Megalomanie

.

Dit keer heb ik gelukkig een excuus dat ik gisteren geen bijdrage kon leveren. Het internet lag er weer eens uit en uiteindelijk bleek het aan een stekkertje bij de telefoonaansluiting te liggen. Jullie hebben natuurlijk allemaal genoten van de rustpauze in de diarree van informatie die ik jullie de laatste tijd heb voorgeschoteld. Die mooie tijd is nu voorbij en jullie zullen er allemaal weer aan moeten geloven.

Over vrijdag hoef ik jullie niets meer te vertellen, de ochtend ging helemaal op aan eten koken en dit keer geen vlees, want het is vastentijd en dan eet de goede katholiek geen vlees, wel vis en die hadden we dus niet meer. Even de encycliek er op nageslagen en jawel kip mag dus wel, zij het in geringe mate. Nou moet je bij bouwvakkers niet met geringe mate aankomen, dus de normale hoeveelheden en liever iets meer, want een kippetje gaat er altijd in, vooral na een week thuis vis eten.

's Middags snel naar de bank geweest om Edsel te voorzien van de nodige duiten om zijn werknemers tevreden te stellen, want ook op Curacao geldt: geen brood, geen spelen en we hebben ze nog een paar weken nodig om de laatste loodjes wat minder zwaar te laten wegen. De vloertegels zijn allemaal gelegd, zowel beneden, op het terras als op de verdieping, en we kunnen maar een ding constateren: perfect, hopi bon of beter gezegd bon bon. Zelden hebben we zo'n professioneel resultaat gezien. Hopelijk geeft bijgaande foto een betrouwbaar beeld, al moet gezegd worden dat de vloer nog niet gedweild is.

's Zaterdag waren we al vroeg op de bouw omdat Lucio ook kwam werken, net als de tegelzetters, die nog wat vloeren wilden voegen. Het zijn dan eigenlijk niet alleen tegelzetters, maar ook vloerenvoegers en dat maakt het allemaal wat dynamischer. Lucio was door het carnaval door zij geld heen en kon nog wel een zakcentje gebruiken, dus lieten we hem maar alle doornstruiken (pika's) uit de tuin verwijderen, een activiteit die we al voor de 4e keer hebben uitgevoerd. Op Curacao heb je dus geen kunstmest nodig, alleen wat water en de struiken schieten uit de klip.

Zelf ben ik bezig geweest met de afvoerputjes op het terras en heb ik nog wat elektraleidingen weggewerkt in de badkamer, zodat de tegelzetters cq. voegenvullers maandag hun werk kunnen doen. We hebben het niet laat gemaakt, omdat er maar tot 3 uur gewerkt mag worden. Na zo'n slopende dag zijn we maar even naar Kees op Daaibooi geweest om het welbekende patatje pinda te eten.

Kees heeft een probleem, omdat de stichting Carmabi, die bepaalde natuurgebieden en stranden beheert, zijn pacht gaat opzeggen. Zij willen in hun groodheidswaanzin op Daaibooi een soort Disneyland-achtig park opzetten met restaurants, hotels, sauna en wat al niet meer. Het leuke van de Daaibooibaai is juist de kneuterigheid van de lokatie en met name de snack van Kees. Acht jaar geleden stond er nog een kanoekenhuisje met daarin een snack, dat door een oudere vrouw werd gerund. Helaas is dat huisje verdwenen. Kees heeft een en ander ietsje gemoderniseerd, maar een Grand Hotel kan je het nou ook weer niet noemen. Alle bezoekers zijn het erover eens, de huidige status van Daaibooibaai moet zo blijven, want voor je het weet, is het weer een privestrand, waar alleen makamba's komen, omdat die het wel kunnen betalen. Nu komt er allerlei pluimage, zoals vissers, duikers, stagiairs, bejaarden (wij) en natuurlijk de lokale bevolking en dat maakt het strandje juist zo uniek. Bovendien zullen wij het patatje pinda van Kees erg missen.

Zondag hebben wij de riolering op nivo gebracht. Omdat we geen lawaai mogen maken was dit echt een klusje voor de zondag. Lekker wat turen door de waterpas en Diana stond weer als vanouds in het zonnetje met haar peilstok. Kilometers heeft zij moeten maken met haar peilstok voordat alles precies op afschot stond. Met een houweel heb ik nog wat zand afgegraven, omdat alles door het cementstof en de regen keihard was geworden. Tussendoor hebben we nog met F7-11, voor de notoire lezer geen ombekende kit, een aluminium strip aan de tegels van de porch aangebracht tegen het beschadigen van de tegels, want wij wachten al een tijdje op die ene malloot die zonodig met een stomp voorwerp de scherven van de tegelrand afstoot.

In tegenstelling tot zaterdag is er zondags geen eindtijd om te mogen werken, dus zijn we lekker doorgegaan tot onze maagjes begonnen te knorren. Daar is maar een oplossing op: de PizzaHut, dus warme kleren aangetrokken en snel zo'n overheerlijke panpizza naar binnen gewerkt. Dit keer waren we erop voorbereid en hebben zonder te klappertanden het juiste besteld en kregen dus ook de belachelijk lage rekening. Voor dat bedrag zullen wij in het nieuwe Daaibooi-restaurant niet eens een patatje kunnen krijgen.

.