Pandemieren

.
Op Curacao leven in principe geen enge beesten, hoewel mijn vrouw daar heel anders over denkt. Een slang of schorpioen in bed is voor haar een reden om een ander land op te zoeken. Gelukkig hebben we in en rond het huis nog geen enge beesten aangetroffen, dus wonen wij hier met veel plezier. Dat laatste is echter betrekkelijk want we hebben wel last van lastige beesten. Zo hebben we soms een vijftal vliegen, die ontzettend vervelend kunnen zijn en vooral omdat ze niet stil willen blijven zitten voor de vliegenmepper. Zelfs Nadal of Federer zou hier geen deuk in de schedelpan van een vlieg kunnen slaan. Blijkbaar hebben ze ook een territorium, want nadat we met een uiterst soepele beweging een vlieg naar de vliegenhemel hebben laten vliegen, komt er direct een ander voor in de plaats. Het is dus dweilen met de kraan open, maar je went eraan.

Vliegenmeppen is overigens een gezamelijke verantwoordelijkheid, omdat vliegen niet alleen binnen of buiten komen shoppen. Voor het bestrijden van lastige beesten hebben we namelijk de taken verdeeld: Mijn vrouw houdt de lastige beesten buiten en ik zorg ervoor dat ze buiten geen leven hebben en weer naar binnen trekken. Zoals in een goed huwelijk gebruikelijk is, wij vullen elkaar dus aan met als resultaat dat we continue bezig zijn met het verjagen van lastige beesten.

Mijn vrouw heeft sinds kort de strijd aangebonden met mieren al mag je ze eigenlijk geen mieren noemen, want zo klein heb ik nog nooit mieren gezien. Ik weet ook helemaal niet of het mieren zijn, maar ze lopen als mieren, maken geen geluid als je ze dood maakt en komen met honderden zo niet duizenden. Het is een ware plaag, een pandemie van mieren dus. Het zijn gelukkig binnenmieren, dus ik heb er weinig werk aan. Alle buitenmieren heb ik op professionele wijze om zeep geholpen en is mijn vrouw nu verantwoordelijk voor de binnenmierengenocide.

In het begin liep zij hier en daar nog wat te spuiten, maar sinds zij een enorm mierennest ontdekte in de badkamer in een klein plastic doosje van mijn Mach-3 scheermesjes heeft zij zwaardere middelen ingezet. Als een afgetraind commando is zij nu bewapend met op haar rug een pompspuit, een astronautenhelm met gasmasker en op elke heup een spuitbus Attack. Alleen van de naam al zou ik als mier het mierenpad kiezen. Elke ochtend loopt zij patrouille op zoek naar sporen van een verdwaalde mier, maar zodra ze een A4 of A13 van mieren ziet dan barst de apocalyps los en het enige wat je dan nog mist is muziek van Wagner. Wie nog nooit een gasaanval uit de Eerste Wereldoorlog heeft meegemaakt, komt bij ons volledig aan zijn trekken. Zware giftige dampwolken trekken zich samen in ons huis en de stank van napalm is niet om te harden. Daar kan de Isla niet aan tippen. De poes ligt op de bank te stuiptrekken en ik lig kotsend op de porch mijn laatste adem uit te blazen. Even later staat mijn vrouw voldaan met haar voet op de schouder van een mier, maakt een V-gebaar en roept dan "Yes, die is er geweest". Tja, denk ik dan, kan je die mieren niet gewoon naar buiten vegen, dan maak ik ze buiten wel professioneel af. Nu is in een straal van twee kilomer geen levend wezen meer te bekennen, maar morgen hebben we wel weer een pandemier. Zo blijf je bezig.
.