Papiamentu

.
Ik moet toegeven dat ik al na 2 weken steeds meer moeite krijg met het Nederlands en dat het Papiamentu mij veel makkelijker afgaat. Zojuist ben ik begonnen met Tolstoj's Oorlog en Vrede (Война и Мир) in het Papiamento, dat weer anders is dan Papiamentu, wat alleen op Curacao gesproken wordt. Het is allemaal wat verwarrend, vandaar dat mijn weblog doorspekt kan raken door lokale termen, maar laat u niet weerhouden om een reactie te plaatsen. Mijn eerste weblog in 1834 in het oud-Russisch dialect gaf vergelijkbare opstartproblemen, maar toen had Tolstoj zijn boek nog niet geschreven.

Door mijn drang om u te informeren en door het gebrek aan aandacht ben ik de reacties op mijn bijdragen helemaal vergeten. Inmiddels heb ik deze keurig beantwoord, al moet ik zeggen dat ik meer reacties op het topic "Vrouwen en autorijden" had verwacht, maar misschien zeg ik niets nieuws en wordt mijn stelling algemeen aanvaard door de bezoekers. Kan ook zijn dat er geen vrouwelijke lezers op deze weblog komen. Misschien moet ik maar wat vrouwelijker onderwerpen behandelen, zoals breien of kantklossen.


Vandaag eerst even boodschappen in Willemstad gedaan, omdat de electricien geen TV-kabel meer had en de loodgieter geen hoekstopkraantjes. Die heeft de loodgieter nog niet, want er zijn dus geen hoekstopkraantjes op het eiland of ze moeten ergens in een stoffig winkeltje liggen aan de andere kant van het eiland. Toen we aankwamen konden we gelijk weer eten halen, want wij hebben beloofd om elke vrijdag op eten te trakteren. Deze keer heb ik maar gevraagd of ze de bestelling maar direct door konden bellen en dat ik het wel ging ophalen. Geen probleem om 1 uur zou het allemaal klaar staan. Omdat het eten gemaakt werd door een Dominicaanse vrouw in een huisje achter de heuvel en net zoveel Nederlands spreekt als de chinees van gisteren, ging Rasta (hij heet eigenlijk Johnny, maar dat weet hij zelf niet) mee om een en ander te begeleiden. Daar aangekomen kwamen we Edsel tegen, die bij onze bouwmarkt een paar mensen in figuurlijke zin een blauw oog heeft geslagen, omdat we al 3 maanden wachten op onze groove pine panelen. Niet dat het veel heeft geholpen, maar het lucht wel op. Omdat het zo lekker rook in de keuken, heb ik ook maar een lokaal (krioyo) gerecht besteld, althans via Rasta, want ik zou echt niet weten hoe die dooie dingen allemaal heten. Lekker is het wel.

Na een half uur was eindelijk het eten klaar, maar toen begon het vreselijk te regenen. Wij zaten op een terrasje op 20 meter van het huisje, maar het was ondoenlijk om die afstand redelijk droog te overbruggen. In een mum van tijd was alles ondergelopen en stond er 10cm water op iets wat een weg moet voorstellen. Pas na een half uur konden we het eten bij het huisje ophalen en toen we dus na ruim een uur op de bouw terugkwamen scheen de zon weer, maar lagen de bouwvakkers bijna uitgehongerd in de zon te drogen, want door het ontbreken van pannen, lekt het huis als een vergiet (dit is Papiaments voor zeef!).

Nauwelijks hadden we het overheerlijke gerecht (ben nog steeds niet er achter wat we gegeten hebben) achter de kiezen of we moesten weer op pad omdat de electricien te weinig installatiedraad had en hij wilde de klus vandaag toch echt af hebben. Geen probleem wij weer naar Willemstad, maar door de files en open bruggen waren we pas om 4 uur terug. Tsja en dan gaan de meeste werkmensen op vrijdag naar huis. Niet op Curacao. De electricien zou nog tot het donker doorgaan en morgen komt hij gewoon weer terug. Dat is nog eens arbeidsethos. Ethos is overigens geen Papiaments woord en volgens mij kennen ze dit woord ook niet in Nederland, dus allemaal naar Google om te kijken wat het nu precies betekent.
.