Rokus

.
Eerst een belangrijke mededeling: de vijf vliegen zijn er niet meer. Weken hebben ze met veel plezier rond het tafeltje op de porch gevlogen en vanochtend waren ze verdwenen. Hoewel heb ik ze niet echt heb verzorgd, vond ik toch wel een afscheid op zijn plaats. Je hecht je na al die weken een beetje aan ze en als ze dan met de noorderzon vertrekken dan voel je je toch wel wat verdrietig. Bovendien heb ik nu helemaal geen insecten meer, geen muggen, wespen of vliegen. Het wordt hier een saaie boel. Gelukkig hebben we wel wat krabben, maar die kunnen nog niet vliegen, dus is het als compensatie maar behelpen. De poes weet nu ook wat krabben zijn.

Gisteravond kwam ze luid miauwend binnen rennen en toen ik haar goed bekeek zat er een krabbetje van 2 cm aan haar poot. Makambakatten zijn dus duidelijk watjes. Ik probeerde de krab dood te trappen, maar raakte alleen maar de poot van de poes en die schreeuwde nog harder. Uiteindelijk liet de krab vanzelf los en ik veegde het kleuterkrabbetje maar met een vloeiende beweging in het zwembad, want dan zwemt er tenminste nog iets in het water.

De poes is overigens weer wat aan de beterende hand. Twee weken geleden kwam zij strompelend op drie poten het huis binnen en was zwaar aangeslagen. Wij vermoeden dat ze door een schorpioen was gebeten, want haar ene poot was helemaal verlamd. Ze heeft een week op de loft in de slaapkamer in coma gelegen, zonder te eten of te drinken. De laatste week heeft zij alle schade ingehaald, maar eet alleen nog maar blikjes van Nederlandse merken, die alleen bij AH te krijgen zijn. De AH heeft dus aan mij een vaste klant, alleen koop ik er niets anders dan kattenvoer. De rest van het assortiment heeft voor ons geen toegevoegde waarde en ik krijg de indruk dat ik niet de enige ben, want het is er altijd vreselijk rustig in vergelijking met andere supermarkten. Omdat ik die wekelijkse rit naar Zeelandia niet zie zitten, heb ik stiekem geprobeerd om de poes een ander blikje kattenvoer voor te schotelen, maar daar trapt zij dus niet in. Ik kan er zelf ook niet opgewonden van worden, alleen de naam al: Rokus. Tja, dat krijg je dus nooit door je keel. Zelfs onze zwerfpoes in de wabi aan de voorzijde van ons huis, liep er met een grote boog omheen. Dat wil dus wat zeggen als een Antilliaanse zwerfkat het niet eens lust.

Aridio, de elektricien zou donderdag komen, maar kwam niet en vrijdag ook niet. Vanochtend werd ik zowaar door Aridio gebeld en hij was onderweg naar mijn huis. Zij excuus was dat hij de afgelopen dagen zijn moeder 7 keer naar het ziekenhuis heeft gebracht, beide huizen van zijn broer zijn ingestort, al zijn kinderen waren ziek en zijn auto was ontploft. Daar kon ik inkomen en dan ben je alleen maar blij dat alleen jouw kat maar ziek is. Hij zou binnen een half uur bij mij zijn en dat ze gewoon op zaterdag werken is hier heel normaal, maar dan moet je wel komen, want ook vandaag geen Aridio. Misschien zal hij morgen wel komen, al weet hij dan nog niet dat het zondag is. We hebben nog steeds geen echte stroom, maar het is toch prachtig dat er zulke elektriciens bestaan. Die zie je zelden in Nederland.

Die spillebenen hebben toch wel wat beroering in de wereld gebracht. Vanmiddag moest ik even naar de super in Tera Cora (ik kan het niet genoeg zeggen, maar de klemtoon moet op de 2e "a") en ik werd aangesproken door een jonge Antilliaanse vrouw. Zij vroeg of ze mij iets mocht vragen. In Nederland zou ik dit een verdachte opmerking hebben gevonden, die vaak leidt tot avonturen die ik al jaren ben ontgroeid, maar hier ging ik geamuseerd in op haar verzoek. Ze vroeg of ik ook een weblog had op internet. Ik zou niet weten waar ik anders een weblog op moet hebben, maar ik antwoordde bevestigend. Toen schoot zij keihard in de lach en haalde haar hele familie uit een busje (het was echt Isa niet, want die ken ik gelukkig) en die moesten allemaal naar mijn benen kijken en kennismaken. Ze hadden het verhaal op internet gelezen en alsof ik een BC (bekende Curaçaoënaar) was, moest ik alles vertellen over mijn leven hier op Curaçao. Ergens voelde in mij wel gevlijt, maar dat de aanleiding van bekendheid nou mijn spillebenen was, dat reduceerde toch mijn vreugde. Dit maak je ook alleen maar op Curaçao mee, want in Nederland vallen spillebenen niet op in een lange broek.
.