt en geschilderd worden. Het ziet er allemaal fraai en strak uit. Zo'n balustrade is nog een heel kunststuk, vooral omdat we geen betonijzer konden gebruiken in verband met het zout van het zeewater. We hebben hiervoor dus een revolutionaire techniek ingevoerd, die ongetwijfeld in aanmerking zal komen voor de Innovatieprijs of Het Beste Idee van Nederland. We hebben namelijk glasvezel toegepast als wapening. Het wordt wel meer in beton verwerkt, maar om andere redenen. De glasvezel in vlokkenvorm kan je gewoon bij de betonfabriek kopen, al troffen wij aan de balie net een dame die haar eerste dag bij deze fabriek was begonnen en van glasvezel had zij nog nooit gehoord. Het is niet voor het eerst dat ik bij deze betonfabriek op miscommunicatie ben gestuit, dus ik ging er weer helemaal voor. In mijn beste Papiamentu probeerde ik haar uit te leggen hoe glasvezel eruit zag en toen ik het magische woordje "pluma" (veren) uitsprak, begon zij te juichen alsof ze net een sapcentrifuge had gewonnen. "Oh, u bedoelt fiberglas, maar natuurlijk hebben we dat en ze maakte gelijk een bestelbon, waarmee ik het immense terrein op kon. De portier die mij nog kende van de Tito affaire, sprak mij glimlachend aan met de veelzeggende zin: "U weet de weg wel, hè". Inderdaad het bedrijfsterrein van de betonfabriek kent voor mij geen geheimen en misschien begin ik daar wel een knoekentoer (blokkitoer?) voor aspirant-bouwvakkers.
.