Twintig jaar verfervaring bij Akzo Coatings, het voormalige Sikkens, is voor niets geweest. Op Curaçao gelden heel andere verfwetten. De verf is ook anders, het stinkt verschrikkelijk, is waterdun en het is al droog als je het blik openmaakt. Ik mag wel stellen, dat ik aardig kan schilderen, maar wat ik hier presteer valt in de categorie "Vingerverven voor Parkinson-patiënten". Alles heb ik geprobeerd om nog een beetje resultaat te bereiken, maar het is een groot drama geworden. Op de vloer ligt meer verf dan op de deur en op de deur zitten meer kwastharen dan in de kwast. Ik begrijp nu ook dat de schilders die ons huis geschilderd hebben zo snel klaar waren, want je kunt hier alles rustig doen behalve schilderen, daar heb je ADHD voor nodig. Gelukkig is Palucio, onze klusjesman, een voormalige autospuiter, dus die laat ik volgende week maar met de verfspuit mijn dramatisch verlopen werk afmaken.
In het zwembad zit water, nee, niet te vroeg juichen, het is regenwater. Het heeft een paar dagen flink geregend en niet alleen is mijn waterberging helemaal nokkievol, maar het zwembad heeft ook de nodige kuubs water voor zijn kiezen gehad. De tegelzetter zou aan het zwembad beginnen, maar in de regen is dat geen verstandige keuze. Hij komt dus volgende week of die week erna. We zien wel, we hebben in ieder geval water in het zwembad al is dat erg groen.
Vorige week zijn we naar het Economic Center geweest. Dat klinkt heel stoer, maar het stelt niets voor, gewoon een winkel met wat meubeltjes uit het Oostblok, maar die gaan ook met hun tijd mee, dus je weet maar nooit. Nu hadden wij in Nederland twee Ikea-achtige leunstoeltjes gekocht en warempel daar stonden precies dezelfde en nog goedkoper ook. Niet gekocht dus, want we hebben er al twee, maar er blijkt een variant op deze stoelen te bestaan en die vond mijn vrouw wel leuk, net als alle meubels in die zaak. Winkelen is niets voor mij en ik vind alles prachtig als het maar niet te lang duurt, dus snel een beslissing forceren al kost het nog zo veel geld. Uiteindelijk maar twee zwarte leunstoelen erbij gekocht, met voetenbankjes, waarbij ik mij niets kan voorstellen wie dat ooit bij ons gaat gebruiken. Ik heb geen tijd om te zitten, laat staan met mijn voeten op een voetenbankje, waar alleen maar je spataderen door worden afgeknepen. In een stoel moet je op je buik kunnen liggen, dat rust tenminste goed uit, maar die stoelen zie je haast nooit. Op bijgaande sfeerfoto is niet alleen de poes te zien, maar ook de leuke leunstoelen.
Thuis gekomen met de 4 dozen, moesten we die dus gelijk in elkaar zetten, want het is dan net pakjesavond. Ofschoon de stoelen constructietechnisch van een verbluffende eenvoud waren, was er toch nog een instructieblaadje bij hoe je de twee planken aan elkaar moest schroeven. Dat kon dus niet missen, echter het paste voor geen meter. Hoe ik de twee planken ook op elkaar schroefde, ik kreeg er geen stoel uit. Tien keer het instructieblaadje doorgenomen en op zijn kop gehouden, maar niets hielp. Uiteindelijk ging ik maar in op het steeds maar herhaalde verzoek van mijn vrouw om die andere stoel in elkaar te zetten en jawel, in een keer kreeg ik uit de twee planken iets wat op een stoel leek en waar je ook nog op kon zitten. Het bleek dat er in de laatste doos een extra latje was, dat de eerste doos miste. Kon gebeuren en vol goede moed ging ik de voetenbankjes in elkaar zetten. De eerste ging vlekkeloos, maar de tweede miste wat schroeven, waardoor ik deze voetenbank niet in elkaar kon zetten. Hier wordt je dus uiterst triest van, niet alleen dat mijn ego van handige echtgenoot volkomen om zeep was geholpen, maar dat de helft van wat je aankoopt niet volledig is. Volgende week gaan we maar weer eens naar het Economic Center om ons beklag te doen. Ik hoop dat ze dan alle leuke zelfbouw dingen hebben weg gezet, want meer van dit knutselwerk trek ik niet meer.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten