Hel di puítu

.
In januari hebben wij een koelkast gekocht en deze aankoop heb ik uitgebreid beschreven in het onderwerp "De eerste vrijdag". Wat mij toen opviel was dat we een onduidelijk bonnetje kregen waar we later onze koelkast mee konden ophalen. Nou, vorige week woensdag was het zover en zijn wij met het bonnetje naar de winkel gegaan, waar we de koelkast hadden gekocht. De vrouw van de informatiebalie keek echter helemaal niet vreemd op toen we het bonnetje toonden en ging gelijk in een hele dikke ordner bladeren, waar honderden soortgelijke bonnetjes in zaten. Na een minuut of tien gaf ze het op en begon aan een nieuwe ordner, maar ook daar zat niets interessants in. Dan maar de volgende ordner met nog onduidelijker briefjes en bonnetjes en zo ging dat maar door.

Uiteindelijk pakte ze de eerste ordner maar weer en waarachtig plotseling trok zij er een briefje uit waar blijkbaar iets op stond wat een relatie had met ons bonnetje. Toen kwam de verlossende vraag van de vrouw: "Wat wilt u eigenlijk?". Nou wij wilden onze koelkast en het liefst bezorgd, want onze Vitara jeep kan wel een kliphakker vervoeren, maar geen koelkast van 2 meter. Geen probleem, even de vervoerskosten betalen en de koelkast zou de volgende morgen bezorgd worden. Dat was ook weer niet de bedoeling, want we wilden de koelkast pas de volgende week af laten leveren. "Dat kan niet, alleen morgen of anders niet" waren de wijze woorden van de strenge dame. Vooruit, dan morgen maar. Dus donderdag de hele dag gewacht op de bouw, maar mooi geen koelkast. Aan het eind van de middag werden we gebeld door de koelkastenwinkel met de mededeling dat hij de volgende dag (vrijdag) gebracht zou worden. Omdat je toch niets meer kan veranderen hebben we ons er maar bij neergelegd. Ook op vrijdag hebben we maar op de bouw wat rondgelummeld, maar weer geen koelkast gebracht.

Vandaag (woensdag) moesten we weer naar het vliegveld, waar we vergelijkbare taferelen hebben meegemaakt, maar om die ellende te vertellen heb ik nog een paar pagina's nodig, dus hou ik het maar bij de koelkast. Omdat we toch in de buurt van de koelkastenwinkel waren, zijn we maar eens verhaal gaan halen. Jammer genoeg was de strenge dame er niet aan de balie, maar een zwijgend meisje, dat zonder emotie ons verhaal aanhoorde. Ze ging weer alle ordners door, maar ook zij kon niets meer vinden. Wij zagen de bui al hangen, maar hielden hoop, want in de chaos gloort altijd licht. Zij kwam op het idee om even de chauffeur te bellen die altijd koelkasten bezorgd en jawel, de chauffeur wist overal van, maar wist niet waar de koelkast was. Hij was onderweg en of we maar even wilden wachten. Ga nooit, maar dan ook nooit in op een verzoek van iemand op Curacao om even te wachten, omdat hij of zij onderweg is. Daar hebben wij uren en uren aan besteed en er is nog nooit iemand op komen dagen, dus wij bedankten het meisje hartelijk voor alle inspanningen en hebben ons telefoonnummer achter gelaten in de ijdele hoop dat ze ons ooit nog eens terug zou bellen.

Wij hadden ons al voorgenomen om de volgende dag gewoon weer het hele circus te doorlopen, maar wat schetst onze verbazing op de bouw werden we teruggebeld met de mededeling dat de chauffeur onderweg was met de koelkast en hij zou om 1 uur vertrekken. Deze logica snappen we inmiddels en het moet vertaald worden als: misschien wordt de koelkast vandaag nog gebracht en anders morgen.

Omdat we wel wat anders te doen hadden, gingen we van de bouw op weg naar Willemstad, maar nauwelijks bij de poort van het resort aangekomen, kwam er een vrachtwagen aan met iets wat op een koelkast leek. Gauw omgedraaid en de wagen gevolgd. En, ja hoor het was onze koelkast en de chauffeur volgde ons vriendelijk naar onze woning. Ik heb al meerdere keren opgemerkt dat de servicegraad op Curacao een flink stuk hoger ligt dan in Nederland en ook nu blijkt weer dat ze niet te beroerd zijn om klantvriendelijk over te komen. Niks geen voorwaarden over trappen of etage's waar ze in Nederland moeilijk over doen. Onze koelkast werd eerst drie keer rond het huis gereden op zoek naar een gemakkelijke ingang, vervolgens 2 meter het terras opgehesen en daarna over de trappen getild en keurig uitgepakt in de keuken. Zelfs het verpakkingsmateriaal mochten wij niet houden en werd keurig meegenomen. Waar heb je dat nog in Nederland.

Nu iets belangrijkers. Een aantal weken geleden hebben wij de verf voor ons huis uitgekozen vanaf zo'n kleurenwaaier. Op de binnenmuren is de kleurkeuze precies wat wij verwacht hadden, maar vandaag zijn de schilders begonnen met de buitenmuren. Toen wij om 5 uur terug op de bouw kwamen, sloegen bij ons alle stoppen door. Wat een verschrikkelijk lelijke kleur geel. Ik ken nog weinig woorden in het Papiamentu, maar deze gebruik ik wel eens: mahos (lelijk) of nog ergen mahoso (heel lelijk) en nu heb ik er maar een aan toegevoegd: hopi mahoso, de overtreffende trap van verschrikkelijk lelijk. Geen discussie over mogelijk, dit geel kon echt niet. De okerkleur (landhuisgeel) was prachtig, maar juist de grote vlakken met het lichte geel was om te huilen. Zelfs de Colombiaanse schilders hadden volgens Hans, de blanke Antilliaan, de grootste lol tijdens het opbrengen. Zij hadden er maar 1 woord voor: hel di puítu, oftewel kuikengeel. Daar hadden ze helemaal gelijk in. Ik heb gelijk alle gele verf in mijn wagen gemikt en morgen gaan we die proberen te ruilen voor een minder in het oog springende kleur. Hopelijk zijn er bij de verffabriek wel liefhebbers van kuikengeel.
.