Nederland

.
Als je na een flink aantal maanden op Curaçao bent geweest en weer terug komt in Nederland dan vallen de verschillen tussen de landen wat meer op dan na een kortstondig verblijf. Het is geen kwestie van goed of slecht alleen ervaar je de waarde van bepaalde verschillen wat sterker en daar kan je het mee doen of niet. De trouwe lezers zal ik mijn indrukken van Nederland natuurlijk niet onthouden.

In de eerste plaats de koude voeten. Na al die jaren in Nederland is mij dat nooit opgevallen. Tuurlijk, je had wel eens last van koude voeten vooral als je net je bed instapt, maar nooit geweten dat je ook zonder kan. Kruiken zullen dan ook wel winkeldochters blijven op Curaçao.

Auto's, mijn hemel wat een bende auto's. Ik heb op een dag meer auto's gezien dan er op heel Curaçao rondrijden. Ze zijn wel mooi en zien er ook technisch betrouwbaar uit zonder rokende uitlaten en rijden allemaal keurig achterelkaar. Als ze een andere rijstrook op willen, dan wordt netjes de richtingaanwijzer aangezet, uitgezonderd natuurlijk de Mercedesrijders.

Zelfs op de eerste de beste dag ontkwam ik niet aan een file. Als troost bleek ik gelukkig niet de enige, want de radio beperkte zich tot het melden van files die langer dan 11 km waren en daar waren ze ruim 5 minuten mee bezig. Nederland blijkt gewoon een grote parkeerplaats te zijn, waar je maar niet vanaf komt. Wie zich beklaagt over de files op de Caracasbaaiweg of de Jan Noorduijnweg, moet maar even een weekje Nederland pakken en is dan volledig bijgedraaid.

Ook valt mij nu op wat een kleine parkeerplaatsen er zijn, vooral in de parkeergarages. Je kunt je kont nauwelijks keren, laat staan je auto. Bovendien weten ze overal geld uit te slaan, dus een bezoekje aan de parkeergarage kost je bijna een weekloon. Overal staan parkeermeters met een hoog controlegehalte, dus het lukt je niet om stiekem op een dergelijke parkeerplaats te staan om even te pinnen. Er duikt altijd wel ergens een hyperactieve en totaal wereldvreemde parkeerwachter op, die dankzij de verguisde Melkertbaanconstructie zijn door burgers onbegrepen werk moet doen. Gelukkig heeft hij op verjaardagen veel te vertellen over autobezitters, die dachten een paar minuutjes van zijn parkeerplaats te verduisteren.

Nu we het toch over uitkleden hebben, hebben jullie wel eens gezien hoeveel stoplichten er zijn al dan niet in combinatie met een flitspaal? Kanonnen, waar halen ze het geld vandaan. Het barst in Nederland van de stoplichten op de meest nutteloze kruisingen. Bovendien zie je zelden verkeer over een kruising rijden. Kruisingen in Nederland zijn een oase van rust, er gebeurt werkelijk niets en iedereen staat te wachten voor deze sublieme stilte. Dat Nederland het bestaan van de auto nog steeds ontkent is tot daar aan toe, maar behandel automobilisten niet als debielen, die niet eens een weg over kunnen steken.

Wat ik op Curaçao ook mis zijn de graancirkels, niet dat ik er in Nederland last van heb of plezier aan beleef, maar je mist ze toch. Nou weet ik ook wel dat er op Curaçao geen graan groeit, maar die UFO's kunnen toch wel een leuk motiefje van een paar kadushi's maken.

Als je met de auto door de Randstad rijdt dan valt je gelijk de weidsheid op van het platte land. Je kunt kijken wat je wilt, maar een heuveltje kom je nergens tegen, alleen hier en daar een verkeerd geplande flat van 30 verdiepingen. Ook is mij nooit opgevallen hoeveel gras er overal groeit en nog wel zo groen. Wat moet je daar nu mee. Af en toe zie je een paar schapen (familie van de kabrieten) zich ongans eten aan dat sappige gras, maar verder ligt het gras daar maar te liggen. Zonde van de ruimte. Ik kan aardig met de milieufreaks meegaan om Nederland niet vol te asfalteren, maar je kunt toch ook beton gebruiken of kunstgras, misschien rijdt dat best wel lekker. Gelukkig zijn de koeien uit het landschap verdwenen, want die benemen je toch maar het uitzicht.

Tot slot, want ik kan nog wel dagen doorgaan met aanvullingen op deze lijst, de schreeuwende kinderen die de Nederlanders voortbrengen. Na de geboorte stopt het schreeuwen van de kinderen niet in Nederland. Ouders moedigen dit zelfs aan door er gewoon niet op te reageren, waardoor de kinderen nog harder gaan schreeuwen. Nederlandse kinderen communiceren ook niet met elkaar, maar wisselen op 120 decibel wat klanken uit, zonder er op te letten of deze geluiden ook daadwerkelijk op de bestemming aankomen. Ga eens bij een kinderspeelplaats zitten en observeer de kinderen, het is gewoon weerzinwekkend om te zien. De een treitert nog harder dan de ander en iedereen probeert elkaar te domineren en te overtroeven. Nou niet zeggen, mijn kind doet dat niet, nee er zijn GEEN uitzonderingen. Tegen Nederlandse kinderen in groepsverband is geen Taliban of witte mierenplaag bestand, dit is de ultieme vorm van kwelling. De ondervragers van Guantanamo Bay mogen deze marteling niet eens inzetten van de VN. En het ergste is dat het op zich hartstikke leuke kinderen zijn, maar er is blijkbaar iets mis met de ouders.

Kortom Nederlanders zijn een volk van klagers en zeurpieten en ik ben daar geen uitzondering op.
.