Gerechten

.
Gisteren zijn we naar de Eerste Aanleg van het Gerecht op het Wilhelminaplein geweest om een bekeuring aan te vechten. Nou ben ik een gezagsgetrouwe burger, dus veel kom ik daar niet. Het is alweer bijna 30 jaar geleden dat ik in een Gerechtsgebouw ben geweest en dat was in Haarlem. Ik had een bekeuring gekregen in Halfweg, een dorp dat nauwelijks op de kaart staat, laat staan dat een navigatiesysteem dat dorp weet te vinden. Toch had dat dorp blijkbaar een overijverige koddebeier, die zijn bekeuringsquotum nog niet gehaald had. Ik kreeg die bekeuring omdat ik met 1 wiel op de stoep stond, de andere 3 wielen stonden keurig in het parkeervak. Het ging maar om 20 gulden, maar in die tijd kon je met dat bedrag nog je tank volgooien.

Voor de Haarlemse rechter was mijn betoog gericht op een evenredige boete omdat maar 25% van de wielen een overtreding had begaan, de rest waren gewoon brave wielen. De officier had natuurlijk een zwaarmoedig verhaal over dwarsgestuurde ophanging en zelfdragende carrosserieën, maar de rechter zat er toch wel een beetje mee. Ik mocht even gaan zitten en hij begon driftig in wat boeken te bladeren. Na een paar minuten, dus veel sneller dan de Rijdende Rechter, had hij het vonnis geveld. Hij kwam tot de conclusie dat alle wielen rechtsgelijkheid hadden, dus als er 1 wiel in de fout ging dan waren de andere medeplichtig, maar omdat ik zo vriendelijk was geweest om langs te komen, hield hij de bekeuring op 20 gulden. Daar kon ik het toen mee doen en ik zou tevreden naar huis moeten gaan, maar deze rechtzaak was voor mij de aanleiding om Rechten te gaan studeren. Naast mijn werk heb ik een aantal jaren Rechten gestudeerd op de Erasmus Universiteit, met als hoofdvak Oud-Fries strafrecht. Tja, daar zou je nog ver mee kunnen komen.

De bekeuring van 200 gulden die ik of beter gezegd die Johnny had gekregen was alweer van 2 maanden geleden. Johnny werkte bij mij als bouwvakker en moest zijn motorrijtuigbelasting gaan betalen, maar hij wilde dat niet doen met zijn auto, want er waren de laatste tijd veel controles. Omdat hij anders niet naar zijn werk kon komen leende ik hem mijn Vitara. Na een paar uur werden wij door Johnny gebeld omdat hij was aangehouden en geen papieren van de auto kon tonen. Als een speer zijn we toen naar de plaats delict gegaan en zagen nog net onze Vitara op een wegsleeptruck wegrijden. Toen wij de agent onze papieren toonden en daarmee bewezen dat alles in orde was, riep hij de sleepwagen terug. Onze Vitara hadden we gelukkig weer terug al moesten we wel het sleeploon betalen. Ondanks dat alles in orde was kreeg Johnny toch een bekeuring voor het niet direct kunnen toten van zijn rijbewijs, kentekenpapieren, verzekering en motorrijtuigenbelasting. Voor elke overtreding was dat 50 gulden, dus totaal 200 gulden en daar moet Johnny dus ruim 3 dagen voor werken. Zulk onrecht pik ik niet en ik beloofde hem dat ik hem op de zitting zou vertegenwoordigen mede gelet om mijn juridische achtergrond, want dit moest toch een eitje zijn.

Bovendien hadden we wel zin in een uitje, de Efteling hebben we hier namelijk niet, dus op naar het Gerechtsgebouw. Om 9.55 uur moesten we voor de rechter verschijnen, maar ik had nummer 17 en nummer 2 was net binnen, dus dat kon wel even duren. Ik verwachtte dat de zittingen openbaar waren, maar je wordt apart in de rechtzaal geroepen. Alle verkeerscriminelen zitten op een bank in de gang triest voor hun uit te staren en hun vermeende zonden te overdenken. Soms komen er echte boeven langs met kettingen aan hun voeten en zwaarbewapende bewakers. Leuk is anders, maar het geeft wel wat afleiding.

Pas om 12 uur waren we aan de beurt en de officier van Justitie kwam ons persoonlijk halen. Ik weet niet wat er toch met de Antilliaanse bevolking aan de hand is, maar deze officier was weer een van alleraardigste personen die ik heb ontmoet en dan heb je al moeite om je zakelijk op te stellen, zeker als de rechter ook nog eens een beeldschone jongedame is, die best een succesvoller beroep had kunnen hebben. Ja, dan weet ik het al dit ga ik ruimschoots verliezen.

Toen ik mijn bezwaren kenbaar mocht maken gooide ik het maar op sociale acceptatiegraad van een meervoudige bekeuring. Een bekeuring voor het niet bij je hebben van je papieren was volgens mij voldoende. Mijn betoog was dan ook gebaseerd op de vergelijking met het rijden zonder licht, want daar krijg je toch ook niet voor elke lamp die het niet doet een bekeuring voor. De rechter pareerde deze stelling uiterst vriendelijk en luchthartig, de officier knikte minzaam en de griffier zat mee te lachen. Een totaal verkeerde sfeer om een zaak serieus aan te pakken. Hier lukt het je niet om je kwaad maken, dit is relaxen van een hogere orde en ik gooide de handdoek maar in de ring toen de officier, de goedzak, dezelfde boete eiste als de eerste transactie. De rechter die duidelijk aangeslagen was van mijn humoristisch, doch indringend betoog, maar toch nog vele jaren met de officier door een deur moest, kon zich natuurlijk in de eis vinden en vonniste gelijk. Pats, 200 gulden. Daar zit je dus 2 uur voor niets te wachten en ben je er financieel geen fluit mee opgeschoten. Toen ze heel vriendelijk, misschien wel geamuseerd, vroeg of ik nog in hoger beroep wilde gaan, schoot er toch iets door mijn hoofd van 30 jaar geleden. Zou ik het doen? Laat maar zitten, het lukt mij nooit om op Curaçao mijn rechtenstudie voor die tijd af te ronden en van Oud-Fries strafrecht hebben ze ook nog nooit gehoord.
.